Θαλασσινή Ελβετία

...κι όλα τα ρόδα
ένα στεφάνι να 'ναι
πλεγμένο απο εξωτική μαγεία,
μικρή μου εσύ,
θαλασσινή μου Ελβετία,
μ'ένα αγιόκλημα,
η ματιά σου
να με σέρνει...

Αναζητώ τη φλόγα,
εκείνη που ανάβει,
κάθε κομμάτι της καρδιάς
να μοιάζει ξαστεριά,
κι όλα τα σύννεφα
σαν πυροφάνι ξεχασμένο
απο στερνή ευτυχία,
μικρή μου εσύ,
απόμακρή μου Ικαρία,
ένα φιλί σου δως μου,
η ανάσα των χειλιών σου
να με παίρνει...

Κι αν είσαι εσύ,
λίμνη σαν θάλασσα,
νησί και βράχος,
τί με πειράζει?
Κι αν είσαι έρημος
ζεστή να μ'αγκαλιάζει,
τί με νοιάζει;

Κι ας μένει μόνη η ψυχή
δροσιά σε γλάστρα,
σαν να 'χεις έρθει
απ' του ονείρου μου τα κάστρα,
κι ας έχουν σβήσει
τα αμέτρητα τα άστρα,
τί με πειράζει;
Βροχή του ανέμου,
ας είσαι καραυνός
που αστράφτει,
τί με νοιάζει;

Χωριό του Νότου
έξω απ' το χάρτη,
βουνό ή πεδιάδα
κοιλάδα στη Σπάρτη,
κι αν είναι η ζωή
ποτάμι η ευτυχία,
πώς να το νιώσω το φιλί,
γλυκειά μου λατρεία;

Κι αν είναι σάπιο
το σκαρί σε όλα τα πλοία,
πώς θα σε φτάσω ένα πρωί
μικρή μου αλλιώτικη εσύ,
θαλασσινή Ελβετία;