Θάνος Μικρούτσικος

Στη δισκογραφία εμφανίζεται το 1975 με τα Πολιτικά Τραγούδια, σηματοδοτώντας το μεταπολιτευτικό μουσικό κλίμα της εποχής. Προβάλλει το πολιτικό στοιχείο μέσα από ποιήματα των Ν. Χικμέτ και Β. Μπίρμαν, συνδυάζοντας την αμεσότητα του τραγουδιού με πολυποίκιλες μουσικές φόρμες της σύγχρονης αβάντ γκάρντ. Με αγωγό την φωνή της Μ. Δημητριάδη, ιδανικής ερμηνεύτριας των τραγουδιών του, δημιουργεί εξ αρχής ρεύμα μουσικό.



Βρίσκοντας ανταπόκριση στο κοινό, μια περίοδο που το ελληνικό τραγούδι, απελευθερωμένο από περιορισμούς επαναπροσδιορίζει τα όριά του, ξεκινάει μια 10ετή πορεία, που ως το ΄85, ολοκληρώνει την μουσική του πρόταση. Με την Καντάτα για τη Μακρόνησο σε ποίηση Γ. Ρίτσου (΄76) , τη Φουέντε Οβεχούνα από το ομώνυμο θεατρικό του Λόπε ντε Βέγκα και τα Τροπάρια για Φονιάδες (΄77) , φτάνει σε οριακά αποτελέσματα, με μια Μπρεχτικής τεχνικής επιθετική αμεσότητα. Η διόλου τυχαία Μουσική Πράξη στον Μπρέχτ του ΄78, σημαδεύει την εξέλιξή του ως συνθέτη, εμφανίζοντας πιο καθαρά την -εν τέλει- λυρικά δραματική φλέβα του.



Ο Σταυρός του Νότου (΄79) , επιβεβαιώνει την δύναμη της γραφής του, ξαφνιάζοντας ταυτόχρονα, με την υιοθέτηση στοιχείων του λαϊκού τραγουδιού, που με την ποίηση του Ν. Καββαδία απαλαγμένη από εξωτικότητες, καταγράφεται ως η σημαντικότερη πρόταση στο σύγχρονο τραγούδι (με συνέχεια τις Γραμμές των Οριζόντων το ΄91) .



Παράλληλα, αρχίζει να ξεδιπλώνει την συνθετική του ικανότητα σε πιό πυκνές μουσικές φόρμες. Μουσική για το θέατρο (Βίκτωρ-Βικτωρία ΄84/ Ελλάς κατόπιν αορτής ΄89, Η ιστορία της Λούλου ΄88) , μουσική δωματίου (Σονάτα του Σεληνόφωτος ΄85) και συμφωνικά έργα (Ευριπίδης 4 ΄80) , αλλά και ηλεκτρονική μουσική (Ο Αδελφός ΄85) ως και όπερα. (Η επιστροφή της Ελένης ΄89-τελική μορφή ΄99) . Το Εμπάργκο σε ποίηση Α. Αλκαίου του ΄82, συμπυκνώνει την περιήγησή του σε όλο το φάσμα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, συνδυάζοντας την ροκ και την ηλεκτρική μπαλάντα με το λαϊκό, σε μια σειρά κλασσικών σχεδόν τραγουδιών ( Πιρόγα, Κακόηθες μελάνωμα) .



Το 1986 κλείνει την πρώτη του δεκαετία, περνώντας με την συνεργασία του με την Χ. Αλεξίου (Η αγάπη είναι ζάλη) , σε ένα ευρύτερο κοινό, και σ΄ ένα κύκλο πιο ευθύβολου τραγουδιού. Με όχημα φωνές όπως του Β. Παπακωνσταντίνου (Ολα από χέρι καμμένα ΄88/στίχοι Κ. Τριπολίτη) , της Χ. Αλεξίου στην 2η συνεργασία τους σε στίχους Λ. Νικολακοπούλου Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια (΄89) , του Γ. Νταλάρα (Συγγνώμη για την άμυνα ΄92) , φτιάχνει τραγούδια που συχνά έχουν την δύναμη αντίστοιχων του Σαββόπουλου, του Μαρκόπουλου η και του Θεοδωράκη. Η ανθοφορία του αυτή κορυφώνεται στην συνεργασία του με την Μίλβα στο Volpe d΄amore (΄94) , αλλά και στη συνεργασία με τον Δ. Μητροπάνο (Στου αιώνα την παράγκα ΄96) .





--------------------------------------------------------------------------------
Η ταυτόχρονη δημιουργία του σε κλασσικότερες μουσικές φόρμες συνεχίζεται, με παρουσιάσεις έργων του από το Λονδίνο ως το Σάο Πάολο, και από το Κάϊρο ως το Βερολίνο.
--------------------------------------------------------------------------------




Δεινός πιανίστας αλλά και ερμηνευτής των τραγουδιών του, αποκτά γέφυρες με τον κόσμο, φανερώνοντας το πρωταρχικό του χάρισμα στην επικοινωνία. Αυτό, συνάδοντας με το οργανωτικό του πνεύμα, τον οδηγεί σε υπεύθυνες θέσεις του δημόσιου βίου. Καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Πάτρας και του Μουσικού Αναλογίου του Μεγάρου Μουσικής, ως και ανάληψη υπουργικών καθηκόντων το ΄94 (Υπουργός Πολιτισμού). Στην 25ετή ως τώρα πορεία του, πολυπράγμων και ανατρεπτικός, καταφέρνει να συμβαδίζει με την εποχή του πάντοτε εναργής ως συνθέτης και μουσικός. (Η θάλασσα στη σκάλα σε στίχους Ο. Ιωάννου με τον Β. Παπακωνσταντίνου, ΄99/ Σφεντόνα Live ΄00).

Πηγές: music.gr