Νάμαστε πάλι εδώ...

Ο Χειμώνας


Στο χιόνι μαύρα γράμματα
στον άνεμο κουβέντες
φύσηξε απόψε ένας βοριάς
και άρπαξε τις τέντες
απ΄των ματιών τα κλάματα
τα γράμματά μου σβήσαν
του ανέμου λόγια πέταξαν
και ψίθυρους αφήσαν.

Άνοιξη που με γέννησες
Χειμώνα που με χτένισες
γυαλί, καθρέφτη σ΄έσπασα
σε μαύρο κλάμα ξέσπασα
γιατί περάσαν, τέλειωσαν
χρόνια σαν χιόνι έλιωσαν.

Η νύχτα τάζει θάματα
κι ημέρα τα ξεχνάει
και ξύπνιος βλέπει όνειρα
όποιος πολύ αγαπάει
βρεγμένα προσανάματα
φωτιές πια δε θ΄ανάψουν
κι αυτά τα έρμα τα όνειρα
οι αγάπες θα τα θάψουν.