αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

Μεταλλικός Φράχτης

Σημείωση από MusicHeaven:
Το ποίημα διακρίθηκε πρόσφατα με το 2ο Βραβείο στην κατηγορία Ποίησης, στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης του MusicHeaven. Το ποίημα έγραψε ο Θεοφάνης Θεοφάνους (writer) από το Χαϊδάρι...

Γράφει ο Θεοφάνης Θεοφάνους (writer)
1 άρθρα στο MusicHeaven

Σχόλια

Σάββατο 22 Ιούλ 2006

Ο έρωτας είναι ανέξοδος.
Δεν έχει όρια υπαρκτά
αν θες να εισέλθεις σε Αυτόν.
Όμως για να «αποδράσεις»
συναντάς τον περίφημο
μεταλλικό φράχτη.
Ύψωμα θεόρατο,
ηλεκτροφόρο, χέλι
της θάλασσας που ελέγχει
ακατάπαυστα την περιοχή
για ανεύρεση τροφής.
Γυρίζεις απότομα πίσω.
Κοιτάς το ανάκτορο
τάχα κορυφαίος γλύπτης
ο σημερινός σου
σύντροφος έχει κτίσει.
Στο βάθος διακρίνεις την ακτή.
Τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Σταγόνες πόσιμες αρχίζουν να έρχονται
απ’ τον ουρανό σε χτυπούν αλύπητα.
Είσαι εξαντλημένη, άρρωστη, μονάχη
στην μέση της βροχόπτωσης.
Το μόνο καταφύγιο είναι αυτό
το ανάκτορο τ’ αποκηρυγμένο.
Δυστυχώς χωρίς ενέργεια
φλογερού πάθους μέσα του
πέφτουν τα λαμπερά τείχη
αναδεικνύοντας έρημο πανδοχείο,
μέσα στην δίνη των αιώνων
εμφανίζοντας αραιά και που
φριχτή ανακαίνιση,
για να καλωσορίσει
πελάτες του εφήμερου.
Ειρωνικό χαμόγελο ξενοδόχου
πιστεύει πως η επίδραση
της πρώτης σωματικής έρευνας
σε οδήγησε ξανά... εκεί.
«Ούτε που να τ’ ακούσω» λες.
Όμως κοιτώντας έξω την εποχή
με νοσταλγία για ευγενείς και ιππότες,
δέχεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη
στιβαρό χέρι καλλίγραμμου νέου,
μηχανή ηδονής για να σε παρασύρει
στην γλυκιά παραίσθηση της νύχτας.
Ουσιαστικά το ξημέρωμα
βρίσκεται στο στήθος ξένου άντρα.
Δεν σε νοιάζει, εδώ δεν ένοιαξε
τον σύζυγο σου-στην πρώτη σου ρυτίδα
σε ξέβρασε απ’ την θάλασσα του.

No_Music

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

Aiolos_m

#5201 / 22.07.2006, 18:40 / Αναφορά
Όμορφο το ποίημά σου Θεοφάνη, μα ομορφότερη η αντιμετώπιση του Έρωτα σαν κάποιον Θεό με "θ" κεφαλαίο. Δίκαιη διάκριση κατ' εμέ, ζωγράφισες στ' αλήθεια σε πολλά βαθειά σημεία μας. Να' σαι καλά και να γράφεις καλά.

Μια παρατήρηση μόνο προς τους διαχειριστές:

Αν μπορείτε βάλτε το σε δεξιά στοίχιση. Είμαι της άποψης ότι "χάνει" λίγο σε αυτή τη μορφή το κομμάτι. Δεν ξέρω πώς σας το έστειλε ο Θεοφάνης βέβαια. Απλά το αναφέρω.

Καλή συνέχεια.

writer

#5203 / 22.07.2006, 19:41

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Εγώ ζήτησα η στοίχιση να είναι στο κέντρο και ευχαριστώ τους διαχειριστές που το άκουσαν γιατί απλούστατα ο έρωτας είναι το κέντρο του κόσμου. Από αυτόν προήλθαμε.......

Aiolos_m

#5205 / 22.07.2006, 19:56

Αν ειναί ετσι...μαζί σου!

Other_side

#5204 / 22.07.2006, 19:44 / Αναφορά
Καλημέρα,

Θεοφάνη μου άρεσε πολύ ο στίχος σου. Το διάβασα μια και δυο φορές, μπορεί να είναι οι γνώσεις μου στα ελληνικά περιορισμένες και έτσι δεν το κατάλαβα καλά τη πρώτη φορά. Αν κατάλαβα, μιλάς για τον έρωτα μιας γυναίκας, που ίσως θέλει να τον εκδικιθεί δραπετεύοντας στην άλλη πλευρά του "μεταλλικού φράχτη" όπως λες. Να εκδικιθεί τον έρωτα αν κατάλαβα, συγνώμη τον Έρωτα δηλαδή με κεφαλαίο, γνωρίζοντας όμως πως έτσι πληγώνει σίγουρα τον ίδιο της τον εαυτό; Δεν ξέρω αν το κατάλαβα σωστά, ίσως αυτή να είναι και ομορφιά άλλωστε της ποιήσης, ο καθένας να μπορεί να δώσει την δική του ερμηνεία.

Βασικά, διαβάζοντας το, σκέφτηκα πως η γνώμη μου είναι πως αν περάσεις από την πλευρά του Έρωτα, σε αυτό το κόσμο ας πούμε, που όπως λες, περιτριγυρίζεται από ένα φανταστικό φράχτη...σαν να σε κρατά αιχμάλωτο έτσι εκεί. Η γνώμη μου είναι πως αν φτάσεις λοιπόν εκεί, και συνήθως φτάνεις άθελα σου. Χαμένος ίσως, αθώος σίγουρα, πιάνεσαι δεν ξέρω αν μπορεί να το πει κανείς έτσι, πως πιάνεσαι μέσα στα δίχτυα του και μετά, πιστεύω πως δεν υπάρχει τρόπος να δραπετέυσεις. Από την θάλασσα του όπως λες, δεν βγαίνεις ποτέ στην στεριά να ξεκουραστείς, ακόμα κι αν συναντάς τον τελευταίο στίχο σου.

Δεν ξέρω ποιό είναι χειρότερο λοιπόν, να μείνεις για πάντα κλεισμένος στο κόσμο του Έρωτα, ή να περάσεις εφήμερες όπως λες στιγμές ηδονής στην άλλη όχθη, στο "ανάκτορο τ’ αποκηρυγμένο". Όπως και να έχει. Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες και σου δίνω τα θερμά συγχαρητήρια μου.

writer

#5206 / 22.07.2006, 20:05

Καλησπέρα. Ακριβώς έτσι. Αυτό είναι η μαγεία της ποίησης ο καθένας να την ερμηνεύει διαφορετικά. Χαίρομαι που σου άρεσε. Λένε πως όσες αναγνώσεις κάνουμε σε ένα κείμενο τόσα και τα αποφθέγματα που απορέουν. Ναι είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ζητούσε απεγνωσμένα απάντηση αν δικαιούτε να ευτυχίσει μετά από έναν χωρισμό. Ναι λοιπόν έχει κάθε δικαίωμα. Και αυτή όπως και κάθε γυναίκα.....

Θεοφάνης.

Other_side

#5207 / 22.07.2006, 20:13

Χαίρομαι που κάτι κατάλαβα λοιπόν. Το δικαίωμα το έχουμε όλοι, ανεξαρτήτος φύλου, αν και δεν ξέρω, κάποιο ρόλο θα παίζει η κοινωνική παιδεία μας, αλλά και οι βιολογικές μας διαφορές, σχετικά με το πως ζούμε, και δεν ζούμε, αυτό που λέμε έρωτας.

Προσωπικά, μπορώ να σου πω, πως μετά από έναν χωρισμό, για εμένα, ίσως και για κάθε γυναίκα νομίζω, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αφήσει τον εαυτό της να ευτυχίσει όπως λες. Σε αλλάζει τόσο που δεν ξέρεις ποιός είσαι, μετά από τον χωρισμό. Συγνώμη, Χωρισμό με κεφαλαίο. Μπορεί να είναι όσα μας έμαθαν, πως μια γυναίκα είναι πιστή, μια γυναίκα είναι πρώτα από όλα μητέρα, σύζηγος, και ύστερα γυναίκα. Δεν ξέρω πως το βιώνει ένας άντρας, ίσως σκέφτομαι να μην έχει τόσους κοινωνικούς περιορισμούς. Δεν ξέρω όμως. Το σίγουρο είναι πως θέλει τόσο χρόνο να ξαναβρείς τον εαυτό σου, μετά από το πέρασμα του Έρωτα, που ίσως σου χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή στην ταχύτητα αυτή που τρέχει το φως στο κόσμο σου.

Μπορεί και να αληθεύει πως ουσιαστικά αγαπάς μια φορά μονάχα στη ζωή σου.

yokor

#5208 / 22.07.2006, 20:37 / Αναφορά
Θεοφάνη μου συγχαρητήρια και πάλι για το όμορφο ποιήμα!!!

Δεν ξέρω, -ίσως είναι λίγο άσχετο-αλλά ξαναδιαβάζοντάς το μου ήρθε αυτό στο μυαλό και στα χείλη...

Είναι της Μυρτιώτισσας.

Δε βάσταξες, αγάπη μου, στο δύσκολο ανηφόρι

κουράστηκες, παραπατάς,

παλεύεις με την παγωνιά και με το ξεροβόρι,

ωσότου, τέλος, σταματάς.

Γυναίκα εγώ, και σύρθηκα ψηλότερα από σένα,

κι ακόμα, βλέπεις, προχωρώ,

σαν τα πουλιά που επίμονα τραβάνε για τα ξένα,

και με σπασμένο το φτερό....

writer

#5213 / 23.07.2006, 09:48

Αλήθεια yokor μου είναι, δυστηχώς δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική δομή και πολυπλοκότητα. Το σημείο όμως που "δένει" τους πάντες είναι ο έρωτας ο οποίος έχει την δύναμη να εξομαλύνει κάθε μη λεία επιφάνεια.

Καλά να είσαι.

Θεοφάνης

movflower

#5210 / 23.07.2006, 01:54 / Αναφορά
ωμή η πραγματικότητα του έρωτα..... ή ωμή απλά η πραγματικότητα;

μου άρεσε η σκληρή και μη λεία μελωδία του κομματιού σου writer μου. αρμόζει κατάλληλα στο νόημα που ήρθε στην δική μου καρδιά κατά την ανάγνωση του.

συγχαρητήρια.

writer

#5212 / 23.07.2006, 09:41

Καλημέρα. Χαίρομαι που σου άρεσε. Μακάρι να το δουν όλοι από την σκοπιά που το είδες.

Θεοφάνης

movflower

#5214 / 23.07.2006, 10:25

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

vasiloukos

#5222 / 25.07.2006, 11:25

Πολύ καλό, εύγε writer... Αχ, έρωτα.........

writer

#5227 / 25.07.2006, 20:09

Σε ευχαριστώ γιατί ξέρω ότι το εννοείς.