Αντίθετο του Φόβου

γεια σας και μπραβο στο φιλο που εθεσε ενα δυσκολο προβληματισμο

λοιπον . κατα την αποψη μου πιστευω πως σαν αντιθετο του φοβου θα μπορουσαμε να ορισουμε το ρισκο.

απο την αλλη βεβαια ο φοβος δεν σημαινει πως ξεπερνιεται απο μια γενναια αποφαση - συνεπως ετσι δεν ειναι το ρισκο.

για να ξεπεραστει ο φοβος πρεπει να υπαρχει κατι δυνατοτερο απο αυτον.

συμφωνω με καποιους απο τους προλαλησαντες που αναφεραν πως αναγνωριζοντας το φοβο σου, πχ. αγχος, ανασφαλεια ... θα μπορεις σε καθε περισταση να βρισκεις και απο ενα αντιθετο του φοβου ΣΟΥ.

Ομως σαν γενικη ενοια? μαλλον για να υπερνικησεις το φοβο πρεπει να υπαρχει ενα πιο δυνατο συναισθημα απο αυτον... σαν απαντηση δινω πως ειναι καποιος μεγαλυτερος φοβος που μας ωθει να καταπολεμησουμε τον πρωτο.

πχ (μια μανα μπορει να φοβαται μην μπει κλεφτης στο σπιτι... την ωρα ομως που θα μπει θα φοβαται για τη ζωη του παιδιου της, οποτε και ο πρωτος φοβος εξαλειφεται)

μονο ο φοβος μπορει να δαμασει το φοβο.

θα χαρω να ακουσω και αλλες αποψεις

Είναι η ασφάλεια,η σιγουριά,η νηφαλιότητα,η ηρεμία,η αποδοχή(π.χ. όποιος έχει αποδεχθεί το θάνατο ως φυσική διεργασία παύει να διακατέχεται απο φόβο θανάτου),η γνώση(ο πρωτόγονος φοβότανε τη φωτιά τον κεραυνό λόγω άγνοιας του φαινομένου και συνήθως ότι φοβόμαστε ή το θεοποιούμε,ή το δαιμονοποιούμε ή το αποδίδουμε σε αυτά).Είναι δηλ. όχι ένα αντίθετο,αλλά όλα αυτά που έρχονται σε αντίθεση με αυτά που δημιουργούν συναισθήματα φόβου

θα ελεγα πως συμφωνω με stenik83...

αλλα σκεφτομαι και κατι αλλο...ισως καπως παραλογο...ισως να μην υπαρχει αντιθετο του φοβου γτ δεν εχει επιτευχθει ακομη...επομενως να μην υπαρχει και λεξη που να ονομαζει αυτο το αγνωστο συναισθημα...δεν πιστευω πως υπαρχει ανθρωπος που να μην φοβαται...ακομη και η τολμη που προαναφερθηκε ως αντιθετο του φοβου δεν αναιρει τον φοβο..το οτι παιρνω δλδ το ρισκο για κατι δεν σημαινει οτι δεν φοβαμαι η οτι δεν εχω εστω και καποιες ανασφαλειες μεσα μου...

Η τόλμη είναι χαλιναγώγηση φόβου και όχι απουσία ,η οποία μπορεί να οφείλεται,στην απόλυτη άγνοια ή την απόλυτη ηλιθιότητα.

  Γενναίος είναι αυτός που δαμάζει το φόβο και δρά παρότι συνεχίζει να φοβάται.

Το αντίθετο του φόβου είναι η αφοβιά ,η τόλμη το θάρρος .

Τι άποψη έχετε για την ελπίδα ως αντίθετο του φόβου?

Η ελπίδα μπορεί να μετριάσει το φόβο, όχι όμως και να τον εξαλείψει. Κάποιος μπορεί να συνεχίζει να φοβάται, παρόλο που μπορεί να ελπίζει. Για παράδειγμα, ελπίζω ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο να καταφέρει να ξεπεράσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, αλλά, παρόλ΄αυτά, συνεχίζω να φοβάμαι μήπως αυτό δεν συμβεί...

Ο φόβος δεν είναι ένας. Υπάρχουν πολλά είδη φόβων και, ως εκ τούτου, όχι μόνο ένα γενικό αντίθετο που να αφορά κάθε είδους φόβο.

Όσο δυσάρεστο αίσθημα και αν είναι ο φόβος, σε αυτόν οφείλουμε, ως είδος, τη διαιώνιση της ύπαρξής μας. Αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις αναγκαίες ψυχοσωματικές μας δυνάμεις/αντιδράσεις ώστε να αντιμετωπίσουμε, με κάποιον τρόπο, έναν άμεσο κυρίως κίνδυνο. Για το λόγο αυτό, και τα μικρά παιδιά που έχουν άγνοια κινδύνου, λόγω έλλειψης εμπειρίας, κινδυνεύουν σοβαρά, δίχως την ύπαρξη άμεσης προστασίας από τους φροντιστές τους.

Με βάσει τα παραπάνω, το ζητούμενο ΔΕΝ είναι να πάψουμε να φοβόμαστε (κάτι τέτοιο θα ήταν, σε σωματικό επίπεδο, κάτι ανάλογο με ένα παντελώς αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα που δεν έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει σοβαρούς κινδύνους για την υγεία μας), αλλά ο όποιος φόβος μας να έχει ρεαλιστική βάση και να μη παραλύει κάθε άλλη δυνατότητά μας για αντιμετώπιση ή διαχείριση της κατάστασης που προκαλεί το φόβο μας αυτόν.

Ας μη βλέπουμε, λοιπόν, το φόβο ως κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί, αλλά ως κάτι που καλώς υπάρχει για να μας κινητοποιεί, επιστρατεύοντας κάθε αναγκαίο μέσο (σωματικό και ψυχολογικό) ώστε να αντιμετωπίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια δύσκολη κατάσταση. Άλλο να φοβηθώ, αν υπάρχει σοβαρός λόγος -χωρίς όμως να παραλύω, ακυρώνοντας κάθε δυνατότητά μου για αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης- και άλλο να διαφεντεύει τη ζωή μου καθημερινά ο φόβος για διάφορες καταστάσεις, σε σημείο που να γίνεται η ζωή μου μαρτύριο και ένας καθημερινός αγώνας ενάντια στο άγχος και σε φόβους διαφόρων μορφών (φόβος απόρριψης, φόβος πως δεν αγαπιέμαι, φόβος πως είμαι ανεπαρκής, φόβος για διάφορες ασθένειες, φόβος θανάτου κ.ά.). Στην περίπτωση αυτή, έχουμε να κάνουμε με "νευρωσικούς" φόβους, ή καλύτερα, φοβίες η αιτιολογία των οποίων θα πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στα βιώματα αυτού που φοβάται...

Όλοι φοβόμαστε το θάνατο, αλλά το να φοβάσαι κάθε μέρα και σχεδόν όλη μέρα το θάνατο ή παράγωγά του, ενώ είσαι υγιής και δημιουργικός, αυτό αποτελεί ένδειξη ψυχικού προβλήματος. Με την ίδια έννοια, το να είσαι σε μια όμορφη σχέση που δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα και να  φοβάσαι καθημερινά πως μπορεί να εγκαταλειφθείς ή κάτι ανάλογο, αποτελεί, επίσης, ένδειξη ψυχικής αστάθειας. Τέτοιου είδους διαπροσωπικοί φόβοι μπορεί, τελικά, να οδηγήσουν σε αυτό που φοβόμαστε, αφού καταφέραμε με τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις συνεχείς συναισθηματικές μας διακυμάνσεις να κάνουμε τη σχέση αφόρητη για τον άλλον και να μας εγκαταλείψει (αυτοεκπληρούμενη προφητεία).

Πάντως, προσωπική μου πεποίθηση είναι πως, αν το αναλύσουμε μέχρι τέλους, πίσω από κάθε φόβο μας βρίσκεται ο φόβος του Θανάτου, όχι μόνο του σωματικού αλλά και του ψυχικού. Ο "υγιής" συμβιβασμός με αυτόν το θεμελιώδη φόβο και η ενδοψυχική του επεξεργασία (όχι η άρνηση) οδηγούν σε μια σταθερή εσωτερική ισορροπία και χαρά για τη ζωή. Ως εκ τούτου, το αντίθετο του φόβου θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η αγάπη και η διάθεση για ΖΩΗ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ...!!!

 Σε ευχαριστώ sven για την απάντηση σου. Συμφωνώ με όλα όσα είπες εκτός από το συμπέρασμα της τελευταίας παραγράφου.

Μιας και ξεκίνησες με το γεγονός ότι η ελπίδα δεν μπορεί να εξαλείψει τον φόβο, θεώρησα ότι ως αντίθετο θα έθετες κάτι το οποίο μπορεί να τον εξαλείψει. Παρόλα αυτά η αγάπη και η διάθεση για ΖΩΗ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ πιστεύω πως θα μπορούσαν να γεννήσουν νέους φόβους (πχ φόβος του να ''πεθάνουν'' αυτά που δημιούργησες, ένας φόβος που πολύ πιθανόν να μην υπήρχε πριν τα δημιουργήσεις), άρα δεν υπάρχει εξάλειψη.

Σίγουρα όμως θεωρώ το συμπέρασμα σου αρκετά ενδιαφέρον.

Δεν νομίζω όμως πως υπάρχει μόνο μία σωστή απάντηση στο ερώτημα μας, μιας και ο φόβος τις περισσότερες φορές είναι διαφορετικός για τον καθένα από εμάς. Δεδομένο του παραπάνω, τα πράγματα που τον ακυρώνουν είναι επίσης κάτι το υποκειμενικό και πολύ πιθανόν να διαφέρει για τον καθένα.

Τώρα όσον αφορά την ελπίδα, νομίζω ότι το ένα γεννάει το άλλο. Θα συμφωνήσω μαζί σου στο γεγονός ότι η ελπίδα δεν μπορεί να εξαλείψει τον φόβο (για εμένα ισχύει και το αντίθετο), αλλά και πάλι πιστεύω πως υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους.

Αν θεωρήσουμε ότι το ένα δημιουργεί το άλλο, πιστεύεις πως θα μπορούσαμε να βρούμε κάποιο μοτίβο το οποίο θα μας έδειχνε ποιό εμφανίζεται πρώτο?

Επίσης αν τα χαρακτηρίζαμε και τα δύο, τόσο τον ΦΟΒΟ όσο και την ΕΛΠΙΔΑ ως δεσμά, με ποιό τρόπο θα τα έσπαγες (Αν πιστεύεις ότι σπάνε)? 

Σε ευχαριστώ και πάλι.

Αγαπητέ, UserUnknown

Αν, όπως γράφεις, "...η αγάπη και η διάθεση για ΖΩΗ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ πιστεύω πως θα μπορούσαν να γεννήσουν νέους φόβους (πχ φόβος του να ''πεθάνουν'' αυτά που δημιούργησες, ένας φόβος που πολύ πιθανόν να μην υπήρχε πριν τα δημιουργήσεις)", τότε βάζουμε αυτογκόλ και τρικλοποδιά στον εαυτό μας. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας για τους λόγους που δεν μπορούμε να χαρούμε, δίχως η χαρά αυτή να ακυρώνεται και πάλι από το φόβο του θανάτου.

Όπως βλέπεις, ο κοινός παρονομαστής είναι και πάλι ο φόβος του θανάτου (του προσωπικού μας θανάτου) που δεν έχει μετουσιωθεί σε κάτι εύπεπτο, ευχάριστο και δημιουργικό (π.χ. πολλοί είναι οι γιατροί που επιλέγουν -συνηθέστατα υποσυνείδητα- το επάγγελμα του γιατρού ως αντιστάθμισμα του φόβου του θανάτου τους, μετατρέποντας, με τον τρόπο αυτό, το φόβο του θανάτου σε κάτι δημιουργικό που σώζει ζωές και βοηθά ποικιλοτρόπως) και συνεχίζει υπάρχει εντός μας σε ανεπεξέργαστη μορφή, μετατρέποντας τα πάντα σε μια ματαιότητα, σε κάτι δίχως προοπτική που δεν έχει νόημα να το συνεχίσεις γιατί  έχεις πάψει να ελπίζεις...

Η εκδοχή αυτή είναι ακριβώς το αντίθετο της μετουσίωσης του φόβου θανάτου ενός π.χ. γιατρού. Ο τελευταίος καταφέρνει να μετατρέψει το φόβο του θανάτου του σε κάτι δημιουργικό, ενώ η δική σου ερμηνεία σε κάτι αδιέξοδο και οδυνηρό...

Υγεια και χρημα.

Αυτα ειναι τα αντιδοτα του φοβου.

Το χρημα αγοραζει τα πιο απαραιτητα και σαφη σε αυτη τη ζωη.

Θα μου κανει εντυπωση μια φραση που ακουσα.

Και η ευτυχια;η αγαπη;

Κι η απαντηση:Προτιμω να κλαιω στο δερματινο σαλονι μιας πολυτελους μερσεντες που οδηγα ο μπατλερ και να με χαιδευουν στην πλατη δυο πανεμπρφα κοριτσια παρα μονος σ ενα παγκακι.

Το χρημα αγοραζει τα καλυτερα παυσιλυπα και παυσιφοβα.

Το να πονταρεις την ασφαλεια σου σε ανθρωπους ειναι τρελος τζογος.

Ο ανθρωπος ειναι εξαιρετικα ευμεταβλητος απο τη φυση του.

Σημερα σ αγαπαει για χιλιους δυο δικους του λογους.

Αυριο σε ματαιωνει παλι για χιλιους δυο δικους του λογους.

Απο τη γκομενα σου,τον πατερα σου μεχρι το παιδι σου το ιδιο.

Ο φοβος του θανατου κοινος για ολους.

Απλα ισως τελικα αυτος δινει αξια στην ιδια τη ζωη.

Θα λεγα λοιπον με μια δευτερη πιο συγκεκριμμενη σκεψη πως υγεια και χρημα ειναι τα αντιθε(δο)τα του φοβου.