Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη ένα βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης». Συγγραφέας ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Η τιμή του γύρω στα 15 ευρώ.
Στο εξώφυλλο του δίσκου, παρατίθεται μια φωτογραφία του Καζαντζίδη καθώς συνεντευξιάζεται με τον ίδιο το συγγραφέα. Μάλιστα κάτω από τον τίτλο του βιβλίου, βρίσκεται η εξής φράση «Από τον Άκη Πάνου ως τη Μαρινέλλα». Τα ονόματα αυτά των δύο «καλλιτεχνών» (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί έχω μια αμφιβολία για τη Μαρινέλλα) παραπέμπουν, αν μη τι άλλο, στον Καζαντζίδη. Στο οπισθόφυλλο τώρα, δίδεται μια εξομολόγηση του Άκη Πάνου, σχετική πάντα με τις αρετές του Στέλιου Καζαντζίδη.
Βλέποντας κανείς αυτό το βιβλίο, λοιπόν, τι μπορεί να υποθέσει; Ότι πρόκειται για ένα αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη.
Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει συνεντεύξεις διαφόρων καλλιτεχνών. Συγκεκριμένα: του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, του Νταλάρα, του Άκη Πάνου, της Μαρινέλλας. της Φαραντούρη, του Κουγιουμτζή, του Μικρούτσικου, του Μούτση, του Σπανού και του Χατζηνάσιου.

Και έρχομαι τώρα εγώ, που σαν θαυμαστής (επί της ουσίας και όχι με τον τρόπο που κάποιος θαυμάζει το Ρουβά) του Καζαντζίδη αγόρασα το βιβλίο αυτό, να θέσω τον προβληματισμό μου.

Ερώτημα : Γιατί το βιβλίο, ενώ φιλοξενεί συνεντεύξεις τόσων καλλιτεχνών, φέρει τον τίτλο αυτό;

Η απάντηση του συγγραφέα στον πρόλογο του βιβλίου μάλλον δεν καλύπτει κανέναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ότι ο Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής των τελευταίων εκατό χρόνων και για αυτό πρώτα από όλα είναι ο Καζαντζίδης. Σας κάλυψε; Εν μέρει μπορεί. Θα με συνέφερε και μένα να το δεχτώ αλλά το ποιόν του Λευτέρη Παπαδόπουλου δεν με εφησυχάζει. Θα το δεχόμουν αυτό εάν κάτω από τον τίτλο δεν έγραφε «Από τον Άκη Πάνου ως τη Μαρινέλλα» αλλά ας πούμε «Από τον Θάνο Μικρούτσικο ως τον Δήμο Μούτση». Συμφωνείτε; Θα το δεχόμουν εάν στο οπισθόφυλλο με ειλικρίνεια ανέφερε ότι το βιβλίο περιλαμβάνει τις συγκεκριμένες συνεντεύξεις. Είναι κάπως παραπλανητικό για το αγοραστικό κοινό όλο αυτό που βλέπουμε στο εξωτερικό μέρος του βιβλίου.

Και θα θέσω ένα ρητορικό ερώτημα:

Ο Καζαντζίδης για το ελληνικό τραγούδι είναι μια μυθική φιγούρα. Είναι ο πλέον δημοφιλής καλλιτέχνης. Μήπως σε καιρούς στους οποίους οι τραγουδιστές απομυθοποιούνται και φθείρονται από τη συνεχή προβολή, σε καιρούς που η αγοραστική δύναμη (σε ότι αφορά στη μουσική βιομηχανία) περιορίζεται σε αμόρφωτα 15χρονα (ίσως και 20χρονα), σε καιρούς που μόνο για τον Στέλιο Καζαντζίδη ξεφυτρώνουν σε κάθε πόλη και χωριό Σύλλογοι Φίλων, μήπως, λοιπόν, η χρησιμοποίηση του όλου θέματος στο εξώφυλλο συνδέεται με τις πωλήσεις; Πιστεύει άραγε κανείς πως αν το βιβλίο έλεγε «Εν αρχή ην ο Μπιθικώτσης» θα είχε την ίδια αποδοχή;

(έχουν γίνει τουλάχιστον 4 εκδόσεις γιατί εγώ στα χέρια μου κρατάω την τέταρτη).

Ο Άκης Πάνου εξομολογείται: "Πάμε ένα βράδυ του '58 με τον Μουρκάκο και τον Κολοκοτρώνη να ακούσουμε τον Καζαντζίδη στον "Αστέρα", στην Κοκκινιά. Φίσκα το μαγαζί. Μας βάζουνε να καθίσουμε σε κάτι καφάσια. Τραγουδάει ο Στέλιος:
"Μα κανένας δε μου φταίει για το χάλι μου / σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου". Και τότε, πετάγεται κάποιος πάνω, σπάει ένα ποτήρι και το καρφώνει στο μέτωπό του! Παγώνουμε όλοι. Τον παίρνουνε αυτόνε γεμάτο αίματα. Κι ενώ τον σέρνουνε στην έξοδο και ο Στέλιος συνεχίζει το τραγούδι, γυρίζει και του φωνάζει: "Γεια σου, Στελάρα!" Καταλαβαίνεις; Λέω, λοιπόν: Αν φύγει ο Στέλιος από την Κοκκινιά κι αρχίσει να τραγουδάει περπατώντας για ν' ανέβει στην Αθήνα, με τον κόσμο που θα μαζέψει στο δρόμο δεν κάνει επανάσταση; Αλλά δε σταματάω εδώ. Χρόνια και χρόνια τον παρακολουθώ. Και βλέπω ότι τα περισσότερα από τα τραγούδια του είναι χάλια. Κι όμως, μ' αυτά τα κακά τραγούδια με κάνει να τον ακούω. Πώς τα καταφέρνει να με κάνει ν' ακούω μόνο αυτόνε; Είναι μεγάλη φωνή; Υπάρχουν κι άλλες φωνές που θα μπορούσαν ίσως να φτάσουν σ' αυτό το σημείο. Τραγουδάει για την εργατιά και την ξενιτιά; Μα, κι άλλοι το κάνουν. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Συμβαίνει ότι υπάρχει ένα μεγαλείο. Η ικανότητα ενός ανθρώπου, που ξεπηδάει από την εμπειρία του να παίρνει από το τραγούδι την ψυχή του και να μου τη δίνει. Ακόμα και σε τραγούδια ασήμαντα. Και χωρίς ποτέ αυτό να γίνεται τεχνικά. Αν αυτά τα τραγούδια που 'χει πει ο Καζαντζίδης, τα κακά, τα 'λεγαν άλλοι, δε θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους."


Αυτά γράφει στο οπισθόφυλλο;

Ναι και σε ευχαριστώ για τις φωτογραφίες που έβαλες.

Κοίτα,αν έβλεπα κι εγώ το βιβλίο θα πίστευα ότι είναι αφιέρωμα ή βιογραφία του Καζαντζίδη.Βέβαια ο υπότιτλος θα με έβαζε να το ξεφυλλίσω να δω τι γίνεται..
αλλά ως φίλη του Στέλιου μπορεί να το αγόραζα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Οι συνεντεύξεις των υπολοίπων είναι άσχετες ή μήπως έχουν μιλήσει για το Στέλιο?

Και τέλος
"Θα με συνέφερε και μένα να το δεχτώ αλλά το ποιόν του Λευτέρη Παπαδόπουλου δεν με εφησυχάζει "

τι εννοείς ?

--------------------

Δεν ειναι το θέμα τι εννοώ. Ξέρεις αν τον κατηγορήσω θα παρεξηγηθώ και ίσως δεχθώ και επίθεση μαζική όπως συνέβη παλαιότερα όταν τόλμησα να πω ότι ο Νταλάρας δεν έχει όγκο φωνής. Το θέμα στην προκειμένη είναι το βιβλίο.

Και δύο τινά προκύπτουν:

1) Ο Καζαντζίδης παραμένει λαοφιλής.
2) Το συμφέρον δάσκαλος πολλών.

Στις συνεντεύξεις υπάρχουν κάποιες αναφορές στον Καζαντζίδη μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το βιβλίο ειναι 200+ σελίδων έτσι;

ΟΚ
Αφού είναι έτσι,κι όσο ενδιαφέρον και να έχουν οι συνεντεύξεις,
τα εξώφυλλα του βιβλίου όντως παραπλανούν..

------------------

Έχω διαβάσει το βιβλίο και οι αναφορές στον Καζαντζίδη δεν είναι λίγες. Σε όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις που παραθέτει ρωτάει τους καλλιτέχνες για την άποψη τους, καθώς και στα σχόλια του τα ίδια μπορεί να διακρίνει κανείς το σεβασμό προς τον τραγουδιστή.

Από κει και πέρα ίσως σου ξέφυγε ότι σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να καλύψει τους μεγάλους καλλιτέχνες της γενιάς του και εν μέρει τα καταφέρνει, κλείνοντας έτσι τον κύκλο μιας σειράς βιβλίων που έχει εκδόσει.

Τώρα ίσως το γεγονός ότι το βιβλίο λέγεται Εν αρχήν ην ο Καζαντζίδης, δηλαδή χρησιμοποιεί το όνομα για να πουλήσει είναι αληθές. Εγώ προσωπικά ήξερα σχετικά με το περιεχόμενό του πριν το αγοράσω και (πάντα προσωπικά) δεν το αγόρασα τόσο για τη συνέντευξη του Καζαντζίδη αλλά για άλλες κυρίως του Νταλάρα και του Μπιθικώτση τους οποίους ο Λευτέρης αποθεώνει στην κυριολεξία με τα σχόλια του (δικαίως σαφώς).

Ίσως πράγματι να μην πουλούσε τόσο το βιβλίο αν έλεγε εν αρχήν ήν ο Μπιθικώτσης αλλά από την άλλη δεν είναι παρά μία περιήγηση στη μουσική από την οπτική γωνία του Λ. Παπαδόπουλου και μόνο, καθώς στο τέλος του κάθε κειμένου περιγράφονται προσωπικά του βιώματα και γνώμες του για τους καλλιτέχνες αυτούς.

Το διαφημιστικό τρικ του τίτλου για μένα ωστόσο δεν περιορίζει την αξία του έργου.

Και εγώ το δοαβασα και οι αναφορές είναι ελάχιστες. Είναι 20 σελίδες το πολύ (μπορεί και λιγότερο) απο τις 200+.

Ο λευτεράκος κονόμάει? Ε?

το παρακάτω από συνέντευξη του Λ.Παπαδόπουλου στο e-orfeas.gr και στον Τάσο Καραντή


Τ.Κ.: Κύριε Παπαδόπουλε τιτλοφορείτε το νέο σας βιβλίο «Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης». Στο βιβλίο όμως, αφενός, υπάρχουν έντεκα (11) συνολικά πορτρέτα μεγάλων δημιουργών κι ερμηνευτών κι, αφετέρου, ο Καζαντζίδης δεν είναι ο πρώτος, χρονολογικά, τραγουδιστής στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Τι θέλετε να υποδηλώσετε μ’ αυτόν τον τίτλο;

Λ.Π.:«Ο Καζαντζίδης, δεν είναι χρονολογικά ο πρώτος Έλληνας τραγουδιστής. Είναι, όμως, κατά τη γνώμη μου, ο σημαντικότερος. Κι ας έχει πει πολλά τραγούδια, που δεν είναι άξια λόγου. Αυτό το γεγονός, δείχνει πόσο μεγάλος είναι αυτός ο τραγουδιστής. Απ’ το τίποτα, απ’ το ελάχιστο, έφτιαχνε ένα σύμπαν με τη φωνή του. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, σύλλογοι και δρόμοι, παίρνουν το όνομά του, ενώ πολλοί άλλοι, σπουδαίοι ερμηνευτές, έχουν ξεχαστεί. Στοιχείο σημαντικό, για μένα, είναι και το γεγονός ότι ο Στέλιος, ουδέποτε έγινε δούλος του χρήματος. Το περιφρονούσε. Έχω προσωπικά παραδείγματα: μου ζητούσαν να τον πείσω να πάει για μια εβδομάδα στην Αμερική και να πάρει όσα λεφτά θέλει! Και δεν πήγε. Δεν υποδηλώνω τίποτα μ’ αυτό τον τίτλο. Δηλώνω, ότι ο Καζαντζίδης ήταν ο πρώτος των πρώτων. Κι αυτό προκύπτει και από τις συνεντεύξεις που δημοσιεύω στο βιβλίο : οι περισσότεροι από τους συνομιλητές μου, μιλάνε με θαυμασμό για το Στέλιο. Ο Άκης Πάνου, η Μαρινέλλα, ο Μπιθικώτσης, ο Κουγιουμτζής, ο Σπανός, οι πάντες σχεδόν.».

Έχω διαβάσει το βιβλίο και μπορώ να πω ότι πρόκειται περί προχειρότητας του Λευτέρη τον οποίο εκτιμώ πολύ. Είναι καμιά δεκαριά συνεντεύξεις που συμπληρώνονται από δημοσιογραφικά σχόλια και κάποιες σύντομες μικρές ιστορίες. Το ίδιο συμβαίνει και με το βιβλίο Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια το οποιο τολμώ να πω ότι είναι χειρότερο. Τα βιβλία όμως Οι παλιοί συμμαθητές, Είναι γλεντζές πίνει γάλα, Μάνος Λοΐζος - Η βιογραφία αξίζουν πολύ να διαβαστούν, ειδικά το πρώτο που είναι πράγματι εξαιρετικό. Το ''Είναι γλεντζές πίνει γάλα'' έχει ως πρόλογο ένα διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη αφιερωμένο στον Λευτέρη.