Φίλε parafernalia, ευχαριστώ για τις ευχές σου, όπως και για τις συμβουλές σου, καθώς με την ιδιότητά σου ως Μουσικός (δεν ξέρω γιατί πάντα στη λέξη "Μουσική" και παράγωγά της μου "πάει" καλύτερα να ξεκινάω με "Μ") δείχνεις και ο καθ`ύλην αρμόδιος για να με συμβουλέψεις.
Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο λόγο να πιστεύω ότι η κόρη μου είναι μεγάλο ταλέντο. Δεν είμαι τίποτα..."ψωνιογονιός", απλά θέλω να ανιχνευθεί το, όποιο, ταλέντο μπορεί να υπάρχει, σχετικά νωρίς για να μη μείνει ακατέργαστο σαν του...μπαμπά της. Η δική μου εμπειρία είναι...τραυματική, θα`λεγα, γιατί όταν ήμουνα παιδάκι δεν τόλμησα ποτέ να πω στους γονείς μου οτι μου αρέσει η Μουσική για διάφορους λόγους, έτσι ποτέ δεν καλλιεργήθηκε αυτή μου η κλίση και, αρκετά μεγάλος πια, (αφού η έφεση σε κάτι ποτέ δεν είναι δυνατόν να καταπνιγεί τελείως) έφθασα να "ψιλοπαίζω" κάποια όργανα μόνο με το αυτί, που λένε: Αρμόνιο, ούτι, σαντούρι, και γενικά πιστεύω ότι όποιο όργανο και να μου δώσεις θα "βγάλω" μελωδία χωρίς να...ξέρω τι παίζω (!) από θεωρητικής απόψεως! Μέχρι και κάποια κομμάτια κλασσικής Μουσικής..."κατάντησαν" να ακούγονται από μένα τον ακατάρτιστο Μουσικά. Γι`αυτό δεν θέλω να συμβεί με τίποτα αυτό στο παιδί μου. Είναι...απωθημένο!
Αλλά αν μου λες οτι έχουμε ακόμα χρόνο με καθησυχάζεις. Δεν θέλω να στρεσάρω το παιδί. Και η ιδέα να ξεκινήσω εγώ νωρίτερα είναι πολύ καλή! Κλείνοντας θέλω να πω μια φράση που είχε πει σε κάποια ταινία ο Robert de Niro (είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ φράση από αμερικάνικη ταινία καθώς δεν πιστεύω ότι ο εμπορικών και προπαγανδιστικών κινήτρων χολλυγουντιανός κινηματογράφος μπορεί στ`αλήθεια να παράξει κανενός είδους σοβαρό προβληματισμό, πόσο μάλλον...φιλοσοφικό-!-, αλλά αυτή η φράση έτυχε να μου ταιριάζει): "Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από ένα χαραμισμένο ταλέντο".
Και πάλι σ`ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές σου.
...Ώς εκ τούτου, το παιδί είτε απελπίζεται διότι δεν μπορεί να "βγάλει" τον επιθυμητό ήχο, είτε "μισεί" το ¨οργανο, διότι είναι πλέον Κουραστικό στην Μελέτη...