Κάτι άλλο που σκεπτόμουν είναι ότι, εντάξει λοιπόν, δεν ασχολούνται τόσο με τους μουσικούς (οι ακροατές) στην Ελλάδα... Θέλουν το στίχο... τον αφηγητή... Γιατί όμως παραμένουν κολλημένοι και ικανοποιημένοι με τα ίδια και τα ίδια? Προσωπικά, θα ήθελα να δω κάποια εξέλιξη, ν' ακούσω κάτι διαφορετικό, ν' ατενίσω νέους στυλιστικούς ορίζοντες... Η χροιά είναι αυτό που είναι, δεν αλλάζει... Το ύφος όμως? Γιατί οι 'φωνές' δεν ψάχνονται λίγο παραπάνω? Κάθε χρονιά μοιάζει με την προηγούμενη... κάποιοι καινούργιοι στίχοι μόνο, παραλλαγή κι αυτοί των περυσινών, κάποιες καινούργιες μελωδίες, που μοιάζουν επικίνδυνα με κάποιες άλλες πιο παλιές... Δεν περιμένω παρθενογένεση, ούτως ή άλλως η τέχνη παγκοσμίως περνάει κρίση... Περιμένω όμως εδώ και καιρό κάτι που να με συγκινήσει.... Οι "εμπορικοί" είναι πολύ απασχολημένοι να τρέχουν στα τηλεοπτικά μαγκαζίνα και στις μπουτίκ του Κολωνακίου, πού καιρός να ψαχτούν... Ο στιχουργός θα τους φέρει το σουξέ, ο παραγωγός θα τους πει τι να κάνουν στο στούντιο, σούπερ! Οι "ποιοτικοί" (χρησιμοποιώ όρους που διαβάζω συχνά εδώ, έτσι για να καταλαβαινόμαστε πιο εύκολα!), οι ποιοτικοί λοιπόν είναι πολύ απορροφημένοι με το να εμβαθύνουν στη ψυχή της ποίησης που ερμηνεύουν, που η ερμηνεία περνά σε δεύτερη μοίρα, και ακούς κάτι μέτριες και άχρωμες φωνές που παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους - πού χρόνος για πειραματισμούς και χιούμορ? Οι ροκάδες πάλι, στην πλειοψηφία θα μιμούνται (συνειδητά ή όχι) τον Σιδηρόπουλο, τον Παυλίδη, τον Αγγελάκα - αν τραγουδούν ελληνικά - ή διάφορα άλλα γκρουπ του εξωτερικού αν τραγουδούν αγγλικά, από U2 έως δεν ξέρω εγώ τι, ονόματα μαζικής απήχησης πάντως, για να είναι πιο αρεστοί και προσιτοί στο κοινό τους... Α, ναι, το χιπ-χοπ... Αυτό για κάποιο λόγο έχει ταιριάξει πολύ με την ελληνική ιδιοσυγκρασία, χωράει πολλές λέξεις, έχει και χαβαλέ, το θέμα όμως είναι ότι δεν χρειάζεται να είσαι τραγουδιστής... καλή ρίμα να έχεις, λίγο μάγκας να είσαι και... σούπερ. Το πρόβλημα εκεί είναι ότι αν έχεις ακούσει ένα κομμάτι, τα έχεις ακούσει όλα, είναι τόσο μικρές οι διαφορές από τον ένα στον άλλο ράπερ...
Δύο - τρία ονόματα. ξένης προέλευσης, που πιστεύω ότι έκαναν κάτι διαφορετικό, στην εποχή τους...
Captain Beefheart... Πήρε τα blues και τους άλλαξε τα φώτα... Δεν ακούγεται εύκολα κάθε ώρα και στιγμή, αλλά τραγούδησε όπως κανείς άλλος κι επιπλέον έπαιξε πολύ με τις λέξεις και τα νοήματα...
Elvis Presley... Δεν θα ήταν αυτό που ήταν αν δεν είχαν προϋπάρξει η κάντρι και τα μπλουζ... για την εποχή του πάντως - ειδικά για τα λευκά αυτιά - ήταν καινοτόμος. Ενέπενευσε πολλούς να πιάσουν το μικρόφωνο, ανάμεσα τους και ο Mick Jagger...
David Byrne... Μπορεί σήμερα να προτιμά να ασχολείται με παραγωγές και να ανακαλύπτει βραζιλιάνικες μπάντες, όταν όμως΄εμφανίστηκε στο προσκήνιο με τους Talking Heads, δεν είχε ακουστεί κάτι παρόμοιο από τραγουδιστή...
Πού είναι οι αντίστοιχες δικές μας καινοτόμες 'φωνές'?
Μ'αυτο το σκεπτικο,που να βρεθει κατι διαφορετικο και καινοτομo;...
