Ήθελα να ασχοληθώ μόνο με τη μουσική και την ευχαρίστηση μου να την κάνω και μέσω επιβίωσης και έτσι πίστευα πως θα είμαι ένας ευτιχισμένος άνθρωπος. Έγινα λοιπόν καθηγήτρια βιολιού σε ωδεία. Πράγματι δεν ένιωθα ότι δούλευα, γιατί ήμουν σα στο σπίτι μου, ο χώρος του ωδείου και όλες οι διαπροσωπικές σχέσεις μέσα σε αυτό μου ήταν πολύ οικεία. Το πρόβλημα όμως είναι, ότι καθώς η μουσική και ιδιαίτερα στις μέρες μας και ακόμα πιο ιδιαίτερα στο βιολί, έιναι το τελευταίο πράμα που ξεκινάει κανέις και το πρώτο που σταματάει μόλις ζοριστεί από όλα τα υπόλοιπα που κάνει...Έτσι λοιπόν, οικονομικά δεν είδα πως δεν είναι κάτι από το οποίο θα μπορώ να ζήσω. Παράλληλα συνέχισα την ακαδημαική μου πορεία, τελειώνοντας σπουδές σε Τει, σε άσχετο αντικείμενο απο τη μουσική. Συνεχίζοντας την πορεία μου, έκανα και ενα μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στο Πανεπιστήμιο. Και τώρα.......κοιτάζω τα πτυχία μου και σκέφτομαι σοβαρά, να τα τυπώσω σε χαρτοπετσέτες και να τις χρησιμοποιήσω στο σουβλαντζίδικο που λέω να ανοίξω, γιατί μόνον έκει βλέπω να μου χρησιμέυουν........
Πολυλόγισα και δεν είναι σωστό...κάπου εδώ ο μονόλογος του "αγχωμένου νέου"...έλαβε τέλος.
Υ.Γ το "νέος" είναι για να γεμίζει η πρόταση....
