Θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου. Το να έχεις στα χέρια σου το cd είναι πολύ διαφορετικό. Τότε που αγόραζα cd, γιατί τώρα το κάνω πια σπάνια και συνήθως για συλλεκτικά ή αγαπημένα που δεν έτυχε να τα έχω, είχε μια διαδικασία το όλο ζήτημα κι ένα ενθουσιασμό. Άκουγα τα τραγούδια, έψαχνα το βιβλιαράκι να δω καλύτερα τους στίχους, ποιοι έπαιξαν τα όργανα, ποιοι ενορχήστρωσαν... Κι όλη αυτή η διαδικασία δημιουργούσε άλλη αίσθηση και άλλες εικόνες. Έδινε διαφορετική ταυτότητα στα τραγούδια.
Όταν ακούω ένα τραγούδι από εκείνη την περίοδο, το φέρνω στο μυαλό μου με άλλο τρόπο: "... Α ναι... Ήτανε σε εκείνο τον δίσκο, που είχε στο εξώφυλλο... ήτανε το δεύτερο ή το τρίτο νομίζω... Και πρέπει να κυκλοφόρησε γύρω στο... γιατί θυμάμαι όταν τον είχα αγοράσει... '.
Τώρα, που η ηλεκτρονική μορφή κυριαρχεί, όλα είναι 'στον σκληρό δίσκο'. Μιλάμε τώρα και για άλλες ποσότητες. Δεν μπαίνει κανεις στην διαδικασία να αγοράσει ένα cd αλλά 'κατεβάζει' ηλεκτρονικά πολλά πράγματα μαζί ή συχνά. Έτσι το καινούριο, δεν έχει την αποκλειστικότητα μα ούτε και την πολυτέλεια του χρόνου να παλιώσει στα χέρια σου, να καταγραφεί καλυτερα στη μνήμη. Δεν ξέρω κι εγώ πόσα τραγούδια έχω σ' αυτό τον έρμο τον σκληρό δίσκο. Τραγούδια που μπορεί να τα ακούσω μόνο μια φορά κι ύστερα να ξεχαστούν. Τραγούδια δίχως πρόσωπο, που δεν σου φέρνουν στο μυαλό την εικόνα κανενός εξωφύλλου, που ανήκουν σε ένα ηλεκτρονικό φάκελλο μαζί με πολλά άλλα.
Ναι λοιπόν. Άλλη είναι η αίσθηση του να αγοράζεις ένα cd κι άλλο να το αγοράζεις ηλεκτρονικά. Κι αν πάμε σε ακόμα πιο ρετρό καταστάσεις, άλλη είναι και η αίσθηση και η ζεστασιά του δίσκου, ακόμη και στον ήχο του... αλλά αυτό είναι μια αλλη ιστορία 
