537 online · 210.826 μέλη
Το άρθρο αυτό , μετά το σχόλιο της Δανάης, αποτέλεσε την αφορμή να μελετήσω δεκάδες περιπτώσεις……όπως:
Προβληματισμό προκαλούν πάντως τα στοιχεία για τους επίδοξους αυτόχειρες που εντοπίζονται ηλεκτρονικά. Ενώ όλο το 2010 η ΕΛ.ΑΣ. επενέβη επιτυχώς σε 61 περιπτώσεις, μόνο από τις αρχές του Ιουλίου έχει κινητοποιηθεί 41 φορές….. ΕΔΩ:
Επίσης ΕΔΩ:
…..Υπενθυμίζεται ότι για ανάλογα περιστατικά, οι πολίτες μπορούν να επικοινωνούν με τη Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, στα ακόλουθα στοιχεία επικοινωνίας:
Τηλεφωνικά στον αριθμό: 111 88
Στέλνοντας e-mail στο: ccu@cybercrimeunit.gov.gr>
Επιπλέον, με την Υποδιεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Βορείου Ελλάδος οι πολίτες μπορούν να επικοινωνούν στο τηλέφωνο 2310-388772 Στη Δανάη προτείνω (μάλλον σαν ο γεροντότερος της ιστοσελίδας – 68) πριν απαντήσει στον Sven να διαβάσει το άρθρο του γιατρού : ‘’Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...’’ εδώ: Τελικά προτείνω να διαβαστούν και να μελετηθούν τα πολύ κατανοητά άρθρα του γιατρού στην ιστοσελίδα του εδώ: http://www.i-psyxologos.gr/ που δεν τα χορταίνω….
Στέφανε το link που μου προτείνεις δυστυχώς δεν ανοίγει σε κάποια σελίδα.. Και τα υπόλοιπα επίσης. Εκτός από το τελευταίο link
[ τροποποιήθηκε από τον/την DanaeAthanasiadou, 04-02-2017 13:47 ]
Παράθεση:
|
Σ' εμένα ανοίγουν. Τα ξαναγράφω:
Την ώρα που στο προηγούμενο σχόλιο πληκτρολογούσα, είχες ήδη ποστάρει χωρίς να το ξέρω (μια αδυναμία της ιστοσελίδας) απλά επειδή είχες ήδη ζητήσει συγνώμη ήταν εκ μέρους μου πλεονασμός!
No worries.
Στέφανε σε ευχαριστώ πολύ για τα Links που πόσταρες. Κι ευχαριστώ για τις συμβουλές σου.
Το εκτιμώ πολύ!
Καλό Σαββατοκύριακο!!
Δανάη,
θα αρκούσε και μόνο αυτή η φράση σου "Σ' ευχαριστώ για την ευχή σου να μη το πάθει κάποιος δικός μου άνθρωπος, αλλά άργησες αρκετά χρόνια...έχω χάσει τη μητέρα μου έτσι και Ναι το θέμα με αγγίζει." για να αποσαφηνιστεί πλήρως το ύφος και η κυνική σκληρότητα της πρώτης σου απάντησης...
Ήταν βέβαιο πως κάποιο πολύ οδυνηρό προσωπικό σου θέμα αγγίχθηκε γι΄αυτό και έγραψα "...και μόνο από την έπαρση και το αφύσικα οξύ ύφος της αντίδρασης σου για ένα τέτοιο θέμα, δίνεις την εντύπωση πως το topic γράφηκε για σένα, αλλά και ίσως, με κάποιον τρόπο, αγγίζει κάποιο πολύ προσωπικό δικό σου θέμα…".
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, και, όμως, φαίνεται πως η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή...
Ένα από τα δυσκολότερα σημεία για να μπορέσει κάποιος να ολοκληρώσει τη διαδικασία του πένθους του για ένα πολύ αγαπημένο του πρόσωπο που φεύγει από τη ζωή ξαφνικά κι απρόσμενα -ιδίως μετά από αυτοχειρία- είναι να καταφέρει να ξεπεράσει την τρομακτική οργή του για αυτήν την εγκατάλειψη, γιατί ως εγκατάλειψη βιώνεται...
Πριν από αρκετά χρόνια, παρακολουθούσα μιά κοπελίτσα 21 χρονών της οποίας ο λατρεμένος πατέρας αυτοκτόνησε μέσα στην οικογενειακή τους επιχείρηση, όταν η ίδια ήταν 15 χρονών. Επί ενάμισυ χρόνο έρχονταν με περίπου μισής ώρας καθυστέρηση στα ραντεβού μας, λέγοντας -και ήταν αλήθεια- πως δεν το πιστεύει πως μπορεί και συμβαίνει αυτό, τη στιγμή που προετοιμάζεται πάντα πολύ έγκαιρα. Όταν έκρινα πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να το δεχθεί και να το βιώσει συναισθηματικά, της έκανα την εξής ερμηνεία : "Νομίζω πως έρχεσαι πάντα τόσο καθυστερημένα, θέλοντας να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν σου είμαι σημαντικός και πως δεν με έχεις ανάγκη. Τρέμεις και μόνο στη σκέψη να επιτρέψεις στον εαυτό σου να δεθεί συναισθηματικά μαζί μου, φοβούμενη το ενδεχόμενο να σε εγκαταλείψω κι εγώ όπως ο λατρεμένος σου πατέρας"...
Αυτό που επακολούθησε ήταν κάτι το πολύ οδυνηρό και συγκλονιστικό,λες και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου. Ήρθε και γονάτισε μπροστά μου και, κλαίγοντας σπαραχτικά, κατάφερε να αρθρώσει τα εξής, κρατώντας μου τα χέρια μέσα στα δικά της : "Τον μισώ, κατάστρεψε τη ζωή μου, καλά έκανε και ξεκουμπίστηκε, με άφησε να τον αγαπήσω και να πιστέψω πως θα ΄ναι πάντα κοντά μου αλλά με πρόδωσε. Σας ικετεύω, μην με εγκαταλείψετε κι εσείς...".
Μετά από αυτήν τη συνεδρία, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την ολοκλήρωση του πένθους της που εμποδίζονταν από την τρομερή οργή που έτρεφε, παράλληλα με τη μεγάλη της αγάπη, προς τον πατέρα της. Όταν αυτό έγινε, τέλειωσε με άριστα το Λύκειο -που είχε αγκαταλείψειστα 15 της- σε νυχτερινό σχολείο και πέρασε από τις πρώτες στο Πολυτεχνείο χωρίς φροντηστήρια. Δεν χρειάζονταν πια να αυτοτιμωρείται υποσυνείδητα για την οργή της προς τον πατέρα της. Μπόρεσε ν΄ανθίσει και να μεγαλουργήσει, ως προικισμένο άτομο που ήταν.
Μετά από αυτό μπορούσε, επίσης, να αποκαλύπτει, αν προέκυπτε λόγος, σε πιο κοντινά της πρόσωπα (φίλες, ερωτικούς συντρόφους κ.ά.) για την αληθινή αιτία του θανάτου του αγαπημένου της πατέρα χωρίς φόβο και ντροπή... Μπορούσε, επίσης, να ξαναεμπιστεύεται ερωτικούς συντρόφους και άλλα άτομα που αγαπούσε...Λυτρώθηκε...
Σου εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη στον αγώνα σου.
[ τροποποιήθηκε από τον/την sven, 04-02-2017 17:18 ]
Απο ποσταρισμα στο FB:
[ τροποποιήθηκε από τον/την freak, 21-02-2017 03:32 ]
Παράθεση:
|
Λυπάμαι ειλικρινά για τη φρασεολογία σου ειδικά για το συγκεκριμένο μέλος
Παράθεση:
|
ηθελα να απομονωσω και να τοποθετηθω σε μια συγκεκριμμενη μεστη νοηματος παραγραφο των γραφομενων σου...
Σημαντική μερίδα ανθρώπων δεν έχει τη διάθεση η το θάρρος να απευθυνθεί στη μητέρα του η σε ενα ειδικο.
Θελουν θαρρος διαφορετικη φυσης να κανεις κατι απο αυτα.
Η ανθρωπινη ψυχη εχει αναγκη εκτονωσης και μοιρασιας.
Καποιοι βρισκουν πολυ ''βολικο'' και πιο ευκολο να μοιραστουν την εμπειρια η το προβλημα τους σε μια ανωνυμη διαδικτυακη κοινοτητα,παρα να το πουν στη...μαμα τους.
Η εστω σε καποιον φιλο.
Δεν μπορουμε να το κατακρινουμε αυτο.
Προσωπικα θεωρω τον εαυτο μου τυχερο γιατι εχω ενα και πολυ καλο φιλο που μπορω να του πω τα παντα χωρις να αυτολογοκριθω.
Ακομη και τις πιο φαυλες η κατακριτεες μου σκεψεις.
Αν αυτος ο ανθρωπος δεν υπηρχε ομως δεν θα ειχα κανενα για να μιλησω.
Η οικογενεια μου θα ηταν η πλεον ακαταλληλη και φυσικα ενας ειδικος θα μπορουσε μεν να βοηθησει,επισης δεν θα ειχα κανενα προβλημα να ζητησω τη βοηθεια του,αλλα...
αλλοιως ειναι η στηριξη ενος καλου φιλου...
Αν αυτος δεν υπηρχε θα εκτονωνα της ανησυχιες μου διαδικτυακα,αλλα εχοντας καποια ορια.
Αν ηθελα να αυτοκτονησω σιγουρα δεν θα το μαθαινε κανεις οσο ημουν εν ζωη.
Θα εγραφα ομως ενα κειμενο με τις σκεψεις των τελευταιων στιγμων μου χωρις να αναφερομαι στην αποφαση μου.
Η ζωη ειναι πολυ ομορφη παντως για να την ''διαδικτυοποιησεις'' η για να της πατησεις ''delete''
Ευχαριστω
