Η καρδιά πονάει οταν ψηλώνει;;

Τι εννοεί ο ποιητής στο νεο τραγούδι που τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου;; Η καρδια ποναει, αλλα πως γινεται να ψηλωνει;;

μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει
να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά
η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει
πάντα...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 02-09-2012 15:37 ]

Είναι η αίσθηση του να προσπαθείς να φτάσεις το άπιαστο. Όπως όταν σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας για να πιάσουμε το βάζο με το γλυκό που βρίσκεται στο πιο ψηλό ράφι. Έτσι κι η καρδιά, στην προσπάθειά της να φτάσει αυτό που δε φτάνεται, ψηλώνει...Και φυσικά, πονάει..αφού μάταια προσπαθεί για το άπιαστο. Βέβαια, η επόμενη κίνηση είναι να φέρεις μια καρέκλα και να ανέβεις πάνω της προκειμένου να αποκτήσεις το επιθυμητό. Το ποιος θα είναι η καρέκλα είναι ένα άλλο θέμα...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Anatolikos84 στις 07-09-2012 09:48 ]

Κάθε εξέλιξη, το ίδιο και η ψυχοσυναισθηματική, συντελείται μέσα από συγκρούσεις, αλληλεπιδράσεις, πισωγυρίσματα και, ως εκ τούτου, αναπόφευκτες ματαιώσεις. Έτσι, λοιπόν, για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να ωριμάσουμε ψυχοσυναισθηματικά, θα πρέπει να βιώσουμε και να αποδεχθούμε, για παράδειγμα, από πολύ νωρίς πως δεν είμαστε ο ομφαλός της γης ή παντοδύναμοι, πως για να μπορέσουμε να συν-υπάρξουμε με τους άλλους -ακόμα και με τους πιο κοντινούς και αγαπημένους μας- θα πρέπει να μπορούμε να αναβάλλουμε την άμεση ικανοποίηση των αναγκών μας, να μοιραζόμαστε και να δείχνουμε έγνοια για τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων.

Επίσης, για να μπορέσουμε να αντέχουμε μελλοντικά την απώλεια αγαπημένων προσώπων και τον όποιο αποχωρισμό από αυτά, θα πρέπει να «εκτεθούμε» σε εμπειρίες μικρότερων και πιο «ανώδυνων» και «εύπεπτων» αποχωρισμών από αγαπημένα πρόσωπα, των οποίων τη διάρκεια, αρχικά, δεν έχουμε τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε, καταλαμβανόμενοι από αισθήματα απόγνωσης και φόβου, μέχρι σιγά-σιγά να αποκτήσουμε τα αναγκαία ψυχικά αντισώματα απέναντι και σε αυτού του είδους τις εμπειρίες.

Ακολουθεί η εφηβεία με τις δικές της συγκρούσεις, αμφιθυμίες και αδιέξοδα, η φυγή από την αρχική μας οικογένεια, η δημιουργία δικής μας με ό,τι ευθύνες, δυσκολίες και χαρές αυτό συνεπάγεται, κατόπιν η αποδοχή της σωματικής φθοράς και η «εξοικείωση» με το  επικείμενο τέλος της ζωής μας και τόσα άλλα ανάλογα…

Ο ψυχικός μας κόσμος λοιπόν -δηλαδή η καρδιά- πονά αναπόφευκτα εξελισσόμενος και ωριμάζοντας -δηλαδή όταν ψηλώνει- από τις αναγκαίες αυτές εμπειρίες που ταυτόχρονα, όμως, αναβαθμίζουν κατά πολύ και τη δυνατότητά μας, πέραν του να αντέξουμε, και να χαρούμε όλα όσα έχει να μας προσφέρει η ζωή…

Έχω την εντύπωση πως είναι αυτό ακριβώς.Τρομερή ανάλυση sven.

-----------------
Πιστέψτε αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια.Αμφιβάλετε για εκείνους που τη βρίσκουν.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gikostas στις 08-09-2012 17:58 ]

Εγώ πάλι λέω οτι απλως ο στιχουργος εγραψε μια πιασιαρικη **** την οποια επενδυσανε με κονσερβα κατα την ταπεινη μου αποψη μουσικη. Οντως καποιοι δινουν ευστοχες ερμηνειες, αλλα δε μπορω να πιστεψω οτι το ειχε φανταστει καν ο δημιουργος. Προσωπικά εκνευρίζομαι με το τραγούδι, μου κάνει ίγο δήθεν. 

Φιλικά, ένας άνθρωπος που ακούει από Bach μέχρι Τσιτσάνη και Miles Davis.

Γεια,

Οταν κατι ψηλώνει το φτανουν λιγοτεροι ."Ειναι πολυ ψηλά δεν φτάνω" εχουμε πει μερικές φορές.
Αρα οσο  ψηλωνει η καρδια δεν την φτανουν αλλες καρδιές .
Ετσι ποναει αφου δεν νοιωθεί να την αγαπάνε  .
Αυτο αντιλαμβανομαι .Ομορφα το λέει  . 

[ τροποποιήθηκε από τον/την michael50, 17-07-2021 15:43 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την michael50, 17-07-2021 16:04 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την michael50, 20-07-2021 14:46 ]