Γιατί είμαστε τόσο αυστηροί και άκαμπτοι ιδιαίτερα απέναντι σε έναν άνθρωπο που με τις πράξεις ή τις όποιες άλλες κινήσεις του δείχνει πως αποδοκιμάζει ή παίρνει αποστάσεις από αυτό που παλαιότερα υποστήριζε ή πίστευε; Ποιο το μεμπτό με αυτό; Ποιος από εμάς είναι πια τόσο αλάνθαστος και άτεγκτος που να στιγματίζει κάποιον ακόμα και όταν αυτός προσπαθεί να επανορθώσει;
Θεωρώ πως, στη χώρα του ξερόλα, της χυδαιότητας, της απουσίας ευαισθησίας και παραδοχής οποιουδήποτε λάθους, θα έπρεπε να επιδοκιμάζουμε και να επιβραβεύουμε τον οποιονδήποτε προσπαθεί ειλικρινά να επανορθώσει ή να δείχνει με τις επιλογές του κάτι τέτοιο.
Δεν είχε το δικαίωμα ο Μητσιάς -όπως και ο καθένας μας- να πιστεύει πως ο Σαμαράς, που είναι και κουμπάρος του, τη δεδομένη στιγμή ήταν ο καταλληλότερος για τη θέση του πρωθυπουργού; Τι θα λέγαμε άραγε για τον Μητσιά αν ΔΕΝ έκανε αυτή την κίνηση αποδοκιμασίας και διαμαρτυρίας για την απόφαση του κουμπάρου του; Σίγουρα τα χειρότερα. Με άλλα λόγια, ό,τι και αν κάνει κάποιος που έχει σφάλει σε κάτι είναι χαμένος από χέρι. Υπέροχα…
Αν δεν αποβάλουμε αυτήν την αλαζονεία μας πως τάχα μου ΕΜΕΙΣ έχουμε πάντα το δίκιο, τη λύση ή την απάντηση επί παντός επιστητού στο τσεπάκι μας, ΠΟΤΕ δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στον τόπο αυτό. Ας αναγάγουμε, λοιπόν, και τον Μητσιά σε έναν άλλο Νταλάρα και ας αρχίσουμε να τον λιθοβολούμε. Όμως, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»…
