Τελικά η συναυλία ήταν της dulce pontes, μόνη της. Θέλει και τίποτα άλλο? Αυτό που είδα και άκουσα σ’αυτή τη συναυλία είναι κάτι που δεν το περίμενα, ούτε κι εγώ που την έχω ακούσει τόσες φορές. Τέτοια δύναμη στη φωνή και στη ψυχή δεν συνηθίζεται, κάθε φορά είναι σαν να την ακούω για πρώτη φορά.
Πήγα με φίλους που δεν την είχαν ακούσει ποτέ τους, ούτε είχαν ξανακούσει πορτογαλλέζικη παραδοσιακή μουσική. Το πρώτο σχόλιο που άκουσα, απο άντρα φυσικά, ήταν ‘δεν είναι όμορφη’. Μάλλον εννούσε δεν μοιάζει στη σκλεναρίκοβα ή κάτι τέτοιο. Με το που τελειωσε η συναυλία συμφωνήσαμε πως η pontes είναι απο τους ομορφότερους άνθρωπους στον κόσμο.
Είναι και συνθέτης, στην αρχή έπαιζε αυτή πιάνο και τραγουδούσε. Μετά προστέθηκαν οι κιθαρίστες, μαζί με το τσέλλο και έναν άλλο μουσικό που έπαιζε διάφορα όργανα, κρουστά έγχορδα που δεν αναγνώρισα. Υπολογίζω να είναι παραδοσιακά. Όλοι τους υπέροχοι μουσικοί, και μουσικοί και εκτελεστές (διευκρίνιση λόγω της συζήτησης που υπάρχει στο φόρουμ με τίτλο ‘γνωρίζουμε τι ακούμε?’)
Η φωνή της...πως τα καταφέρνει και κάνει ηχείο, ξέρει που ακριβώς στο στόμα κτυπούν τα σύμφωνα, που ακούγονται τα φωνήεντα, εύρος απίστευτο, αυτοσχεδιασμός, δε λέει ποτέ το ίδιο κομμάτι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Εκφραστικότητα...δε μπορούσα να μη δακρύσω, είχα μείνει με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ για 2 ώρες.
Εκτός απο όλα αυτά, χορεύει κιόλας στη σκηνή. Μη φανταστείτε το στύλ ‘χτυπιέμαι δεξιά αριστερά’....! είχε βάλει στα πόδια κουδουνάκια, για να ακούγεται ο ρυθμός του βηματισμού της, και χόρεψε κάτι αργό, που μου θύμισε χορό της φωτιάς, ή των πνευμάτων. Κάτι σαν ινδικός κλασσικός χορός, με αργές κινήσεις που χρειάζεται ισορροπία και σταθερότητα. Και ταυτόχρονα αναπνοή καθαρή, φωνή,ικανότητα που αναρωτιέσαι αν είναι ανθρώπινο να την έχει κάποιος.
Δεν μπορούσα να μη γράψω κάτι γι αυτή τη συναυλία στο mh...παιδιά αν βρείτε την ευκαιρία να τη δείτε ζωντανά μην τη χάσετε
)... Ένα πλάσμα μαγικό 
