Καλημέρα αγαπητέ Anastasakis...
Ωραίο θέμα αν και η λέξη "υποχρεωτικό" είναι ίσως υπερβολή όταν μιλάμε για την εξέλιξη ενός instrumentalist κιθαρίστα.
Σαφώς είναι ωφέλιμο να συνθέσει κάποιος κάτι δικό του σε όποιο στάδιο της εξέλιξής του κι αν βρίσκεται.
Απλά όσο πιο προχωρημένος θα είναι τόσο πιο advanced θα ακουστεί η σύνθεσή του της οποίας η κεντρική ιδέα θα παραμένει απλή.
Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά πως ακόμη και μια πολύ αππλή παιδική μελωδία μπορεί να "απογειωθεί" εκτελεστικά στα χέρια ενός πολύ προχωρημένου κιθαρίστα.
Κι αντίστροφα ένας πολύ προχωρημένος κιθαρίστας νπορεί να αναλύσει κιθαριστικά τον πιο πολύπλοκο ήχο της φύσης(φαινομενικά μόνο απλό)όπως πχ το πέταγμα μιας μέλισσας με το γνωστό bumblebee σολο που αποτελεόε εκτός από πρόκληση ταχύτητας για τους κιθαρίστες και ένα παράδειγμα το πόσο ευρύ και ωφέλιμο μπορεί να είναι το φάσμα των ερεθισμάτων που μπορούν να προκαλέσουν την έμπνευση.
Οπότε είναι ωφέλιμο,απελευθερώνει την ψυχή και αυξάνει την απόλαυση να συνθέτεις δικά σου κομμάτια.
Όχι όμως υποχρεωτικό όπως ορίζει η ερώτηση που σου έκαναν.
Αν θέλουμε να ορίσουμε κάτι υποχρεωτικό για μένα που θα ξεχωρίσει τον χομπίστα από τον επαγγελματία αυτό είναι να διαθέτει μουσικό αυτί και να μπορει να ακούσει ένα παίξιμο σε μια ορχήστρα και να αντιληφθεί ρυθμό μελωδία αρμονία σε σημείο που να μπορέσει όχι απλά το κομμάτι που άκουσε αλλά να το τρανσπορτάρει μόνος του σε άλλους τόνους.
Αυτό για μένα ναι πρέπει να μπορεί να το κάνει ο επαγγελματίας.
Ο χομπίστας μπορεί να παπαγαλίζει δακτυλοθεσίες ή να μαθαίνει κομμάτια όπως σρχικά του τα δίδαξαν στο συγκεκριμμένο τόνο τροπο κτλ
Αυτό θα ήταν ένα πρέπει λοιπόν.
Σε κάτι τελευταίο να σταθώ πριν κλείσω.
Πράγματι είναι σχετικά εύκολο να συνθέσει κάποιος μια δική του μουσική.Το δύσκολο είναι να αρέσει σε πολύ κόσμο.Ειδικά όταν πρόκειται για μουσική που είναι καθαρά instrumental.
Πιο εύκολο θα ταν να γράψει κάτι πιασάρικο ένας τραγουδιστής με τη βοήθεια της κιθάρας του παρά ένας καθαρά κιθαρίστας.
Έχω ακούσει πολλές εμπνεύσεις άριστων δεξιοτεχνών της κιθάρας που είναι απλά "οκ" αλλά την ίδια στιγμή που τις άκουγα την ίδια στιγμή τις ξέχασα.
Στη μουσική "βιβλιογραφία" είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος όταν υπάρχει τέτοια παρακαταθήκη πολύ πιασάρικων και όμορφων instrumental κομματιών.
Επομένως οι κιθαρίστες,μπασίστες,σαξοφωνίστες,νυραμερ και γενικά η ορχήστρα θα παραμένουν ο όγκος του παγόβουνου κάτω απ το νερό,οι αφανείς ήρωες που παίρνουν στην πλάτη τους την τέχνη μα όχι την ανάλογη δόξα που τους κλέβει(άδικα) ο τραγουδιστής που ομιλεί και κοινοποιεί το κεντρικό νόημα μιας πιασάρικιας νέας σύνθεσης με λόγια που θα χαραχτούν στο υποσυνείδητο και του μη μουσικού κοινού.
Αυτά τα λίγα από μένα
Ευχαριστώ για τα ωραία βιντεάκια που ανεβάζεις!
