Ήταν πρωί της 17ης Σεπτεμβρίου του 1982, όταν η
ελληνική μουσική σκηνή έμεινε πολύ φτωχότερη... Ο θάνατος διάλεξε τον Μάνο.. Αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο που πρόσφερε όχι όσα θα ήθελε, αλλά πάρα πολλά..
Είμαι σίγουρος ότι εκεί ψηλά που βρίσκεται περνάει περίφημα και όπως είχε πει και ο Παπακωνσταντίνου, θα φτιάχνει καινούρια τραγούδια..
Επιτρέψτε μου να του το αφιερώσω...
Η ΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ
Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει
που μπρος μου θα σε ξαναδώ
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω
το φως του ήλιου θα ραγίσει
και συ θα τρέχεις προς τα δω
Θε να σκορπά το μέτωπο σου
χρυσή βροχή στον ουρανό
και θ’ αν τ’ ωραίο το πρόσωπό σου
κι απ’ το φεγγάρι πιο χλωμό
και θ’ αν τ’ ωραίο το πρόσωπό σου
κι απ’ το φεγγάρι πιο χλωμό
Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες στις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός
και θα χαθεί μες στις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός
Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή
Μάνο στην υγειά σου... Εύχομαι να περνάς καλά...
