Πολ Σάιμον: «Το ζήτημα είναι να μην παραιτείσαι»
The New York Times
«Είναι παράξενη εποχή για να είσαι ένας εξηντάρης μουσικός της ποπ», λέει ο Πολ Σάιμον, που ο τελευταίος δίσκος του -«Surprise»- κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, μετά έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας. «Δεν θα μου προκαλέσει έκπληξη αν η δουλειά αυτή βρει ανταπόκριση σ' ένα σημαντικό ακροατήριο, γιατί στηρίζεται σ' έναν ενδιαφέροντα τρόπο σύνθεσης».
«Αν όμως δεν έχει επιτυχία», συνεχίζει, «και πάλι δεν θα εκπλαγώ γιατί δεν ακολουθώ τα βήματα κανενός εδώ. Βρίσκομαι κατά κάποιον τρόπο στη δική μου ζώνη, όπου στην πραγματικότητα τριγυρίζω από τότε που έκανα τη στροφή, πριν από 20 χρόνια, με το Graceland. Μπορώ λοιπόν να φανταστώ και τα δύο άκρα, γιατί τα έχω βιώσει».
Πρώτη παρουσίαση
Ο Σάιμον, που για την ακρίβεια είναι 64 ετών, μου μίλησε στη διάρκεια ενός διαλείμματος από τις πρόβες της μπάντας του σ' ένα στούντιο της Νέας Υόρκης. Προετοιμάζονταν για να παίξουν στο
Jazz and Heritage Festival της Νέας Ορλεάνης, όπου θα παρουσίαζαν για πρώτη φορά στο κοινό τραγούδια από το «Surprise», μια φιλόδοξη και απαιτητική δουλειά γεμάτη ηχητικούς πειραματισμούς και αιχμηρούς στίχους. Τα 11 τραγούδια του άλμπουμ αντανακλούν μια προσπάθεια πλοήγησης σε έναν παράλογο, συχνά τραγικό κόσμο, όπου η εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους «με κάνει να αισθάνομαι ηλίθιος» και η συνείδηση είναι κάτι που «κολλάει στη σόλα των παπουτσιών μου» - έστω κι αν ο τραγουδιστής ομολογεί ότι «είναι γελοίο ένας άνθρωπος σαν κι εμένα / να κάθεται εδώ και να γκρινιάζει».
Φορώντας ένα ριγέ μπλουζάκι πόλο, που αφήνει να φανούν τα γυμνασμένα μπράτσα του, τζιν παντελόνι, μαύρες μπότες και ένα πορτοκαλί καπέλο μπέιζμπολ, ο Πολ Σάιμον ήταν ομιλητικότατος στη διάρκεια της συζήτησής μας, που απλώθηκε σε διάφορα θέματα, από το σημερινό πολιτικό κλίμα μέχρι την απογοήτευσή του από τους συνομηλίκους του του 1960. Κυρίως, όμως, θέλει να μιλάει για το καινούργιο του άλμπουμ, μια δουλειά με ιδιαίτερα δύσκολη κυοφορία.
Ο Σάιμον αναγνωρίζει ότι το «Surprise» είναι ένα άλμπουμ που εστιάζει πολύ περισσότερο στο να θέτει ερωτήματα παρά να δίνει απαντήσεις. «Τα τραγούδια έχουν κάτι το φευγαλέο», λέει. «Εχουν συναισθήματα και σκέψεις που στροβιλίζονται μέσα τους και δεν μποροείς να πεις ακριβώς τι είναι. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας μουσικός διάλογος, μουσικά κλειδιά μετατρέπονται, ρυθμοί εναλλάσσονται. Τα στοιχεία αυτά είναι εύφλεκτα και όταν γίνεται μια μικρή έκρηξη το τραγούδι απογειώνεται».
Με τον καιρό, ο Σάιμον έχει προσαρμόσει τις εμπορικές του προσδοκίες. Αφού επί 20 χρόνια δοκίμασε ευρύτατη απήχηση στο κοινό με τραγούδια που έγιναν επιτυχίες (πρώτα με τον Αρτ Γκαρφάνκελ και μετά ως σόλο καλλιτέχνης), πέρασε τα επόμενα 20 χρόνια ακολουθώντας λιγότερο δημοφιλείς κατευθύνσεις. Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90 ασχολήθηκε με το μιούζικαλ «The Capeman» που παρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ χωρίς μεγάλη επιτυχία, ενώ χλιαρή ήταν και η υποδοχή στο άλμπουμ του 2000 «Youre the One».
Λέει ότι παρ' όλο που το «Surprise» αντιπροσωπεύει μια επιστροφή σε δυτικούς ρυθμούς και αρμονίες, η αντισυμβατική δομή των τραγουδιών δεν ταιριάζει και πολύ σ' αυτό που ακούγεται σήμερα από τα ραδιόφωνα. «Μπορεί να είναι υπερβολικά αφαιρετικό για πολλούς ανθρώπους», λέει. «Μπορεί, όπως συμβαίνει με τη δουλειά του Μπράιαν, να απευθύνεται σε μια ειδική ομάδα ανθρώπων που να μην αριθμούν εκατομμύρια αλλά χιλιάδες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να το κάνουμε, απλώς σημαίνει ότι θα μιλήσουμε σε μια μικρότερη ομάδα ανθρώπων».
Ο Πολ Σάιμον, που είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά με την τραγουδίστρια Εντι Μπρίκελ (η οποία, μαζί με τους New Bohemians, έχει ετοιμάσει ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο), εκφράζει την απογοήτευσή του που οι περισσότεροι καλλιτέχνες της γενιάς του δεν έχουν διατηρήσει τη δημιουργική τους ανταγωνιστικότητα και το μουσικό τους πάθος. Λέει ότι ενώ σέβεται τον Νιλ Γιανγκ, για παράδειγμα, δεν ενθουσιάστηκε με την τελευταία δουλειά του. Θαυμάζει, ωστόσο, τη φοβερή ανθεκτικότητα των Ρόλινγκ Στόουνς. «Δεν πιστεύω ότι ο Μικ και ο Κιθ συμπαθούσαν ο ένας τον άλλο περισσότερο απ' όσο εγώ και ο Αρτι. Δείχνουν όμως στα άλλα συγκροτήματα ότι μπορούν να μείνουν ενωμένοι, ότι είναι εφικτό. Αυτό είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από το να βλέπεις τον Πολ Μακάρτνεϊ να βγαίνει και να παίζει τραγούδια των Μπιτλς».
Τα ρίσκα που έχει πάρει στο «Surprise» επιβεβαιώνουν τα λόγια του. «Καταλαβαίνω ότι αυτό που κάνω μπορεί να μην ενδιαφέρει πολύ κόσμο», λέει. «Πιστεύω ότι το κλειδί είναι να μην παραιτείσαι - να ακολουθείς τον δρόμο σου».
Πηγή:
kathimerini.gr
