Σκεπτόμενος ιδεες για παιδικο παρτυ θυμήθηκα μιά από τις πιό δυνατές αναμνήσεις μου σαν παιδί. Τον κλόουν !

Με το που παίρναμε την πρόσκληση από το συμμαθητή μας, τον ρωτούσαμε με μάτια που γυάλιζαν: "Θα έχεις κλόουν;", "Εννοείται!". Από κείνη τη στιγμή, μέχρι τη μέρα του πάρτυ, ο χρόνος δεν κυλούσε. Κι ερχόταν επιτέλους η μέρα! Ντυνόμασταν καλά, πηγαίναμε στο σπίτι του φίλου μας τουλάχιστον μισή ώρα πριν την πρόσκληση και παίζαμε στο δωμάτιό περιμένοντας τον Φίλο που μας αγαπούσε και μας έκανε να γελάμε. Και το κουδούνι χτυπάει, και ξαναχτυπάει και κάθε φορά τρέχουμε λαχανιασμένοι στην πόρτα να ανοίξουμε. Και είναι οι καλεσμένοι. "Μα γιατί αργεί;". Δεν αργούσε όμως. Απλώς για μας δεν περνούσε η ώρα χωρίς εκείνον.

Γκλιν-γκλον!

Τρέχουμε στην πόρτα! Ανοίγουμε! Κανείς...

Τι στο καλό; Λάθος ακούσαμε;
Κι ενώ κάνουμε να κλείσουμε την πόρτα, εκείνη κάπου βρίσκει και δεν κλείνει. Κοιτάμε κάτω. Ένα τρελοπάπουτσο νούμερο 62 έχει εισβάλει. Απ' τη χαρά μας τα 'χουμε χάσει! Ανοίγει η πόρτα και ιδού!

Ο πιό τρελός άνθρωπος που γεννήθηκε ποτέ και κυκλοφορεί ελεύθερος! Ο Κλόουν!!!

Με φωνή που ακούγεται ως το Εκουαδόρ, μας φωνάζει και μας καλεί να κάτσουμε όλοι για να μας γνωρίσει! Τι αστείος που είναι! Κάθε έκφραση, κάθε κουβέντα που θα πεί, δεν μπορούμε να μη γελάσουμε. Και πόσο αδύνατο να αντέξουμε όταν μας βάζει διαγωνισμό να μείνουμε αγάλματα. Και μόνο που τον βλέπουμε ξεκαρδιζόμαστε!

Η ώρα περνάει τόσο γρήγορα μαζί του. Μας εμφανίζει μαντήλια, τα εξαφανίζει, βγάζει κουνέλια, μας σηκώνει για βοηθούς, μας βάζει να διαγωνιστούμε, μας φτιάχνει μπαλόνια! Κανείς δεν είναι σαν τον κλόουν!

Δυστυχώς έρχεται η ώρα να μας αποχαιρετήσει! Του τραβάμε το παντελόνι και του φωνάζουμε! Κάτσε λίγο ακόμα μαζί μας κλόουν!!!

Κάνει να φύγει αλλά το ξανασκέφτεται. Γυρίζει, παίρνει ένα πλαστικό πιατάκι και κάθεται να φάει μαζί μας!

Πόσο τον αγαπούσαμε όλα τα παιδιά τον κλοουν !