Διατηρητέο μνημείο της νεότερης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς κηρύχθηκε το κεντρικό κτίριο των εγκαταστάσεων της Columbia στην περιοχή Προμπονά της Ριζούπολης επί της οδού Ηρακλείου 127. Πρόκειται για τις εγκαταστάσεις της ιστορικής δισκογραφικής εταιρείας, η οποία για περισσότερο από μισό αιώνα μεσουράνησε στον ελληνικό μουσικό χώρο με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής.
Σύμφωνα με Το Βήμα, την απόφαση έλαβε την Τρίτη το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού και μαζί με το κτίριο περιλαμβάνει και την πύλη εισόδου, η οποία πιθανώς να μεταφερθεί από τη σημερινή θέση της, για πρακτικούς λόγους. Ωστόσο δεν κηρύχθηκαν διατηρητέα πολλά προσκτίσματα, τα οποία ήταν άνευ ενδιαφέροντος.
Η απόφαση αυτή μάλιστα μπορεί να δρομολογήσει τη δημιουργία μουσείου της ελληνικής δισκογραφίας από την οικογένεια Μάτσα, η οποία ίδρυσε την εταιρεία, σύμφωνα με επιθυμία που έχει ήδη εκφραστεί. Την ίδια επιθυμία εξέφρασε και το ΚΣΝΜ.
Παλιά μηχανήματα ηχογράφησης, μικρόφωνα, πρέσες, φωτογραφίες, εξώφυλλα δίσκων, ετικέτες και άλλο υλικό, όπως επίσης βιβλιοθήκη, θα μπορούσε να περιλαμβάνει αυτό το μουσείο με στόχο τη μουσική έρευνα και τεκμηρίωση. Αλλωστε περισσότεροι από 180.000 ελληνικοί τίτλοι δίσκων έχουν τη σφραγίδα της Columbia, χωριστά οι ευρωπαϊκοί κάθε είδους, η ροκ, η οπερέτα κτλ.
Από τα στούντιο της Columbia πέρασαν ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης, η Βέμπο, οι παλαιότεροι ακόμη Τούντας, Περιστέρης, Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Εσκενάζυ, Μητσάκης, οι νεότεροι Ξαρχάκος, Σαββόπουλος, Λεοντής, Νταλάρας και Αλεξίου, η Βίκυ Μοσχολιού αλλά και ο Ελύτης, ο Σαμαράς, ο Σκαλκώτας και ο Καλομοίρης.
Το κτίριο άρχισε να κτίζεται το 1928 από τη βρετανική Columbia, ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1930 και άρχισε να λειτουργεί αμέσως (πρώτο τραγούδι που ηχογραφήθηκε ήταν το «Όταν θα πας κυρά μου στο παζάρι» του Ζοζέφ Κορίνθιου). Έκτοτε συνέχισε να λειτουργεί ως το 1991, αν και οι ηχογραφήσεις είχαν σταματήσει από το 1983.
Oι εγκαταστάσεις βρίσκονται σε οικόπεδο 12,5 στρεμμάτων, το ήμισυ των οποίων περιέρχεται στον δήμο της περιοχής, σύμφωνα με το ισχύον νέο πολεοδομικό σχέδιο.
Πηγή: news.in.gr
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 23-02-2006 12:07 ]
Λειτουργούσε το κτίριο ως αρχείο μέχρι το 1997 αν θυμαμαι καλά, με δύο μόνο γυναικες προσωπικό που περίμεναν να πάρουν σύνταξη. Σαν τεχνικός είχα πολλές
φορές την τύχη να το επισκευτώ να περπατήσω στους διαδρομους του, να περιπλανηθω ανάμεσα σε όλα τα παλιά αθάνατα μηχανήματα με τον γλυκύτερο ήχο που έχει ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί.....αυτόν τον ζεστό ήχο που μόνο οι λυχνίες
της RCA και της PHILIPS μπορουσαν να προσφέρουν, να ακούσω μουσική απο παλιές μπομπίνες...αχ αχ πιστεψτε με..ποσο αδειος και τσίγκινος είναι ο ήχος από τα
σημερινά cd kai dat..
Να πώ και ένα περιστατικό:
Είχα πάει κάποτε για την επισκευή ενος dat σε μια αίθουσα όπου τακτοποιούσαν το αρχείο και το κόπιαραν σε ψηφιακη μορφη οπου καποια στιγμή μπαίνει μέσα μια ηλικιωμένη κυρία με μαγκουρίτσα κρατώντας μια σακούλα απο super market.
Eδωσε την σακούλα στην υπαλληλο και της ειπε με σπαστα ελληνικά: παίξε σήμερα αυτό σε παρακαλώ..η ύπαλληλος έβγαλε μια μπομπίνα από την σακούλα και την φόρτωσε σε ενα πολυκάναλο AMPEX...και η μουσική πλυμίρισε την αίθουσα....και το άδειο κτίριο έμοιαζε να ζωντανεύει...
Ακουσαμε ενα γαλλικο τραγούδι που έμοιαζε σαν αυτά που έλεγαν στα γαλικά καμπαρέ κατά την διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου...η ηλικιωμένη κυρία είχε καθήσει σε μια πολυθρόνα κοιτάζοντας το ηχείο και έκλαιγε ακούγοντας την φωνή της....-βουρκώσαμε κι εμείς-...το τραγουδι τελειωσε..πηρε την μπομπινα της και με συρτά βήματα εφυγε...
Εμαθα ότι πήγαινε σχεδόν καθημερινα
Η υπάλληλος του αρχείου μου χαριτολογώντας μου είπε πως ενα δάκρυ το ρίχνουν καθημερινα για να διατηρουνται καθαροί οι οφθαλμοί
Quote:
|
Το μέλος panos35 στις 23-02-2006 στις 14:37 έγραψε:
Λειτουργούσε το κτίριο ως αρχείο μέχρι το 1997 αν θυμαμαι καλά, με δύο μόνο γυναικες προσωπικό που περίμεναν να πάρουν σύνταξη. Σαν τεχνικός είχα πολλές
φορές την τύχη να το επισκευτώ να περπατήσω στους διαδρομους του, να περιπλανηθω ανάμεσα σε όλα τα παλιά αθάνατα μηχανήματα με τον γλυκύτερο ήχο που έχει ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί.....αυτόν τον ζεστό ήχο που μόνο οι λυχνίες
της RCA και της PHILIPS μπορουσαν να προσφέρουν, να ακούσω μουσική απο παλιές μπομπίνες...αχ αχ πιστεψτε με..ποσο αδειος και τσίγκινος είναι ο ήχος από τα
σημερινά cd kai dat..
Να πώ και ένα περιστατικό:
Είχα πάει κάποτε για την επισκευή ενος dat σε μια αίθουσα όπου τακτοποιούσαν το αρχείο και το κόπιαραν σε ψηφιακη μορφη οπου καποια στιγμή μπαίνει μέσα μια ηλικιωμένη κυρία με μαγκουρίτσα κρατώντας μια σακούλα απο super market.
Eδωσε την σακούλα στην υπαλληλο και της ειπε με σπαστα ελληνικά: παίξε σήμερα αυτό σε παρακαλώ..η ύπαλληλος έβγαλε μια μπομπίνα από την σακούλα και την φόρτωσε σε ενα πολυκάναλο AMPEX...και η μουσική πλυμίρισε την αίθουσα....και το άδειο κτίριο έμοιαζε να ζωντανεύει...
Ακουσαμε ενα γαλλικο τραγούδι που έμοιαζε σαν αυτά που έλεγαν στα γαλικά καμπαρέ κατά την διάρκεια του β' παγκοσμίου πολέμου...η ηλικιωμένη κυρία είχε καθήσει σε μια πολυθρόνα κοιτάζοντας το ηχείο και έκλαιγε ακούγοντας την φωνή της....-βουρκώσαμε κι εμείς-...το τραγουδι τελειωσε..πηρε την μπομπινα της και με συρτά βήματα εφυγε...
Εμαθα ότι πήγαινε σχεδόν καθημερινα
Η υπάλληλος του αρχείου μου χαριτολογώντας μου είπε πως ενα δάκρυ το ρίχνουν καθημερινα για να διατηρουνται καθαροί οι οφθαλμοί
|
|
σε ζηλέυω, θα ήθελα να ήμουν κι εγώ μαζί σου εκεί μέσα
και η ιστορία αυτή πολύ συγκινητική....
ελπίζω τουλάχιστον τα κτήρια που γκρέμισαν να ήταν αυτά τα "άνευ σημασίας"...
Τη Δευτέρα που μας πέρασε έγινε στο βιβλιοπωλείο Πατάκη η παρουσίαση του βιβλίου της ομάδας "Σαρμάκο" με τίτλο
"Columbia, 60 χρόνια παραγωγή ελληνικής μουσικής".
Ρεπορτάζ από την παρουσίαση:
http://www.e-orfeas.gr/content/view/511/195/
