Στην Αθήνα ζούμε, στη Θεσσαλονίκη γράφουμε. Επιστροφή για λίγο στη βόρεια βάση. Λίγο το ήθελα αυτή τη φορά και ας προσποιήθηκα ότι έπρεπε. 

Από πού να ξεκινήσω όμως; 

Ανοίγω τις σημειώσεις στο κινητό, από τις σκόρπιες σκέψεις που μάζευα τόσο καιρό, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν έχει αποθηκευτεί τίποτα παρά μόνο αυτό : 

" Κάποιες πόλεις και κάποιους ανθρώπους είναι καλύτερο να τους ονειρεύεσαι παρά να τους ζεις" 

Δε θυμάμαι γιατί και πώς, τί με στεναχωρησε τόσο.. Οπότε "κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν' αρχινίσει" θα σου πω τι όντως θυμάμαι από τον τελευταίο ενάμιση μήνα... 

Εκείνον να μου τραβάει το τελευταίο ποτήρι ουίσκι απο το χέρι, το κερασμένο από την μπαργούμαν και να με σηκώνει με το ζόρι από το μπαρ. Μεθυσμένοι, εντελώς, εγώ λίγο περισσότερο να περπατάμε στην Ιερά Οδό το ξημέρωμα και δε θυμάμαι καν γιατί πού και πώς, μόνο να τον ακολουθώ μεθυσμένη και όχι από το αλκοόλ. 

Ένα βράδυ μέρες μετά, λίγο κατηφής στεκόταν απέναντι μου σε εκείνο στο κουτούκι στον Κεραμεικό και μόνο στο περάσμα μίας γάτας χαμογέλασε και με ντροπή θα πω ότι ζήλεψα τη γάτα, που τον έκανε να χαμογελάσει ενώ εγώ δεν το κατάφερα. Νομίζω ότι αν μπορούσα θα γινόμουν γάτα εκείνη τη στιγμή με ένα ραβδί, ή οποιαδήποτε άλλη μεταμόρφωση, αρκεί να τον έβλεπα να χαμογελά. 

Βόλτες, πολλές βόλτες, πολύ περπάτημα και αν ήξερε πόσο σιχαίνομαι να περπατάω ίσως καταλάβαινε τι μου έχουν κάνει τα μάτια του. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από το να νομίζεις ότι ερωτεύτηκες κάποιον για κάποια χαρακτηριστικά του και τελικά να τον γνωρίζεις και να είναι σαν να ανοίγεται ένας νέος κόσμος μπροστά σου. Να αποκαλύπτεται ένας εντελώς άλλος άνθρωπος από αυτόν που φαντάστηκες και να είναι ακόμα πιο καταπληκτικός από ό,τι φαντασιωνόσουν. Μάλλον κάτι τέτοιο σκεφτόμουν όταν έγραψα στο κινητό μου τη σημείωση. Ήμουν καλύτερα όταν τον φανταζόμουν παρά τώρα που βρέθηκα σε μετωπική σύγκρουση με την ψυχή του, την καλοσύνη του και όλα αυτά που δυστυχώς δε φθείρονται όπως η όψη. 

Και όταν μπορείς να έχεις αυτή την ψυχή κάθε μέρα, να ξυπνάς και να κοιμάσαι μαζί της καλώς. Όταν αυτό δε γίνεται εάν είσαι μικρός ίσως καψουρεύεσαι λίγο παραπάνω, εάν είσαι όμως μεγάλη γυναίκα μένεις να πονάς, να παίρνεις τους δρόμους, να ξεκινάς χόμπι, να είσαι σαν την τρελή του χωριού ψάχνοντας στο οτιδήποτε λίγη ντοπαμίνη ίσα να ξεχάσεις πόσο ευτυχισμένη ήσουν 3 βράδια πριν.

(Μία συμβουλή προς νεότερους : εάν αγαπάτε πολύ ένα μέρος ή ένα φαγητό μη βιαστείτε να το μοιραστείτε με τον νέο έρωτα που μπήκε στη ζωή σας. Εγώ αγαπώ το σούσι πχ πάρα πολύ και χωρίς να σας πω λεπτομέρειες θα αναφέρω απλά ότι βρέθηκα να κλαίω σε κάποια φάση πάνω από το shrimp roll.) 

Τις ημέρες που πέρασα μόνη, παίρνοντας ένα διάλειμμά από την απίστευτη επιρροή του πάνω μου ανακάλυψα όλα τα vegan φαγάδικα του κέντρου της Αθήνας καθώς αυτή η Άνοιξη με βρήκε να νηστεύω πρώτη φορά καθ΄όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής. Όποιος σας πει ότι η νηστεία διαρκεί 40 ημέρες ψέματα θα είναι. 48, σαράντα οκτώ ημέρες  παρακαλώ (θα) απέχω από γάλα και κρέας, αλκοόλ και άλλες ηδονές μήπως και εξαγνιστώ γιατί η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. 

Το παρόν γράφτηκε ενώ στα ακουστικά παίζει το Παγκράτι της Μαρίνας Σπανού. Ένα τραγούδι που έγραψε πριν δύο χρόνια και ανακάλυψα τώρα που έγινε χαμός με το "Ταξίδι" της.  Παραφράζω " Ένα μπαρ στον Κεραμεικό έχει κάτι από μας. Ας μην το πούμε πουθενά" 

Το μάθημα τελείωσε και είχα 40 λεπτά κενό μέχρι την έναρξη του επόμενου. Είχα καιρό να βρεθώ στο κέντρο της πόλης και ειδικά στην παλιά μου γειτονιά στην οποία πλέον στεγάζεται το νέο κτήριο της σχολής.  Γιατί έτσι είναι η ζωή, κάνει κύκλους και σε γυρνάει στα ίδια μέρη με νέους ρόλους. Περπάτησα λίγο και βρήκα το ΕΝΩ όπου αποφάσισα να καθίσω να πιω έναν καφέ μόνη χαζεύοντας την περατζάδα της ερμού.

Θεσσαλονίκη ξανά λοιπόν.  «Η πόλη αυτή που με παιδεύει , η πόλη αυτή που με μπερδεύεi» λέει ο στίχος και ας αναφέρεται  στο Ηράκλειο.  Όλοι μία πόλη έχουμε ως σταθερά και με μία άλλη είμαστε ερωτευμένοι.  Και ξέρεις, δεν είναι τα τσιμέντα που σου προκαλούν το συναίσθημα, ούτε τα αξιοθέατα, ίσως ούτε καν οι άνθρωποι που έχεις στην καθε πόλη. Είναι τι συμβολίζει για εσένα η παραμονή σου εκεί. Στο τέλος της ημέρας όλο το θέμα έχει να κάνει με το πού ονειρεύεσαι καλύτερα.  Πού νιώθεις ελεύθερος.

Για μένα η πόλη στην οποία ονειρεύομαι καλύτερα είναι η Αθήνα και η πόλη στην οποία θέλω να γεράσω το Ναύπλιο.  Θέλω να περπατάω στην Αιόλου με σκυφτό κεφάλι από τα προβλήματα και να σκάει μπροστά μου η Ακρόπολη και κάθε φορά να μου κόβεται για λίγο η ανάσα.  Κάθε φορά.  «Θα σου περάσει» μου έλεγαν αν την ζήσεις την Αθήνα, «αν πρέπει να πας στη δουλειά κάθε μέρα και δεν έρχεσαι μόνο ως τουρίστας». Την έζησα, σκληρά κίολας εν μέσω ιού και απαγορεύσεων που με έκαναν να τρέχω από τη δουλειά να προλάβω να φτάσω κρυφά στο σπίτι γιατί είχαμε βαρέσει 10ωρο στο γραφείο και το εξοδόχαρτο κυκλοφορίας μας κάλυπτε μόνο για 9 ώρες. Και δεν μου πέρασε. Ο έρωτας έγινε αγάπη και ξυπνούσα κάθε μέρα ευγνώμων που βρίσκομαι εκεί που ένιωθα ότι επρεπε να είμαι.  Να ερωτεύομαι με θέα την Ακρόπολη και μετά από πολλά χρόνια, γιαγιά πλέον, να λέω αυτές τις ιστορίες κάτω από τον πλάτανο στο Ναύπλιο. Μια πλατεία συντάγματος η ζωή μου όλη κοινώς.  

Βρέθηκα όμως να κοιτώ τον λευκό πύργο και να μελαγχολώ. Η θεσσαλονίκη με γέννησε, με μεγάλωσε και με σπούδασε αλλά τελευταία με έπνιγε και όχι (μόνο ) λόγω της περιορισμένης αγοράς εργασίας. Πιστεύω ακράδαντα όμως πλέον ότι με κρατάει για κάποιο λόγο. Θέλει να φτιάξω τόσο όμορφες αναμνήσεις ξανά που όπου και να πάω να την σκέφτομαι και να χαμογελάω. Αυτή την ιστορία έλεγα στον εαυτό μου εκείνο το απόγευμα που γυρνούσα μόνιμα ξανά με το τρένο, μισή βαλίτσα και μία γλάστρα που ήταν δώρο αγαπημένου και δεν μου έκανε καρδιά να την παρατήσω μαζί με όλα τα άλλα πράγματα που άφησα κληρονομιά στον επόμενο ένοικο σε εκείνο το λατρεμένο διαμερισματακι επι της οδού Καλλιρόης όπου στέγασε τα όνειρα για μία νέα ζωή της οποίας μόνο την πρόβα τζενεράλε πρόλαβα.  Την είπα τόσες φορές αυτή την ιστορία τα βράδια που έκλαιγα στο μονό κρεβάτι στο πατρικό μου στο οποίο είχα να  να ζήσω από τα 18, που την πίστεψα και ηρέμησα. Θα το εκπληρώσω το έρμο το κάρμα και θα φύγω σίγουρη πια πως ούτε η Θεσσαλονίκη θα με θέλει πίσω πλεον.

Δεν τα έχω καταφέρει και πολύ καλά ακόμα για να είμαι ειλικρινής. Οψόμεθα.

Λένε πως λίγο πριν πεθάνεις περνάει όλη η ζωή σου από μπροστά, στιγμές σημαντικές, πρόσωπα και συναισθήματα.

Κατά τη διάρκεια της ζωής όμως μπορεί να βιώσει κάποιος πολλούς μικρούς και μεγάλους «θανάτους» . Επιβεβαιώνω λοιπόν ότι και σε αυτή την περίπτωση περνάει όλη η ζωή σου από μπροστά.  Λειτουργεί μάλιστα ως σφαλιάρα εάν αυτά που δεις δεν σε ικανοποιούν και ευτυχώς αναπνέεις ακόμα για να τα αλλάξεις. Ή για να ζήσεις άλλα τόσα ώστε όσα είδες πριν στον «επιθανάτιο ρόγχο σου» να τα ξεχάσεις.

Αν η πραγματικότητα μας ηταν πάντα ευχάριστη ή έστω υποφερτή δε θα είχαν ανθίσει ποτέ οι τέχνες (και οι εθισμοι) ως όχημα μεταφοράς μας σε φαντασιακούς κόσμους. 

Η τελευταία ημέρα του Μαρτίου είναι πάντα μία καλή ημέρα για όσους ψάχνουν συμβολισμούς και αφορμές για λήξεις και ενάρξεις και εγώ σίγουρα είμαι ένας από αυτούς.

Ξημερώνει 1ηΑπριλίου άλλωστε και όλα θα είναι σαν ψέμα.

Το παραπάνω κείμενο είναι η αυτόματη αποτύπωση των σκόρπιων σκέψεων μου γιατί όσες φορές προσπάθησα να ετοιμάσω κείμενα που να είναι συντακτικά και νοηματικά άρτια κατέληγαν αποθηκευμένα ες αεί και αδημοσίευτα. Οπότε θα το ονομάσουμε Σκορπιοσκέψιο και έτσι θα συγχωρεθεί αυτόματα η έλλειψη συνοχής.

(φυσικά και έκανα 20 μέρες να το δημοσιεύσω και το θυμήθηκα επειδή διάβασα την ανάρτηση του Orfeus στο facebook για τα 20 χρόνια του ως μέλος του ΜΗ)

Άνοιξα τα μάτια.. στην αρχή όλα ήταν θολά. Δεν καταλάβαινα πού ήμουν. Πονούσε όλο μου το σώμα και ηταν αδύνατο να στηριχτώ καλά ώστε να σηκωθώ. Άπλωσα το χέρι ασυναίσθητα ώστε να με σηκώσει κάποιος. Έμεινε μετέωρο. Άνοιξα τα μάτια εντελώς και είδα καθαρά πλέον πώς δεν ήταν κανείς τριγύρω.   Πήρα μία βαθιά ανάσα σαν αυτές που σου λέει ο γιατρός να κρατήσεις  για να καρφώσει το εμβόλιο και σηκώθηκα όρθια.

Κοίταξα τριγύρω..Καμμένη γη. (με 2 -μ αλα παλαιά γιατί ήταν πολύ καμμένη)  Μετά βίας αναγνώριζα τις  γωνιές της ζωής μου όπως τη θυμόμουν. Όλα είχαν καλυφθεί από στάχτη. Και εγώ ολόκληρη βουτηγμένη σε δικούς μου εσωτερικούς καπνούς που με έπνιγαν.

Πατούσα τα αποκαϊδια και στο βάθος ακουγόταν ένα τραγούδι που αγαπούσα προ δεκαετίας. Άρχισα στα σοβαρά να αναρωτιέμαι μήπως είχα πέσει σε δεκαετές κώμα και είχα αφήσει ξεχασμένο το τραγούδι να παίζει στο repeat. Αυτό θα εξηγούσε πολλά. Ή θα τα έκανε λιγοτερο ανυπόφορα.

Την απόλυτη πτώση καμιά φορά επιβάλλεται να την ονομάσεις αναγέννηση. Ακούγεται σίγουρα καλύτερο και πιο δημιουργικό.

Καλώς σας (ξανα) βρήκα.