Ο Φάνης ήταν 28 χρονών και συγγραφέας. Και παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, οι προδιαγραφές του μαρτυρούσαν σαφώς τη σίγουρη και μελλοντική του επιτυχία. Ωστόσο, είχε μία ιδιαιτερότητα, που μόνο οι πολύ δικοί του άνθρωποι ήταν σε θέση να γνωρίζουν. Ήταν συγγραφέας με ψυχή μουσικού. Μα καλά γίνεται? Γίνεται...

Γι' αυτό και στα κείμενα του δεν βρίσκονταν κρυμμένα τα μεγάλα νοήματα του κόσμου. Βρίσκονταν κρυμμένα ακόρντα. Πίσω από την πρώτη πρόταση ένα ρε ύφεση. Πίσω από τη δεύτερη ένα σολ δίεση και πάει λέγοντας. Παράνοια...! Κι' αν ένας έμπειρος και εύστροφος μουσικός τύχαινε κάποια στιγμή να διαβάσει τα βιβλία του και κατάφερνε να αποδικωποιήσει τις νότες πίσω από τις φράσεις, τότε θα είχε μπροστά του μια αριστουργηματικά γραμμένη παρτιτούρα έτοιμη να παιχτεί στο κοινό.

Βλέπετε για το Φάνη τα πάντα ήταν μουσική..Και το τίποτα πάλι μουσική ήταν.."Η μοναξιά μου είναι τα πάντα και το τίποτα μου. Ή μοναξιά μου είναι η μουσική μου" συνήθιζε να λέει κι' όλοι τον κοιτούσαν με μισό μάτι, αδυνατώντας να καταλάβουν τι εννοεί.

Η Μαρίνα ήταν 26 χρονών και ζωγράφος. Και κατά ένα παράξενο τρόπο την χαρακτήριζε η ίδια ιδιαιτέροτητα με το Φάνη. Ήταν ζωγράφος με ψυχή μουσικού.
Μα καλά γίνεται? Γίνεται....

Γι' αυτό και στους πίνακες της δεν βρίσκονταν κρυμμένοι συνδιασμοί χρωμάτων. Βρίσκονταν κρυμμένα ακόρντα. Ζωγράφιζε παρτιτούρες θα έλεγε κανείς, με τον ίδιο τρόπο που έγραφε ο Φάνης. "Η μοναξιά μου είναι η μουσική μου" έλεγε συχνά κι' αυτή και όπως ήταν φυσικό είχε την ίδια αντιμετώπιση από τους γύρω της, που είχε και ο Φάνης, όταν τύχαινε να ξεστομίσει αυτή τη φράση.

Εκείνο το βράδυ, ο Φάνης είχε πιει πολύ..Γιόρταζε την έκδοση του νέου του βιβλίου και περπατούσε μεθυσμένος στα στενά και τα σοκάκια αυτής της πόλης, σιγοτραγουδώντας ένα κομμάτι και αυτόματα το μετέφραζε σε φράσεις. Το νέο μου μυθιστόρημα έλεγε και ξανάλεγε ζαλισμένος, σχεδόν ευτυχισμένος γι' αυτή του την σύνθεση. "Δεν χορέψαμε ποτέ", έτσι το είχε ονομάσει. Ώσπου σε μια απότομη στροφή, το βλέμμα του καρφώθηκε στον πίνακα μιας γκαλερί. Ο πίνακας έδειχνε ένα ζευγάρι να χορεύει...Κοντοστάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα και λες και του κόπηκε η αναπνοή. Η μουσική που είχε στο μυαλό του όλη αυτήν την ώρα κι' όλους του μήνες πριν άρχισε πάλι να παίζει..."Η μοναξιά σου κι' η μοναξιά της μοιάζουνε" άρχισε να του σιγοψυθιρίζει ο πίνακας που μόλις είχε αντικρύσει, επισημαίνοντας του επιδεικτικά την υπογραφή της Μαρίνας στην κάτω δεξιά άκρη.

Την ίδια ακριβώς στιγμή η Μαρίνα άνοιγε το δώρο μιας φίλης. Ήταν το μυθιστόρημα του Φάνη. Ο τίτλος του την έκανε να θυμηθεί τον πίνακα της κι' άρχισε μανιωδώς να το διαβάζει. "Η μοναξιά σου κι' η μοναξιά του μοιάζουνε" άρχισαν να της σιγοψυθιρίζουν οι λέξεις.

Ήταν παράξενο, αλλά εκείνη τη νύχτα, ο ένας ένιωθε την παρουσία του άλλου, χωρίς καν να έχουν γνωριστεί. Οι ζωές τους κινούνταν παράλληλα κι' όμως κατά ένα περίεργο και εντελώς παρανοϊκό τρόπο είχαν διασταυρωθεί. Από 'κείνη τη στιγμή για το Φάνη υπήρχε η Μαρίνα. Και για τη Μαρίνα υπήρχε ο Φάνης.

Οι επόμενοι δύο μήνες πέρασαν δύσκολα. Εκείνος γέμισε το σπίτι με τους πίνακες της κι'εκείνη γέμισε με τα μυθιστορήματα του τη βιβλιοθήκη της. Το γεγονός ότι υπήρχε ένας άλλος άνθρωπος με τον οποίο έμοιαζαν τόσο πολύ, τους είχε πραγματικά τρομοκρατήσει. Γι' αυτό όσο κι' αν ήθελαν ν' αναζητήσουν ο ένας τον άλλον στην πραγματική ζωή, κάτι τους σταμάταγε την τελευταία στιγμή. Κι' έτσι οι μέρες περνούσαν βασανιστικά όμορφα κι' οι δυο τους ζούσαν μυστικά μαζί σε μία άλλη μαγική διάσταση, που οι σκιές παίρνουν αληθινή υπόσταση.

Ώσπου εκείνη την παραμονή πρωτοχρονιάς, τα φερε έτσι η μοίρα κι' οι δυο τους βρέθηκαν στο ίδιο πάρτι. Δεν γνώριζαν ο ένας τη φυσιογνωμία του άλλου κι' όμως, όταν η Μαρίνα μπήκε στην στολισμένη αίθουσα, ο Φάνης που είχε ήδη φτάσει, έμεινε εκστατικός να την κοιτάζει. Κι' εκείνη τον πρόσεξε βέβαια από την πρώτη στιγμή. Είχε κάτι η φιγούρα αυτού του άντρα, έμοιαζε γνώριμη, έστω κι' αν της ήταν παντελώς άγνωστη.

Μετά από λίγο ο οικοδεσπότης προέτρεψε τους καλεσμένους του να χορέψουν κι' ο Φάνης ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Πλησίασε τη Μαρίνα κι' οι δυο τους βρέθηκαν στη μέση της σκηνής. Ένας πίνακας κι' ένα βιβλίο είχαν ήδη προβλέψει εκείνη τη στιγμή. Έμοιαζε τρελό κι' όμως μόλις η ζωή είχε αντιγράψει την τέχνη.

Μόνο που υπήρχε κάτι που δεν είχε προβλεφτεί...
Όση ώρα χόρευαν το μυαλό του Φάνη τριγυρνούσε στη Μαρίνα και το μυαλό της Μαρίνας στο Φάνη. Κανένας απ' τους δυο τους δεν μπορούσε να φανταστεί..
"Η μοναξιά σου κι' η μοναξιά της μοιάζουνε" σιγοψυθίριζε ένας πίνακας...
"Η μοναξιά σου κι' η μοναξιά του μοιάζουνε" σιγοψυθίριζε ένα βιβλίο...
Μετά το χορό απομακρύνθηκαν γρήγορα ο ένας απ' τον άλλον.
Τι κρίμα...Αν δεν είχαν ήδη γνωριστεί σ'εκείνη τη μαγική μυστική διάσταση, ίσως να τους δινόταν η ευκαιρία να γνωριστούν στην πραγματική ζωή...
Κι' η μουσική συνέχιζε να παίζει...

Streets are empty like our empty cups

we were drinking for hours celebrating past

Dust and smoke and loud thoughts in the air

there is nothing left here for us my friend

The poet is sleeping and darkness has painted our hearts

no angels, no traces, no waste, none of us

can be as he was the day we were born

We look just like flowers while our wings have been torn

I need a new place to walk all along

or just a new face for my poor old soul