Σήμερα λοιπόν Παρασκευή 20/4 στις 22:30 το βράδυ... εσείς θα έχετε την ευκαιρία και 'γω την τιμή, να ακούσετε ζωντανά το "Ξαναγύρισε" στο νέο talent show του ΑΝΤ1. Είναι μία πρωτόγνωρη, και συνάμα όλο μυστήριο, διαδικασία για 'μένα και δεν σας κρύβω ότι είμαι αγχωμένος για το "τι μέλλει γενέσθαι". Ελπίζω ότι όλα θα 'παν καλά και θα χαρώ πολύ να ακούσω έπειτα τα σχόλια σας...

Δεν είναι κάτι το σπουδαίο... είναι η εικόνα στην οποία μια στιγμή διάχυτης δημιουργικότητας, έχω επέμβει με σκοπό να διακοσμεί την οθόνη του τηλεφώνου μου (tip: σε σκούρο φόντο φαίνεται καλύτερα το ρολόι του κινητού)! Αν βρείτε ποτέ κανά χαμμένο κινητό με αυτή την "ταπετσαρία" ... να ξέρετε ότι είναι δικό μου!!!

Είμαι από αυτούς που φανατικά υποστηρίζουν, ότι η παρουσία μας σε τούτο αυτό τον κόσμο ίσως να μην είχε κανένα νόημα χωρίς τις γυναίκες. Είμαι επίσης παθιασμένος λάτρης τους και αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί τους. Όμως από την άλλη επειδή δεν είμαι τόσο ρομαντικός, όσο φαίνομαι και το ημισφαίριο της λογικής υπερτερεί έναντι αυτού του συναισθηματισμού, ωμά καταθέτω την πραγματικότητα σε σχέση με τα δύο φύλα, στην αντίστοιχη εικόνα που παραθέτω...

Έτσι για αρχή θα ήθελα να σας ταξιδέψω στη πόλη μου με τα γιορτινά της, αλλά και όχι μόνο...

«Σηκώθηκε ανήμπορος ένα πρωινό ο ποιητής. Ανήμπορος να ανταπεξέλθει μπροστά σ’ αυτό το τόσο δύσκολο έργο που του είχε ορίσει η φύση. Έτσι λοιπόν, φόρεσε το ανοιξιάτικο του πανωφόρι και βγήκε να αναζητήσει τον χαμένο του εαυτό στο μελαγχολικό γκρίζο πλακόστρωτο δίπλα στη θάλασσα.» Μία πηγή έμπνευσης; Ένα σημείο αναφοράς του χθες και του σήμερα; Ή μήπως μία αόρατη γέφυρα που έρχεται να πλαισιώσει το χάσμα γενεών ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους, προσφέροντας απλόχερα κοινές εικόνες και αναμνήσεις; Ο λόγος για την παραλία της Θεσσαλονίκης, με σημαίες της τον επιβλητικό Λευκό Πύργο του 15ου αιώνα, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το λιμάνι, το Μέγαρο Μουσικής και κυρίως το πλήθος των χιλιάδων ανθρώπων που τη διασχίζουν καθημερινά, οι οποίοι αφήνουν τον ειρμό της σκέψης τους να συνοδεύεται αρμονικά και χωρίς παραφωνίες από τον αέναο παφλασμό των κυμάτων. Αλλά ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Ο Θερμαϊκός Κόλπος αιμορραγεί από έναν βιολογικό καθαρισμό ανελλιπή. Η παραλία που κάποτε αποτελούσε τουριστικό καλοκαιρινό θέρετρο και γέμιζε με λουόμενους που χαίρονταν τον ήλιο και τη θάλασσα, σήμερα χαρακτηρίζεται από παθογόνους μικροοργανισμούς και βακτήρια που μαστίζουν την εμπλεκόμενη χλωρίδα και πανίδα. Τα πολυάριθμα πάρκα που αποτελούν ζωτικό πνεύμονα, απέναντι στους ρύπους και τα καυσαέρια της γρήγορης καθημερινότητας που μας έχει επιβληθεί, δεν δέχονται την απαιτούμενη φροντίδα και στοργή, από όλους εμάς που τα λεηλατούμε χωρίς ενδοιασμούς. Οι αναγκαίες δημόσιες κοινόχρηστες εγκαταστάσεις και οι οργανωμένοι χώροι αναψυχής δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος όλος αυτός ο πλούτος που έχουμε κληρονομήσει από το παρελθόν. Φαντάζει σαν ένα σπίτι που έχει όλους τους χώρους σωστά μελετημένους και κατανεμημένους, όμως ένα από τα δωμάτια παραμένει κλειδωμένο και ανεκμετάλλευτο. Αισιόδοξο μήνυμα η πρωτοβουλία της πολιτείας και της δημοτικής αρχής, με το να αρχίσουν να υλοποιούν το πρόγραμμα ανάπλασης. Όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουμε επομένως, παρά να περιμένουμε με υπομονή. Ως τότε, ας απολαύσουμε έναν περίπατο στη παραλία της πόλης μας.

(Από ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει στο παρελθόν σε κάποιο τοπικό περιοδικό)