Τα χρόνια της σιωπής

Αέρας που κυλάνε

Τα χρόνια τα βαριά

Στις πλάτες κουβαλάμε.

Ασήκωτα κι αυτά

Αλύγιστα στο χρόνο

Γεμίσατε κενά

Τα πνίξατε στον πόνο.

Χαμένα χρόνια που μπρος μου βρεθήκατε

Χαμένα χρόνια το φως λυπηθήκατε

Χαμένα χρόνια στην άυλη σφαίρα

Λόγια πικρά στης φυγής τον αέρα.

Χαμένα μου χρόνια τα λάθη πληρώνω

Χαμένα μου χρόνια με σας δεν τελειώνω

Χαμένα μου χρόνια πόσο ν’ αντέξω

Της αλήθειες σας πια δεν μπορώ να πιστέψω.

Κι είμαστε εδώ μπροστά

Πιο πίσω απ’ το πίσω

Να γλύφουμε πληγές

γεμάτες από μίσος.

© Φραγκάκη Ειρήνη

Η μουσική που ακούγεται είναι του Σάββα Τριανταφυλλίδη

https://www.youtube.com/watch?v=5w9WtbfgLB0

Αλυσίδες βαριές της ψυχής μου οι κραυγές
χέρια πόδια με έχουν δεμένη.
Μέχρι τώρα ζητούσα πνοή ζεστασιάς
μα δεν ξέρω τι με περιμένει.

Είναι λάβαρα, ζήτω κι αγέρα σιωπή
η πληγή  που μπροστά μου πλανιέται
την καρδιά μου όμως ποιος μπορεί να την δει
που χρόνια ολόκληρα μονάχη χτυπιέται.

Μια στοά ξετυλίγει βιαστικό μονοπάτι
και τον δρόμο μου δείχνει να φύγω
τρομαγμένη αρχίζω να τρέχω λοιπόν
από όλους σας πια να ξεφύγω.

Σαν μαχαίρι που κόβει στα δυο το χαρτί
κόβω έτσι την άλλη ζωή μου
από τώρα και μπρος ξεκινώ πια κι εγώ
το ταξίδι της άλλης ψυχής μου.

© Φραγκάκη Ειρήνη

Αλλόκοτη ζωή, αλλόκοτα πάθη

Στη μέση της ζωής με ψεύτικα λάθη.

Κανείς δεν σε ρωτάει αν πρέπει να ζήσεις

Αν θέλεις στ’ όνειρό σου κι εσύ να επιζήσεις.

Βάλε τέρμα λοιπόν, δώσε λύση μονάχος

Κάντ’ το βήμα κι εσύ, γίνε λίγο σαν βράχος.

Κάντ’ το βήμα

Βάλε τέρμα

Της ζωής

Του ονείρου

Σκότωσε το ψέμα.

Αν θες να ζήσεις.

Βολεμένη καρδιά, βολεμένες αγάπες

Ζουν εις βάρος σου άλλοι, στις δικές σου τις πλάτες.

Κανείς δεν σε ρώτησε αν θες ν’ αγαπήσεις

Αν πρέπει στ’ όνειρό σου κι εσύ να επιζήσεις.

© Φραγκάκη Ειρήνη

Ζωγραφιά μυστική σε παλέτα στημένη

προσπαθώ να μαντέψω από τι είναι φτιαγμένη.

Ένας δράκος φιλάει μια γοργόνα ξανθιά

κι η φωτιά του μπλεγμένη στα μακριά της μαλλιά.

Αλλά εκείνη κοιτάει μ' ένα βλέμμα καθάριο

το κενό που απλώνει μπροστά της γαλάζιο.

Σαν να θέλει να πει μια ιστορία κρυμμένη

σαν να θέλει να βγει από ‘κει κερδισμένη.

Μα ο δράκος κοντά του την κρατά με δεσμά,

κάποια αόρατα χέρια την «χαϊδεύουν» σφιχτά.

Τα φιλιά του την καίνε μα αυτή σιωπηλή

Περιμένει απ’ το χάος την ελπίδα να δει.

Καθισμένη στα βράχια ένα πνεύμα καλεί

μυστικά να την πάρει να γλιτώσει από ‘κει.

Είναι τ’ όνειρο κάθε απελπισμένης ψυχής

Που ζητάει από «σένα» τη ζωή της να δεις.

Να την σώσεις απ’ τα αγκάθινα σφιχτά της δεσμά

και του δράκου να πάρεις με σπαθί την καρδιά.

Να της δώσεις να πιει λυτρωμού αγνό ποτό

Κι όταν κλείσει τα μάτια…. να σε δει…. Ζωντανό.

© Φραγκάκη Ειρήνη