Μου στέρησες το γέλιο την ελπίδα

το όνειρο, το μέλλον, τη χαρά

μου έκανες τον ήλιο καταιγίδα

με οδήγησες ξανά στη μοναξιά.

Με έκανες να πίνω όπως πρώτα

να νιώθω πικραμένος και βαρύς

ν΄αλλάξω στο καράβι μου τη ρότα

να μην υπάρχει δίπλα μου κανείς.

Είχες ευαίσθητη ψυχή, που τώρα τσάκισε

σου δίνουν χάπια να κολλήσει η ρωγμή

μα όπως εκείνο το γυαλί τότε που ράγισε

θα μείνεις πάντα με σημάδι και ουλή.

Ρωτάς πως βρέθηκες σε τούτο το σημείο

να΄σαι κλεισμένη σε δωμάτιο - κελλί

γιατροί να ψάχνουν της ζωής σου το αρχείο

ν΄αναρωτιέσαι εσύ η ίδια το γιατί.

Έχεις Χριστούγεννα χαρεί με τραχανά;

ή φασολάκια λαδερά χρονιάρες μέρες;

ήρθαν στη σκέψη σου της γης τα ορφανά;

και πόσα κορμιά χτυπιούνται από σφαίρες;

Είμαστε πέντε σαραντάρηδες ροκάδες

σ΄ αυτή την πόλη τη μικρή που κατοικώ

κολλητοί από μικροί πιτσιρικάδες

ίδια σειρά και στον Ελληνικό στρατό.

Αν και φορτώσαμε προβλήματα και χρόνια

τα δε παιδιά μας πάνε πια Δημοτικό

θα επιμείνουμε ροκάδες για αιώνια

και το παλιό μας σχήμα θα΄ ναι ενεργό.

Εγώ είχα διδαχθεί την κλασική

ο Στέλιος είχε μάθει λίγο μπάσο

ο Μίλτος έπαιζε καλά ηλεκτρική

το Θάνο στο τραγούδι έχουμε άσσο.

Ο Αντώνης ντράμερ και καλός σαν στιχουργός

μας ανέβαζε μ΄ αυτά που όλο σκεπτόταν

κάπνιζε - έπινε - στεκόταν σκεπτικός

αν είχε γράψει, σαν παιδάκι όλο χαιρόταν.

Έχει σημασία πώς αισθάνεσαι

όχι το τι ηλικία έχεις.

Έχει σημασία να μην χάνεσαι

κι αυτά που αγαπάς, να τα προσέχεις.

Ξέρω μια μόνη γειτονιά δυστυχισμένη

ξύλινα σπίτια και ξυπόλητα παιδιά

οι πλούσιοι λεν ότι είναι μολυσμένη

γιατί έχει φτώχεια, πεινασμένους, εργατιά.

Οι μάνες όλες γίνανε παραδουλεύτρες

τα πιτσιρίκια δίχως ένσημα δουλειά

κάποιοι μπαμπάδες καταντήσανε και κλέφτες

δεν τους προσλάμβαναν πολλά αφεντικά.

Οι στέγες στάζανε νερά κάθε Χειμώνα

ένα κρεβάτι ήταν για άτομα οκτώ

βλέπαμε όνειρα πως είχαμε Ασκόνα

και πως το κράτος μας χαρίζει φορτηγό.

Όταν γεννιέσαι σ΄ένα τόπο κάπως έτσι

όταν τα πάντα τα μισείς με τον καιρό

παίρνεις το δρόμο τον κακό στα δεκαέξη

και μέχρι είκοσι, σε κάνουν τσακωτό.