Γιωργος : "Hθελα να'ξερα πως γινεται οι φαλαινες να βρισκονται σε διαρκη κινηση αλλα παρολα αυτα να ειναι χοντρες..."

Γιαννης : "Ρε συ ειναι απλο...φαντασου ενα πραγμα σα να εισαι σε ενα σταδιο και να τρεχεις συνεχεια αλλα γυρω σου να αιωρουνται στον αερα κοτοπουλα και σαντουιτς.."

:/

Είσαι η εικόνα που διαλύθηκε μέσα μου
Ένα πρωινό που αρνήθηκα μέσα μου
Να κοιτάξω τον κόσμο με αποστροφή
Τότε κατάλαβα πως η ζωή είναι αυτή
Ένα δελφίνι στο απέραντο φως
Και συ στην άκρη του κρεβατιού γυμνός
Να κοιτάς απ' έξω την άκρη της πόλης
Μια κόκκινη στάμπα στα φύλλα της χλόης
Ότι είναι ωραίο με δένει μαζί σου
Μόνο η αγάπη με δένει μαζί σου...
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κορίτσια καριέρας
Μικροπόλεμοι μίας αδυσώπητης σφαίρας
Συγκρούονται πάνω μας σ' οποιοδήποτε δρόμο
Σαν κτίρια εξαπλώνονται παντού στον κόσμο
Πάνω στο τζάμι βλέπω πως έχω αλλάξει
Ήταν ένα παιδί που είχε πετάξει
Απ' την πιο ψηλή κορυφή του κόσμου
Κι έφτασε τώρα στα μισά ενός δρόμου
Σε βλέπω τώρα να έρχεσαι μπρος μου...

Αυτή την φορά να μη μ' αφήσεις
Έπαιζες πάντα με σκοπό να με χτυπήσεις
Μα αυτή τη φορά ας γίνουμε κάτι
Δύο υποψήφιοι με ένα μάτι
Όπως η εικόνα που διαλύθηκε μέσα μου
Ένα πρωινό που αρνήθηκα μέσα μου
Να κοιτάξω τον κόσμο με αποστροφή
Τότε κατάλαβα πως η ζωή είναι αυτή...

Κωσταντίνος Βήτα

Και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.Χρόνια μου πολλά....

...τον Γιώργο Ελευθέρογλου (πρώην τραγουδιστή των "Ελληνιστάν" και νυν των "Κεραίες") ο οποίος μιλάει γενικά για το ελληνικό ροκ.Είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου μέσω ενός κοινού μας γνωστού και είπα να το μοιραστώ μαζί σας  :)

"Θυμάμαι κάτι φίλους που είχαμε στο σχολείο, κάτι βρομιάρηδες με σπυράκια, λιγδωμένα μαλλιά, κέρινα αυτιά και ξεραμένες μύξες στη μύτη με ακατανόητους συνδυασμούς ρούχων, που κολλούσαν σε όποιον γνωστό είχαν ή σε κανέναν φιρμάτο της τάξης μπας και γίνουν αποδεκτοί και τους κοιτάξει και καμία γκόμενα. Μάλιστα αυτοί γράφανε και στα θρανία κάτι AC/DC, Iron maiden και Black Sabbath και διάφορα άλλα ξενικά συνθήματα του ίδιου τύπου. Αυτοί οι τύποι λοιπόν, είναι αυτοί που τους είδαμε μια δεκαετία αργότερα με κουστουμιές, γραβατιές, κοιλιές, και κανά δυο ξέκωλα αγκαλιά να βγαίνουν από τα σκυλάδικα λουσμένοι στα λουλουδικά και την μπούρδα και να μπαίνουνε σε τίποτα φτιαγμένα coupe τετράτροχα από αυτά με τα πολύχρωμα φανάρια στη μούρη και τις γιγαντιαίες αεροτομές, και τα τσιφτετελοντέρτια  και τα νταλκαδοζεϊμπέκικα του τύπου … « μ΄άφησες κι έφυγες και τι θα κάνω μόνος..» ή «…εγώ είμαι άντρας καρπερός και πίνω πάλι μόνος και καπνίζω και τρώω τα βράδια μου στους πατσάδες...» και άλλα τέτοια, να τσιρίζουν και να βρυχώνται εκσφενδονίζοντας  στα ύψη τα decibel της τρομερής ιπποδύναμης των κινητήρων τους….Βέβαια θυμάμαι και τους τρομερούς και φοβερούς, «απλησίαστους». Συνήθως πέτσινους ή γενικώς εν στολή. Αρβιλάτους ή στην πιο πλούσια εκδοχή doctormartinάτους, με ύφος αγριεμένο «μη μου μιλάτε σκοτώνω άνθρωπο» ή ύφος «συγνώμη ποιος είσθε ακριβώς» ή  γενικώς παγωμένο ύφος και όχι πολλά πολλά γελάκια γιατί η σοβαρότης μας είναι προϊόν των μουσικών ακουσμάτων μας και της σοβαροφανούς κουλτούρας που περιέχουν…Είναι αυτοί που στο άκουσμα των μουσικών που ανέφερες, ποδοσφαιροποιούσαν την κατάσταση και ή δεχόσουν το ειρωνικό τους χαμογελάκι ή σε πλακώναν στα μπινελίκια…Κι άλλες τέτοιου είδους φυσιογνωμίες θυμάμαι…Το λυπηρό όμως είναι  ότι τις βλέπω και τώρα.Σε άλλη διάσταση.Διαφορετικά καμουφλαρισμένοι.Αυτοί σήμερα είναι πιο επικίνδυνοι. Είναι προβατόσχημοι λύκοι.Μπορείς να τους δεις σε μια καλή συναυλία στο Πολυτεχνείο στην Θεσσαλονίκη και κατόπιν να ψιθυρίζουν τραγουδάκια Πυξ-Λαξ. «Οι συνθέτες που οδηγήσαν μια γενιά στα πιο βαθια χασμουρητά» όπως θα έλεγε και ο Νιόνιος, που μακάρι να σταματούσε εκεί και να μην επαναλαμβανόταν κάθε δεκαετία, όπως πολλοί άλλοι που μια ζωή κάνουν το Σταυρό του Νότου, ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να βγάλουμε αίμα από τα αυτιά  μας και κάποιοι άλλοι που νομίζεις ότι τελικά σε όλη τους τη ζωή γράψανε ένα τραγούδι μόνο και θέλουν να λέγονται και ροκ.Βέβαια είναι και οι ροκ μαϊντανοί της τηλεοπτικής μας ζωής. Γιατί σε αυτήν την εποχή έχουμε δύο ζωές, δύο στάσεις. Την κανονική και την τηλεοπτική.Γενικά, ρε παιδί μου, όλοι θέλουν να πουλήσουν την φάτσα τους, να μονοπωλήσουν και να εισπράξουν μπακίρια. Γιατί ούτως ή άλλως γι΄ αυτό γίνεται όλος ο λόγος. Και οι δισκογραφικές γι αυτό πέθαναν…Η «δικιά» μου πρώην δισκογραφική βγάζει δισκάκια με παιδικά τραγουδάκια για να ζήσει….Και συλλογές. Πολλές συλλογές. Σαλάτες.Τώρα μετά από αυτά τι να πω;Αφού αυτοί είμαστε.Ο αυθεντικός είναι γραφικός.  Γι΄ αυτό κρύβεται.Ο Ελληνικός στίχος είναι ξενέρωτος. Γι΄ αυτό σιωπά.Τα ονόματα των Ελληνικών Συγκροτημάτων είναι χαζά . Γι΄ αυτό προτιμάνε το «Σπασμένα κολοκυθάκια» ή «Σκουπίδια» ή «Κόκκινες καυτές καυτερές πιπεριές»(…συγνώμη μου αρέσουν και οι τρεις).Αυτό που συνέβη το 90 ήταν το χρηματιστήριο του Ελληνόφωνου ροκ.Δε λέω υπήρχαν και πολλές μετοχές φούσκες, αλλά συμβαίνει παντού. Γι΄ αυτό μόνο ο διαβασμένος κερδίζει. Εδώ βλέπω να βγάζουνε βιβλία σήμερα το 2007 για το Ελληνικό ροκ και να μιλάνε για την δεκαετία του 50 και του 60 και να αναφέρονται σε κάτι αραχνιασμένους παππούληδες που χοροπηδούν στην σκηνή σαν χαρούμενα κοριτσόπουλαΦτάνει! Κλείστε εκείνες τις ρημάδες τις τηλεοράσεις και πάρτε το δρόμο για την ανηφόρα.Έχει πολλά παιδιά που κάνουν σπουδαία πράγματα και αν συνεχίσουμε στο ίδιο βιολί δεν θα τα ακούσουμε και δεν θα τα δούμε ποτέ. Ευτυχώς βοηθά  σήμερα  η ανεξαρτησία που μας δίνει η τεχνολογία και οι επόμενες σειρές θα δούνε πολύ περισσότερα απ΄ ότι εμείς. Τα περισσότερα καλά πράγματα γίνονται χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες και πυροτεχνήματα, από ροκ ανθρώπους καθημερινούς, που δεν φοβούνται να γελάσουνε και να σε κοιτάξουνε στα μάτια." 

 Γιώργος Ελευθέρογλου