Ο Ύμνος του Πανιωνίου Γυμναστικού Συλλόγου Σμύρνης
Ι
Φαιδραί διαλάμπουν και αύθις ημέραι,
Εικόνες των πάλαι ποτέ ημερών
Το μήκος παρήλθε των χαύνων αιώνων,
Παρήλθον τα σκότη νυκτών παγερών.
Ω!! χαίρε του ψάλτου γενέτειρα, χαίρε,
Σεμνής Ιωνίας περίδοξος γη.
Και πάλιν ο μέγας αγών των προγόνων
Τιμάς επίζηλους προς σε χορηγεί.
Η νεολαία αιώνας τώρα,
Μαραινόμενη ληθαργίαν,
Ηγέρθη πάλιν με προθυμίαν,
Ζητεί το κλέος και την αλκήν
Και της υγείας ποθεί τα δώρα
εις γυμνασίαν αρμονικήν.
Ευσταλής και θερμή συνελθούσα
εις αμίλλης τον θείον βρασμόν,
ομοφρόνως στερρόν καταρτίζει
Πανιώνιον αύθις δεσμόν.
ΙΙ
Και πάλιν ενδόξου σταγόνες ιδρώτος
Το έδαφος βρέχουν ημών ευγενώς
και σφύζει το αίμα εις άλκιμα στήθη
και λάμπει το βλέμμα καθώς κεραυνός.
Τερπνός αντηχεί της κονίστρας ο κρότος
εγείρων εκάστην ψυχήν μεθ΄ ορμής.
Ομάς αθλητών εις αυτήν απεδύθη,
Ποθούσα να δρέψει στεφάνους τιμής.
Σεμνώς η δόξα λευκάς εκτείνει
τας πτερύγας της προς νέας πτήσεις,
εκ του εδάφους ενώ της Πίσης
κοτίνου στέμμα σεπτόν κρατεί
κι΄ εις πάσαν όψιν αυτής ρόδινη
αντανακλάται η τελετή.
Ανυψούται το φρόνημα πάντων
πτερωτόν εις κραυγήν προτροπής,
ζωηρώς εις το μέτωπον στίλβει
η γελώσα της νίκης ελπίς.
ΙΙΙ
Ω!! πέτα νεότης , εμπρός , αγωνίζου,
ιδού σε προσμένει ευρύς ο αγών.
Ω!! τίμα τους θείους θεσμούς των προγόνων
και νίκα εν μέσω ευφήμων κραυγών.
Γυμνάζου κι΄ εις πλούτον υγείας ανδρίζου
και μόχθει με ήθος γενναίον, θρασύ,
αδράν αμοιβήν των ατρύτων σου πόνων
να λάβεις το γέρας, νεότης χρυσή.
Μακράν η Φήμη με γαύρα στήθη
πετά ως πνεύμα γοργών ανέμων.
Ο εστεμμένος, κλεινό, ευδαίμων,
χειροκροτείται όπου φανή,
και τον δεικνύουν δακτύων πλήθη
και πάσα γλώσσα τον ανυμνεί .
Ζηλωτόν πανταχού , μέχρις Άδου
του νικώντος το κλέος κροτεί,
κι΄ η μορφή του χρυσίζουσα λάμπει
εις των άστρων την δέσμην γραπτή.
ΙV
Προσπνέει εκ Πίσης αθάνατον πνεύμα
δροσίσαν ποτέ αθλητάς θαυμαστούς,
προσπνέει καιπάσαν καρδίαν πτερώνει
και γίγαντας τρέφει , ταχείς αετούς .
Κ΄ ενώ μελιχρώς εις της Νίκης το νεύμα
γελά ο Μουσών και χαρήτων εσμός,
εις πόθος τους πάντας βαθύς συνενώνει,
μακραίων να ζήση ο νέος δεσμός.
Βοήθει, Πλάστα, να διανοίξη
ευρύ το μέλλον ο Σύλλογός μας,
του μεγαλείου φαιδρώς εντός μας,
να λάμψουν αύθις μαρμαρυγαί,
πάσα καρδία εν κατανύξει
να σε δοξάζη, Δημιουργέ .
Τους αγώνας μας πέραιν΄ αισίως
Και την ήβην ευλόγει μαζί,
ήτις θάλλει και πάλιν ακμαία
και μανθάνει πως πρέπει να ζή.