Ένα πρωτότυπο μουσικό πείραμα...

Ενα πρωινό του Γενάρη, σε έναν κεντρικό σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον, ένας νέος βιολιστής έπαιζε όμορφη μουσική... Το επιβατικό κοινό, προσπερνούσε βιαστικό και αδιάφορο, χωρίς να γνωρίζει ότι ο άνδρας που έπαιζε ήταν ένας προλυβραβευμένος βιρτουόζος, ο 39χρονος Joshua Bell (στο site μπορείτε να απολαύσετε χαρακτηριστικά δείγματα του σπουδαίου ταλέντου), το βιολί ήταν ένα παράκριβο και σπάνιο Στραντιβάριους και τα κομμάτια ήταν κάποια από τα πολύ δύσκολα αριστουργήματα του Μπαχ, του Σούμπερτ και άλλων μεγάλων συνθετών... Ηταν ένα πείραμα, από το οποίο βγήκαν μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Δείτε το άρθρο εδώ
(είναι στα αγγλικά)

Ανατρίχιασα κι έπαθα πλάκα...
Ειδικά με το παιδάκι κι αυτό που αναφέρει ότι όλοι γεννιόμαστε με την ποίηση στοαίμα μας λόγω των χτύπων της καρδιάς με τον ιαμβικό ρυθμό.'Οντως αυτό μπορεί να συμβαίνει και με τη μουσική. Πόσα πράγματα χάνουμε στην πορεία της ζωής μας όμως,ε;

Έτσι είναι Kerato...
Κρίμα που είναι στα αγγλικά και δεν έδωσαν σημασία πολλοί, γιατί νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό άρθρο...

Το άρθρο ήταν συγκλονιστικό και σ'ευχαριστώ που έβαλες το link. Είχα διαβάσει για το πείραμα σ'ένα αμερικάνικο (άσχετο με μουσική site) μια μέρα πριν το δημοσιεύσεις και πολύ χάρηκα που το είδα στο ΜΗ και το διάβασα όλο. Προσωπικά δεν εξεπλάγην από το αποτέλεσμα του πειράματος, ήταν το αναμενόμενο -ειδικά για Αμερική.

Πολυ ωραιο αρθρο...
Τα Χριστουγεννα ειχα παει σε ενα πολυκαταστημα για κατι δωρα, ηταν 2 παλικαρια κοντραμπασο κ σαξοφωνο, και επαιζαν τζαζ, 2 ατομα καθησαμε να ακουσουμε..... Δυστυχως η καθημερινοτητα μας τρεχει τοσο γρηγορα που ξεχασαμε το pause...

Να 'σαι καλά, Σωκράτη! Πολύ ωραίο άρθρο και ενδιαφέρον πείραμα. Κάτι ανάλογο είχα σκεφτεί όταν είχα κατέβει Αθήνα για μια σειρά σεμιναρίων. Εκτός του ότι είχα τύχει στο πρώτο βαγόνι του ηλεκτρικού που είχαν βάλει κλιματισμό και είδα κάτι απίστευτες, έκπληκτες φάτσες, παρατήρησα τους ανθρώπους με το που έβγαιναν από το μετρό. Τα πρώτα 20 μέτρα όλοι τρέχαν και αν βρισκόσουν μπροστά τους σε παραμερίζαν, κυριολεκτικά! Και ήταν και καλοκαίρι. Αυτό, λοιπόν, συμβαίνει όταν αναγκάζεται ο άνθρωπος να περάσει 3 ώρες από κάθε μέρα της ζωής του, κατ' αυτόν τον τρόπο;
Αυτό που έλεγε για τα παιδια... Μόνο να φανταστώ μπορώ τι θα ακούει ένα παιδί, όταν ακούει κλασική μουσική!
Υγ: Και το Koyaanisqatsi και το Powaqatsi αλλά και το Naqoyqatsi είναι μια εξαιρετική τριλογία, ένα πολύ εύστοχο σχόλιο, μια λεζάντα κάτω από μια κινούμενη γελοιογραφία, ένα "Χωρίς Λόγια" που λέει πολλά..

ΑΤΤΕΝΤΙΟΝ! Μη Ζγωνς Σμα Σ'λεν Φλαξ!
Παρακαλώ, ανοιχτά μάτια, αυτιά και μυαλά...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : absurdus_delirium στις 13-04-2007 21:42 ]

Ωραίο και έξυπνο πείραμα.Δυστυχώς οι τρελλοί ρυθμοί της καθημρινότητας δεν επιτρέπουν να απολαύσουμε τίποτα