Aγαπημένα σημειώματα καλλιτεχνών!

Ποιά σημειώματα καλλιτεχνών που έχουν συμπεριληφθεί στα ένθετα αντίστοιχων δίσκων, είναι αυτά που ξεχωρίζετε;

" Μπαμπά σου στέλνω καμιά σαρανταριά τραγούδια να τ' ακούς και να καμαρώνεις. Φιλιά στο Μάνο και στο Νικόλα..."

Από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου : "Εσείς, οι φίλοι μου κι εγώ".

Σταμάτης Σπανουδάκης, από τον δίσκο: "ΝΥΦΕΣ":

Απόσπασμα:
"...Μόνη υποχρέωση το να "Είσαι". Πολύ καλύτερο από το να "Έχεις" ή το να "Ξέρεις". Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι στο χέρι σου.
Άρα ο καλλιτέχνης ίσως πρέπει τελικά σαν τον ερωτευμένο, να παραδίνεται μυστικά, στα χέρια της "αγαπημένης" του κι έτσι να βαδίζει στο άγνωστο, την μόνη καλλιτεχνικά αλλά και ανθρώπινα συγκεκριμένη και επιτρεπτή κατεύθυνση, τελείως γυμνός. Όπως γεννήθηκε, όπως θα 'πρεπε να ζει και όπως τελικά θα πεθάνει.
Και έπεται η υπέρλογα όμορφη συνέχεια..."

Άκου τώρα,
όλο φεύγω και ξαναφεύγω κι όλο κάτι στο πλάϊ σου με φέρνει.
Απ' την Κομοτηνή ως τα Χανιά σε γύρεψα, στιχάκια σού 'γραψα κι όλο λαχταρούσα πως όπου νάναι θα το λάβεις το γράμμα που ποτέ δε σού 'στειλα.
Κάπου άκουσα να λένε πως ο καλός ταξιδιώτης δεν είναι εκείνος που δεν ξέρει προς τα που πηγαίνει αλλά εκείνος που δεν θυμάται από που ξεκίνησε. Χίλια ταξίδια ξόδεψα για ν' ανακαλύψω πως τελικά πλήττω θανάσιμα στις αίθουσες των αεροδρομίων και πως το γεγονός ότι σπανίως παθαίνω ναυτία στα καράβια δεν με καθιστά αναγκαστικά θαλασσόλυκο (δεν ξέρω αν φτάνουν αυτά για την αποκατάσταση της αναμονής). Τώρα δίπλα μου σωπαίνεις. Ανάβω τσιγάρο. Πίνεις μια γουλιά καφέ.
"Κακή συνήθεια να ξεχνάς", μου λες. Κακή συνήθεια και να θυμάσαι.

Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι το βρυχηθμό της πόλης μου καθώς μισοναρκωμένη χωνεύει τους ποιητές της.

Ηράκλειο Κρήτης
Σεπτέμβρης ' 97

(Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Από το CD "Κακές Συνήθειες")



"Εμένα τα στιχάκια μου γι' αγάπες δε μου λένε, μοιάζουν ψυχές που δε μιλούν, έχουν ξεχάσει πως πονούν, ξέχασαν και πως κλαίνε..."

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hada στις 21-12-2005 19:07 ]

Τα τραγούδια του Χαμένου Ποιητή

Τραγούδια που δε γράφτηκαν από αυτούς που τα υπογράφουν. Υπήρχαν σκόρπια από πάντα. Άναρχα σαν τον θεό και σαν τον έρωτα. Κομμάτια αναπόσπαστα του σύμπαντος κόσμου. Τα μετέφεραν με την αφή οι άνθρωποι που ήρθαν κι έφυγαν, οι άνθρωποι που ήρθαν κι έμειναν. Ακτινοβολούν την ενέργεια των ανθρώπων που δεν ήρθαν ακόμα.
Όλοι όσοι τα προκάλεσαν ηθελημένα ή άθελά τους είναι οι ποιητές. Χαμένοι ποιητές στην ουσία. Άλλος άφησε μια συλλαβή, μια νότα, ένα κόμμα, ένα σφύριγμα μελωδικό. Κάποιοι πιθανόν άφησαν μια ολόκληρη πρόταση, μια αντιστικτική γραμμή. Άλλοι κρατάνε τα σεκόντα. Τα ίχνη που αντέχει αφήνει ο καθένας. Σημεία στίξης στο χρόνο. Τελείες όσοι έφυγαν. Θαυμαστικά οι παρόντες. Το μέλλον γεμάτο ερωτηματικά.
Σημάδια αναρίθμητα ύπαρξης συντελεσμένης, παρούσας και αναπόφευκτης.
Δώδεκα υιοθετημένα τραγούδια του χαμένου ποιητή κόσμου...

Δημήτρης Μαρκατόπουλος - Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος