Περιβάλλον ή βαρβαρότητα....

Μεταφέρω αυτούσιο ένα άρθρο της σημερινής Ελευθεροτυπίας, που ελπίζω να αντιπροσωπεύει κι άλλους...



ΕΝ-ΣΤΑΣΕΙΣ


Περιβάλλον ή βαρβαρότητα;


Του ΚΙΜΩΝΑ ΧΑΤΖΗΜΠΙΡΟΥ*


Οι πιο πολιτισμένες χώρες του κόσμου θέτουν το περιβάλλον στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας, μαζί με την οικονομία, την απασχόληση κ.λπ. Στην Ελλάδα, 22η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, η μέριμνα για το περιβάλλον απουσιάζει από τις μεταρρυθμίσεις, τις προτάσεις εκσυγχρονισμού, τις προεκλογικές υποσχέσεις, τη θεματολογία των «ντιμπέιτ». Ούτε οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις ούτε η ορατή απειλή αλλαγής του κλίματος μοιάζουν ικανές να ανατρέψουν τις πολιτικές προτεραιότητες. Ισως ο φετινός πύρινος εφιάλτης συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η υπερβολική διοχέτευση πόρων στην ιδιωτική κατανάλωση συνδέεται άρρηκτα με την αντίστοιχη αφαίρεσή τους από κατ' εξοχήν δημόσια αγαθά, όπως το περιβάλλον. Ο άφθονος πλούτος, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, μετατράπηκε σε πολυτελείς κατοικίες, ρούχα, έπιπλα, συσκευές, αυτοκίνητα ή νυχτερινές εξόδους, ξεπερνώντας τα αντίστοιχα καταναλωτικά επίπεδα πλουσιότερων χωρών. Οι προσδοκίες χιλιάδων μικρομεσαίων νοικοκυριών να αποκτήσουν παράκτιο ή ορεινό εξοχικό ή να κατοικήσουν σε μεζονέτα είναι ενδεικτικές. Αντίθετα, οι επενδύσεις σε δημόσια αγαθά, όπως η παιδεία, η ποιότητα του περιβάλλοντος, η πρόληψη φυσικών καταστροφών, καρκινοβατούν. Αποτέλεσμα: συσσώρευση ιδιωτικής ευμάρειας και δημόσιας μιζέριας...

Μια σημαντική διάσταση της σύγχρονης κοινωνικής πολιτικής, όπου, μέσω κατάλληλης φορολογίας, αναδιανέμονται πόροι από υπερβολικές καταναλωτικές δραστηριότητες προς δημόσια αγαθά, όπως τα περιβαλλοντικά, απουσιάζει, οδηγώντας σε ένα σοβαρό έλλειμμα που απειλεί με ιδιαίτερα αρνητικές καταστάσεις στο μέλλον. Χωρίς να επιδοθεί κανείς σε κινδυνολογία, μπορεί με αρκετή αξιοπιστία να προβλέψει αύξηση των κινδύνων από πλημμύρες, πυρκαγιές, διάβρωση του εδάφους, καύσωνες, άνοδο της θαλάσσιας στάθμης, ερημοποίηση, εξάντληση επιφανειακών και υπόγειων υδατικών πόρων, τοξική ρύπανση του αέρα, του νερού και των τροφικών αλυσίδων, απώλεια βιοποικιλότητας και τοπίου, μεγάλη περιβαλλοντική και κοινωνική υποβάθμιση ολόκληρων πόλεων ή συνοικιών. Κανείς δεν μπορεί πια να πει: «Ηταν απρόβλεπτες οι ακραίες συνθήκες». Τις περιμένουμε και οφείλουμε να τις αντιμετωπίσουμε.

Πολιτική απάντηση στο πρόβλημα μπορεί να δοθεί από μια συνολική αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής, που θα υλοποιηθεί κυρίως από τον αρμόδιο φορέα. Με την απορρόφηση όμως του παλιού ΥΧΟΠ πριν από 20 χρόνια, το περιβάλλον ασφυκτιά στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Κυριάρχησε η εσφαλμένη νοοτροπία ότι, επειδή η χώρα πρέπει να αναπτυχθεί, δεν είναι δυνατόν άλλα να κάνει το υπουργείο Δημόσιων Εργων και άλλα να λέει το υπουργείο Περιβάλλοντος. Επομένως, έπρεπε να υποταχθεί η πολιτική για το περιβάλλον στην πολιτική για τις υποδομές. Η πεποίθηση αυτή αποδείχτηκε οικτρή πλάνη, αφού η δικαστική εξουσία του Συμβουλίου της Επικρατείας έσπευσε να καλύψει το κενό πολιτικής που δημιουργήθηκε απερίσκεπτα: Εφερε σοβαρά προσκόμματα στα έργα, καθυστερώντας -άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα- την ανάπτυξη.

Χρειάζεται λοιπόν ηγεσία που θα προωθήσει περιβαλλοντική πολιτική. Απαιτούνται ενεργός συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπουργών Περιβάλλοντος, πραγματική προσαρμογή της ελληνικής στην ευρωπαϊκή πολιτική, εκπόνηση προτάσεων για τα ειδικά προβλήματα, καθώς και περιβαλλοντικός εκσυγχρονισμός της χώρας ανάλογος με τις υψηλές οικονομικές της δυνατότητες. Μετά το φετινό περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα, το αίτημα είναι υπερώριμο: οι κάλπες πρέπει να αποδοκιμάσουν την αδιαφορία και την πρόσφατη απραξία. Ας υποστηριχθούν μόνον εκείνα τα κόμματα ή οι υποψήφιοι που εξασφαλίζουν συγκεκριμένη προώθηση περιβαλλοντικών ζητημάτων. Ας ψηφιστούν μόνον όσοι δεσμεύονται:

* να σεβαστούν τις υποχρεώσεις της χώρας για μείωση εκπομπών αερίων θερμοκηπίου,

* να ενεργοποιήσουν φιλόδοξα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας,

* να προωθήσουν τη ραγδαία ανάπτυξη αιολικών πάρκων,

* να σταματήσουν τους νέους ιδιωτικούς λιγνιτικούς σταθμούς,

* να επιταχύνουν τη συμμόρφωση της χώρας με τις απαιτήσεις της Οδηγίας 2000/60 για τα νερά,

* να μειώσουν τη σπάταλη άρδευση γεωργικών εκτάσεων,

* να οργανώσουν πλήρη δίκτυα μετρήσεων και παρακολούθησης των υδατικών πόρων,

* να ελέγξουν την τοξικότητα των αγροτικών προϊόντων,

* να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα προβλήματα ποιότητας ζωής στις πόλεις, ιδιαίτερα των φτωχών στρωμάτων και μεταναστών,

* να περιορίσουν δραστικά την ασυδοσία του Ι.Χ. στις πόλεις,

* να αναπτύξουν μέσα συγκοινωνίας, κυρίως σταθερής τροχιάς,

* να δημιουργήσουν πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους,

* να προωθήσουν εντατικά την ανακύκλωση απορριμμάτων με διαλογή στην πηγή, καθώς και την ενημέρωση των πολιτών,

* να εξασφαλίσουν τη σωτηρία δασών, ακτών, υγροτόπων από δόμηση, τη διάνοιξη δρόμων, τις παράκτιες κατασκευές κ.λπ.

* να αναβαθμίσουν τη Δασική Υπηρεσία,

* να κάνουν πράξη την πρόληψη φυσικών καταστροφών.



*Καθηγητής Ε.Μ.Π.




ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/09/2007

Θα συμφωνήσω απόλυτα.Σχετικά με τις εκλογές και τα κόμματα υπάρχουν ήδη 2 τόπικ.Ευτυχώς δεν απασχολεί μόνο εσένα alex3 το τι κάνει η Ελλάδα στον τομέα περιβάλλον, αλλά μάλλον οι πολιτικοί μας δεν ξέρουν τι σημαίνει.

Οι πολιτικοί μας είμαστε εμείς...Εμείς τους ψηφίζουμε, κι εμείς τους ανεχόμαστε...

Άλεξ θα συμφωνήσω σε αυτό αλλά τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκινάνε απο μας.Αν δεν απαιτήσουμε κάδους ανακύκλωσης, αν δεν περιορίσουμε τις μετακινήσεις με αυτοκίνητο, αν δεν βάλουμε λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας, αν σπαταλάμε νερό αν... αν.... αν..... εμείς που είμαστε απλοί πολίτες και το απαιτήσουμε από αυτούς οι οποίοι έχουν μεγαλύτεροι εξουσία απλά θα μας γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια. (Άσε που δεν έχουν κιόλας) λέμε τώρα.

Πολύ σωστά είναι αυτά, αλλά θέλω να σας υπενθυμίσω, ότι όλα αυτά συμβαίνουν στις δημοκρατίες. Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα, ειναι κάτι διαφορετικό.Στίς πιο σοβαρές δημοκρατίες και για τα σοβαρά θέματα, γίνονται δημοψηφίσματα .Στην Ελλάδα βέβαια ούτε λόγος. Εμείς το τελευταίο αν δεν κάνω λάθος πρέπει να έγινε για τον τέως.Φαίνεται πως δεν υπολόγιζαν το τελικό αποτέλεσμα, γιαυτό από τότε δεν έχει ξαναγίνει, μην έχουμε και καμία έκπληξη.Μετά την ψήφο λοιπόν έχουμε μια δικτατορια των πολύ λίγων που δεν ενδιαφέρονται και δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες, άρα όπως λέει και η Ειρήνη ότι κάνουμε μόνοι μας.

Σε μια σωστη δημοκρατικη χωρα με αυτους που θα ψηφιζαμε κατι θα αλλαζαν... αλλα και παλι οταν στην κοινωνια υπαρχουν ανθρωποι με ιδεες λανθασμενες δεν μπορεις να κανεις τιποτα... Το μονο που θα οφειλοταν να γινοταν να γινεται απο μας τους πολιτες να φταιξουμε συνδεσμους υπηρεσις στις οποιες θα βοηθουν το περιβαλλον να φτιαχνετε... Εγω βλεπω ντογκιμαντερ για διαφορα θεματα... και πολλοι ανθρωποι να δωνουν ολοκληρη περουσια για να βοηθησουν σε μια ερευνα ή να φτιαχτει κατι....

Σαν συμβολή στον προβληματισμό :

- Οι περισσότερες περιβαλλοντικά "φιλικές" λύσεις, σκοντάφτουν στο κόστος. Οχι τόσο το λειτουργικό - αυτό είναι σαφώς μειωμένο - αλλά στο κόστος επένδυσης και προσαρμογής της υπόλοιπης παραγωγικής αλυσίδας.

- Επίσης σκοντάφτουν στη λεγόμενη "κλίμακα". Δηλ, εντελώς απλουστευτικά, ναι μεν τα αιολικά πάρκα δεν αναλώνουν φυσικούς πόρους, αλλά για να τροφοδοτηθεί με αυτά όλη η Ελλάδα θα πρέπει να τη γεμίσουμε με γεννήτριες. Αντίθετα, με τα λιγνιτορυχεία στη Κοζάνη και Πτολεμαϊδα, .... καθαρίζουμε (προς το παρόν) μιά κι έξω.

- Απίστευτο κι όμως αληθινό. ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ τοπικών κοινωνιών στην ανάπτυξη φωτοβολταϊκών και αιολικών συστημάτων, επικαλούμενοι δύο βασικούς λόγους.
α) δεν δημιουργουν νέες θέσεις εργασίας (άμεσα και στην περιοχή). Και όντως σε γενικές γραμμές αυτό ισχύει.
β) "επιβαρύνουν το περιβάλλον από άποψη αισθητικής αλλά και άλλων παραμέτρων.

- Υπάρχει ένα μπέρδεμα μεταξύ ατομικής ευθύνης του καθενός και "συλλογικής". Προφανώς και απαιτείται η συμμόρφωση του κάθε πολίτη και η υιοθέτηση εναλλακτικών προτύπων. Αλλά, δεν είναι το ίδιο με την ευθύνη που έχουν οι βιομηχανίες και οι άλλες εκτεταμένες δραστηριότητες. Πχ, εντελώς ενδεικτικά παλι, καμμία 30ρια βιομηχανίες που απασχολούν πχ 700 - 800 εργάτες, μπορεί να παράγουν στερεά απόβλητα ισοδύναμα μίας πόλης της ταξης των 50.000 κατοίκων.

Ευχαριστώ.

Παράθεση: Το μέλος thank στις 11-10-2007 στις 00:43 έγραψε... Σαν συμβολή στον προβληματισμό : - Οι περισσότερες περιβαλλοντικά "φιλικές" λύσεις, σκοντάφτουν στο κόστος. Οχι τόσο το λειτουργικό - αυτό είναι σαφώς μειωμένο - αλλά στο κόστος επένδυσης και προσαρμογής της υπόλοιπης παραγωγικής αλυσίδας. - Επίσης σκοντάφτουν στη λεγόμενη "κλίμακα". Δηλ, εντελώς απλουστευτικά, ναι μεν τα αιολικά πάρκα δεν αναλώνουν φυσικούς πόρους, αλλά για να τροφοδοτηθεί με αυτά όλη η Ελλάδα θα πρέπει να τη γεμίσουμε με γεννήτριες. Αντίθετα, με τα λιγνιτορυχεία στη Κοζάνη και Πτολεμαϊδα, .... καθαρίζουμε (προς το παρόν) μιά κι έξω. - Απίστευτο κι όμως αληθινό. ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ τοπικών κοινωνιών στην ανάπτυξη φωτοβολταϊκών και αιολικών συστημάτων, επικαλούμενοι δύο βασικούς λόγους. α) δεν δημιουργουν νέες θέσεις εργασίας (άμεσα και στην περιοχή). Και όντως σε γενικές γραμμές αυτό ισχύει. β) "επιβαρύνουν το περιβάλλον από άποψη αισθητικής αλλά και άλλων παραμέτρων. - Ευχαριστώ.

Δυστυχως φιλε μου,σε μεγαλο βαθμο αυτα ισχυουν. Στην τελική, ολοι την τσεπη τους κοιτανε.