Τέλειος κόσμος σαν παραμύθι.......

Σε ένα από τα ομορφότερα βιβλία του (το "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο) ο Λεό Μπουσκάλια γράφει:

"Δεν είναι εύκολο να παραιτηθούμε από την ιδέα ενός τέλειου κόσμου....
Όλοι θυμόμαστε τα αγαπημένα μας παιδικά παραμύθια, που πάντα τέλειωναν με τον πρίγκιπα τέλειο, ηρωικό, ρομαντικό, μεγαλόπρεπο και τη βασιλοπούλα, που είχε κυριολεκτικά αέρινα χαρακτηριστικά, να καλπάζουν ενωμένοι για πάντα με τα δεσμά του τέλειου έρωτα.

Μια πρόσφατη δημοφιλής θεωρία, υποστηρίζει ότι αυτά τα παραμύθια πλάθουν ένα ανεξίτηλο πρότυπο του ιδανικού έρωτα. Ένα πρότυπο που διατηρείται και στην πεζή πραγματικότητα του ενήλικου κόσμου. Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια την απογοήτευση από τον ρομαντισμό, τις εμπειρίες, το γάμο της πραγματικής ζωής, που είναι συχνά, χλωμά ομοιώματα του τέλειου κόσμου των παραμυθιών.
Χρειαζόμαστε συνέχειες αυτών των ιστοριών, που να δείχνουν το ερωτευμένο ζευγάρι, γερασμένο και παχουλό, πάντα ευτυχισμένο, αλλά κάπως περισσότερο προσγειωμένο στην πραγματικότητα. Τα παιδιά όλων των εποχών μπορεί να ωγεληθούν βλέποντας ότι, η μαγεία του έρωτα δεν χάνεται, όταν δύο άνθρωποι γερνούν, ακόμη κι αν ο γοητευτικός πρίγκιπας αποκτήσει φαλάκρα κι η πριγκίπισσά του χάσει τη λυγερή κορμοστασιά της..."


Πώς σας φαίνεται αυτή η άποψη?

Το παραμύθι και η ονειροπόληση του τέλειου κόσμου: ωφελεί ή βλάπτει τη ζωή μας?
Υπάρχει χρυσή τομή άραγε..........? Υπάρχει συνταγή.........?

Θα μπορούσε να είναι μια αξιόλογη ιδέα. Ένας ήρωας με την πριγκιπέσσα του γερασμένοι, με αλλαγμένα από τον χρόνο σώματα - φαλάκρα...; - αλλά πάντα το μήνυμα της αγάπης που νικάει κάθε σωματική αλλοίωση...

Ίσως κάποια μοντέρνα παραμύθια να διαμορφώνουν διαστρεβλωμένα τα παιδικά και τα εφηβικά μυαλά· ίσως οι ιδέες αγάπης να διαλύονται πίσω από το κάθε κρυφό υπονοούμενο ή πρόταση που τα παιδιά εκλαμβάνουν ως υπονοούμενο.
Ένα αλλιώτικο παραμύθι ας έρθει να δώσει την δική του πινελιά στον καμβά της παραμυθένιας μαγείας...

Νομίζω πως μετά από τρισήμιση χρόνια, ήρθε η στιγμή να συζητήσουμε το θέμα που έθεσε η Νεκταρία.

Εγώ πιστεύω ακόμα σε όνειρα και ιδανικές καταστάσεις. Καμιά φορά φεύγω από την πραγματικότητα και φτιάχνω δικούς μου ιδανικούς κόσμους.
Αλλά αυτό έχει σαν συνέπεια να προσγειώνομαι αδέξια συχνά, γιατί τα πράγματα είναι πολύ πιο βίαια και σκληρά.

Πάντως και στα ιδανικά παραμύθια, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ιδανικά. Αν τα προσέξει κανείς έχουν βία, έχουν πονηριές, κατεργαριές, κόπους για να πετύχουν αυτό που θέλουν.... απλά το φινάλε τους είναι....
και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα....
και ξεγελιόμαστε.

Μα τα παραμύθια δημιουργούνται για παιδιά. Άρα δείχνουν έναν κόσμο και παρουσιάζουν προβληματιμούς προσιτούς στο παιδικό μυαλό. Δεν μπορούμε να αναλύσουμε σε αυτά την ουσία της παντοτινής αγάπης και γενικά, θέματα, που ούτε μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμαστε πλήρως! Για θέματα που είναι για μεγαλύτερους, υπάρχει η λογοτεχνία, η οποία με μορφή παραμυθιού, μας ξαναγεί, πάντα μέσα από τη ματιά του συγγραφέα, στα μονοπάτια αυτά... Έτσι νομίζω

πιστευω πως τα παραμυθια και η ονειροποληση του τελειου κοσμου ωφελει τη ζωη μας γιατι κανοντας ονειρα για εναν τελειο κοσμο βρισκουμε τροπουσ να κανουμε το δικο μας κοσμο τελειο.
επισης μας βοηθανε να κοιταμε τη θετικη πλευρα της ζωης και των πραγματων και ετσι στο τελος να πουμε.......ζησαν αυτοι καλα κ εμεις καλυτερα!!

κ οχι τα παραμυθια δεν ειναι μονο για παιδια!!!!!!!!!!

Ίσως να έχεις δίκιο.. Γράφονται όμως για παιδιά.. Κι ας διαβάζονται από "παιδιά" όλων των ηλικιών!

σημασια εχει αν νιωθεις παιδι οχι αν εισαι!!!!

Δυστυχώς είμαι της άποψης ότι ο κύριος Λεό έχει δίκιο- για πρώτη φορά ίσως.

Το θέμα πλέον δεν είναι τα παραμυθάκια. Δηλαδή όχι μόνο αυτά. Είναι τα παραμυθάκια. Τα σίριαλ στην τηλεόραση. Οι χολυγουντιανές τανίες. Τα άρλεκιν. Πάντου υπερασπίζεται το πρότυπο του καλού και ταπεινού πρίγκηπα που κάνει τις κοπέλες να ζητούν παράλογα πράγματα και τους άντρες μισογύνηδες- στην πραγματικότητα, όχι στις ταινίες.

Πιστεύω πως είναι ωραίο να υπάρχουν, απλά να καταλαβαίνουμε πως στην αληθινή ζωή τα πράγματα είναι μακράν διαφορετικά. Και λίγο πιο ειλικρινή εν τέλει. Και ίσως καλύτερα. Όπως λέω καμιά φορά ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έπαιρναν τελικά διαζύγιο αν ζούσανε πολλά χρόνια μαζί παντρεμένοι- και αν ζούσανε γενικά.

Για μένα δεν υπάρχουν "πρίγκηπες". Και όσοι παρουσιάζονται έτσι, μου φαίνεται πως έχουν σοβαρό πρόβλημα- ή είναι παθολογικοί ψεύτες.

Παράθεση: Το μέλος meltica στις 27-10-2006 στις 16:40 έγραψε... Για μένα δεν υπάρχουν "πρίγκηπες".

Παράθεση: Το μέλος gate στις 14-03-2003 στις 15:33 έγραψε... Μια πρόσφατη δημοφιλής θεωρία, υποστηρίζει ότι αυτά τα παραμύθια πλάθουν ένα ανεξίτηλο πρότυπο του ιδανικού έρωτα. Ένα πρότυπο που διατηρείται και στην πεζή πραγματικότητα του ενήλικου κόσμου. Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια την απογοήτευση από τον ρομαντισμό, τις εμπειρίες, το γάμο της πραγματικής ζωής, που είναι συχνά, χλωμά ομοιώματα του τέλειου κόσμου των παραμυθιών. Πώς σας φαίνεται αυτή η άποψη? Το παραμύθι και η ονειροπόληση του τέλειου κόσμου: ωφελεί ή βλάπτει τη ζωή μας? Υπάρχει χρυσή τομή άραγε..........? Υπάρχει συνταγή.........?

Μάλλον σ'αυτό το τριπάκι έχω πέσει κι εγώ...Τι τά'θελα τα παραμύθια και την Candy-Candy? Να τ'αποτελέσματα τώρα: να έρχεται ο κάθε 'ρεαλιστής' και να μου λέει ότι αιθεροβατώ, ότι οι τρυφεροί άντρες δεν υπάρχουν και αν υπάρχουν δεν είναι άντρες αλλά φλώροι, να τα ξεχάσω αυτά που ξέρω και ότι δεν είναι η ζωή όπως στις ταινίες.
Θέλω να επλίζω ότι δε βλάπτει τη ζωή μας η ονειροπόληση(γιατί τότε η δική μου είναι σίγουρα κατεστραμμένη). Μπορεί πολύς κόσμος να πηγαίνει μπροστά πατώντας επί πτωμάτων και ζώντας όσο πιο αναίμακτα γίνεται αλλά δε νομίζω ότι αυτό που κάνουν οι πολλοί είναι και το σωστό(εξάλλου τίποτα δεν είναι απόλυτα σωστό ή λάθος).
Μακάρι να υπάρχει πάντα χώρος για τα παραμύθια και κατανόηση προς αυτούς που τα πιστεύουν...