το κείμενο το έχω γράψει εγώ, για πείτε μου τι γνώμη σας...
δείτε το κείμενο....Prodigy
αν πήγε κανείς στο live , θέλω εντυπώσεις ... ευχαριστώ!...
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: jorge on 31-01-2005 22:14 ]
Περίμενα για αρκετό καιρό την επιστροφή των Prodigy, περισσότερο με περιέργεια παρά με μουσικό ενδιαφέρον. Ήμουν μάλλον πεπεισμένος ότι το καταστροφικό comeback τους με το "Baby's Got a Temper" το 2002 θα σήμαινε εν πολλοίς την διάλυση του group. Προφανώς υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο Liam Howlett, για τον οποίο οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν, άσχετα με τα μουσικά τους γούστα, πως ό,τι το κάνει, το κάνει καλά. Ουσιαστικά πρόκειται για δικό του δίσκο. Και σε αυτόν πιστώνεται η ολική επαναφορά των Prodigy. Περίμενα έναν πιο αδύναμο δίσκο συγκριτικά με το The Fat Of The Land, που άφησε τη δική του ιστορία. Τελικώς, πρόκειται αναμφισβήτητα για πιο πλούσια δουλειά, που ναι μεν σέβεται την ηλεκτρονική punk, αλλά εμπλουτίζεται με στοιχεία από την hard electronica, την acid house, την hip-hop και την punk-rock. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι οι Prodigy, πάνω στην επιτακτική ανάγκη για αλλαγή (αλλαγή που αν δεν πετύχαινε ούτε τώρα, θα έβαζε οριστική ταφόπλακα στο μέλλον του συγκροτήματος), δεν αναθεματίζουν το παρελθόν τους αλλά και από την άλλη δεν μένουν εγκλωβισμένοι σε αυτό. Αυτό φαίνεται π.χ. στο Spitfire, που θυμίζει σε ύφος το "Smack my bitch up", αλλά δημιουργεί μια πολύ πιο πλούσια ατμόσφαιρα χωρίς να μιμείται την παλιά μεγάλη επιτυχία τους.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποια κομμάτια, θα συμφωνήσω απόλυτα με την Titanium5. To πρώτο είναι σίγουρα το "Wake up call". Ο λόγος είναι ότι μου φέρνει στο νου το "Dard Side of the Moon" των Pink Floyd (και μόνο για αυτό αξίζει να ξεχωρίσει από τα άλλα). Το δεύτερο είναι το Hotride με τα φωνητικά της Juliette Lewis. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή ήταν μια ακόμα έκπληξη. Θεωρώ ότι η Lewis είναι το λιγότερο εκνευριστική ως ηθοποιός. Αυτή η bimbo αθωώτητα που περνά στα όρια της βλακείας, συνοδευόμενη από την έντονα αποκρουστική προφορά του Νότου είναι αρκετή για να σου σπάει τα νεύρα, κι ας την έχει σκηνοθετήσει ένας Stone κι ένας Scorsese. Ωστόσο, εδώ άφησε για μια στιγμή ό,τι αρνητικό έχει ως ηθοποιός και σαν μια άλλη Shirley Manson των Garbage προσδίδει έναν ξεχωριστό ερωτισμό στο τραγούδι.
Δεν ξέρω αν η δουλειά θα πρέπει να θεωρείται ως προσωπικός δίσκος του Howlett ή ως η νέα δουλειά των Prodigy. Ψιλά γράμματα. Η ουσία είναι ότι ο Howlett κουβάλησε στις πλάτες του το θρύλο που δημιούργησε το συγκρότημα, το έβγαλε από το τέλμα και του προσέδωσε έναν ανανεωμένο ήχο, σεβόμενος παράλληλα τους μουσικούς λόγους που αγαπήθηκε το συγκρότημα. Το "Always Outnumbered, Never Outgunned" αποτελεί την Ανάσταση των Prodigy και θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως moto την έννοια του τίτλου ενός κομματιού του: "Phoenix".
giorgos ,πολύ πλούσια η απάντηση σου ...
και να σου πώ ότι συμφωνούμε στα περισσότερα...
... Thanks...
Να 'σαι καλά, Titanium5.
Το "Always Outnumbered, Never Outgunned" έχει τύχει πολύ θερμής υποδοχής, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην Ευρώπη. Και είναι άκρως θετικό που στο MusicHeaven παρουσιάζεται ευρεία πολυφωνία στα μουσικά γούστα. Γενικά, θα ήθελα να δω περισσότερα άρθρα/απόψεις, είτε δημοσιευμένες εδώ είτε αναδημοσιευμένες που να προτείνουν εναλλακτική μουσική, κάθε είδους (όχι πως οι Prodigy έγιναν ξαφνικά...alternative -προς Θεού, απλά εδώ, συγκριτικά με τα θέματα που ανοίγονται, ως τέτοιοι λογίζονται).
Α...και μην το ξεχάσω...
στο MusicHeaven!
Και'γω θα συμφωνησω με τουs προλαλησαντας οσον αφορα το φαινομενο prodigy,απλα ομως θεωρω οτι δεν ειναι δυνατον να ενταξουμε τους prodigy σε οποιοδηποτε μουσικο ρευμα(βλ.αν.ηλεκτρονικο punk)κ οτι καθε προσπαθεια ειναι ματαιη, διοτι ιο prodigy ειναι απλα οι prodigy! Οι ιδιοι αποτελουν μια ξεχωριστη σχολη,εναν ξεχωριστο ηχο που χαρακτηριζεται απο αχαλινωτα break-beats και δαιμονισμενα samples.Kατα τη γνωμη μου το τελευταιο album αν και καλη προσπαθεια ουδεμια συγκριση με το ιστορικο fat of the land!
