Καλλιτέχνες...γόνοι γνωστών καλλιτεχνων.Η γνώμη σας?

Άκουγα την πρώτη δισκογραφική δουλειά που είχε κυκλοφορήσει προ ετών ο Γιάννης Βαρδής,γιος του ,συνθέτη και τραγουδιστή Αντώνη Βαρδή και μου ήρθαν στο μυαλό ονόματα όπως Χάρης Βαρθακούρης,Άλκης Κούρκουλος,Άγγελος και Στέλιος Διονυσίου,Στάθης Αγγελόπουλος,Σοφία Καρβέλα,Ελεονώρα Ζουγανέλη,Θεοδώρα Βουτσά,Άνθιμος Ανανιάδης και τόσοι άλλοι....

Εσείς τι άποψη έχετε για όλους τους γόνους καλλιτεχνών,από όποιο χώρο κι αν προέρχονται,που ακολουθούν τον ίδιο ή παρόμοιο δρόμο επαγγέλματος με τους γονείς τους?

Κατά τη γνώμη σας βοηθάει το "όνομα" των γονιών τους ή όχι και τόσο?
Υπάρχουν κάποιοι που δεν αξίζουν να ασχολούνται με την τέχνη σε όποια μορφή της και στηρίζονται μόνο στις γνωριμίες των γονιών τους?

Υπάρχουν κάποιοι που δεν αξίζουν να ασχολούνται με την τέχνη σε όποια μορφή της και στηρίζονται μόνο στις γνωριμίες των γονιών τους? ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!!!!

Κι ομως υπαρχουν πολλοι που ειναι ανταξιοι,ακομα και μεγαλυτεροι αλλα στο εξωτερικο

Sofia Coppola,Nikolas Cage,Albert Hammond Jr,Lily Alen στα γρηγορα

Jeff Bridges,Nancy Sinatra,Isabella Rossellini,Angelina Jolie,Jane Fonda,

Rufus-Martha Wainright,(Ενας τέτοιος απόγονος του Στίβεσαντ είναι ο Λούντον Γουεϊνράιτ, ο Τρίτος, σπουδαία φυσιογνωμία του τραγουδιού διαμαρτυρίας στη δεκαετία του ’70 (στην περίπτωσή του, διανθισμένο με αρκετές δόσεις χιούμορ) που προσφάτως κυκλοφόρησε τον 18ο δίσκο του, «Strange Weirdos». Από τον γάμο του με την σπουδαία Καναδή τραγουδίστρια Κέιτ ΜακΓκάρικλ, απέκτησε την Μάρθα, που επίσης είναι σπουδαία τραγουδίστρια, τη Λούσι, που θεωρείται ανερχόμενο αστέρι, αλλά και τον Ρούφους, που αναδεικνύεται στον σπουδαιότερο απόγονο του πάλαι ποτέ Κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, του Πίτερ Στίβεσαντ! Αρχισε να δισκογραφεί το 1998, αλλά μόνο όταν ξεπέρασε το «κόλλημά» του με τις μεθαμφεταμίνες και όταν αποφάσισε να βγει δημόσια και να τοποθετηθεί όχι απλώς ως ομοφυλόφιλος, αλλά ως γκέι - εικόνα, μόνο τότε, λοιπόν, κατάφερε να συγκεράσει τον ποταμό ταλέντου και έμπνευσης που κυλά εντός του, σε ένα ιδιαίτερο στυλ, που τάχιστα τον ανέδειξε σε πρώτη φίρμα! Με το φετινό, πέμπτο άλμπουμ του, ο Ρούφους Γουεϊνράιτ, ξεκαθαρίζει πως του αρμόζουν τα δυσθεώρητα ύψη και ακούγεται σπουδαίος, σαν ένας Ράντι Νιούμαν του 21ου αιώνα, που δίνει τα τραγούδια του στους Beach Boys ζητώντας τους να τα προσεγγίσουν σαν να είναι όπερες του Βέρντι! Καλό, έ;)
-----------------
Για ανοιχτομυαλους www.nonoithsnystas.blogspot.com 12 χρονια στο ραδιοφωνο... Motown, motown junk I laughed when lennon got shot 21 years of living and nothing means anything to me We live in urban hell, we destroy rock and roll

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Debauchee στις 15-10-2008 23:00 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Debauchee στις 15-10-2008 23:03 ]

Τρομερά ενδιαφέρον θέμα!!!

Πρέπει να σου ομολογήσω πως έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό το θέμα.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά στην εκπομπή Συν Και Πλην πριν πολλά χρόνια την Ελεονώρα Ζουγανέλη , ακόμα έφηβη , να τραγουδά και να της λένε πάντα τα καλύτερα και να την προωθούν.Όχι οτι δεν έχει φωνάρα η κοπέλα αλλά όλοι ξέρουμε πως η ενασχόληση με τη μουσική απο μικρή ηλικία σε κάνει να σου βγαίνει με μεγαλύτερη ευκολία το όλο θέμα και να γίνεσαι καλύτερος αφού σε "εκπαιδεύουν" οι καλύτεροι.

Στο εξωτερικό όντως , υπάρχουν καλύτεροι απόγονοι κι όχι καχέκτυπα των γονιών τους.Υπάρχουν άτομα που ζήσανε μέσα στην τέχνη και μπορούν να αναπτύξουν την κάθε πτυχή της σωστά.

εαν όλοι μας , είτε ατάλαντοι είτε ταλαντούχοι ασχολούμασταν απο μικροί και μας εκπαίδευαν οι καλύτεροι της εποχής σίγουρα θα τα πηγαίναμε πολύ καλά και θα κάναμε καριέρα και εξαιτίας των γνωριμιών που θα είχαμε αλλά και εξαιτίας της σωστής και καλής μας "ποιότητας" ως καλλιτέχνες.

Φυσικά , και το όνομα βοηθάει...Η αξιοκρατία είναι κάτι που δύσκολα πράττεται μιας και ποτέ δεν υπήρξε..Δεν μιλάμε για τους καλλιτέχνες που ξεχώρισαν απο μόνοι τους γιατί ήταν εξαιρετικοί.Υπάρχουν παντού εξαιρέσεις!

Υ.γ.:Ανοίχτηκε στο σωστό section το θέμα?Μήπως θα έπρεπε να είναι στο Μουσική (γενικά)?

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : PashalinaMakia στις 16-10-2008 00:12 ]

ευχαριστω για την παρεμβαση σου δε τους ειχα σκεφτει αυτους του εξωτερικου!

Ναι αλλά... Σε όλους τους κλάδους δεν συμβαίνει αυτο;; Ο Γιονιός που είναι φτασμένος στο επάγγελμα του προωθέι το παιδι του στον ίδιο χώρο.. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας ενοχλέι που Π.Χ ο Γιάννης Βαρδής, γιος του Αντώνη Βαρδή έγινε τραγουδιστης και δεν μας ενοχλεί Π.χ ο Γιαννης, γιος του Κυρ-Θανάσση του Μανάβη, που εγίνε μανάβης...

Γειτονάκι πλάκα κάνεις σίγουρα, ε? 

Κατά τη γνώμη μου, ο tsibitos έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό που αναφέρει σχετικά με τη μέριμνα από πλευράς γονιών. Σε τελική ανάλυση, χίλιες φορές καλύτερα να ακούω έναν φάλτσο ή ατάλαντο μουσικό, γόνο διάσημου μουσικού, παρά να πέσω στο χειρουργείο ενός ατάλαντου γιατρού, γόνο επίσης διάσημου γιατρού.

Η βασική διαφορά είναι ότι η τέχνη θεωρείται πνευματικό "κτήμα" του καθενός μας και την κρίνουμε με βάση τη δική μας αισθητική αλλά και ματαιοδοξία πολλές φορές. Συνεχίζω να επιμένω ότι σήμερα εμφανίζεται επαγγελματισμός στην τέχνη σε τεράστια ποσοστά, ακόμη κι από ερασιτέχνες-επίδοξους επαγγελματίες. Από τη στιγμή που την βλέπουμε ως επάγγελμα, όλα τα πράγματα αλλάζουν, όπως και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους μουσικούς.

Είναι κατάρα και ευλογία συνάμα... οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες και με δυσκολία θα ξεπεράσουν το έργο του πατέρα τους ή θα φτάσουν στο ύψος των περιστάσεων... Κάποτε ο γιός του William Burroughs έγραψε ένα βιβλίο ("Speed"). Όταν πήγε να το παρουσιάσει και να διαβάσει αποσπάσματα, οι περισσότερες ερωτήσεις των δημοσιογράφων αφορούσαν στον πατέρα του. Δεν ξανάγραψε κάτι. O Jeff Buckley απεχθανόταν ερωτήσεις που είχαν να κάνουν με τον πατέρα του, Tim Buckley, παρότι οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες (οι φωνές τους έμοιαζαν πολύ). Άντε να ξεπεράσει τον πατέρα του ο Julian Lennon, ή ο Ziggy Marley. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις βέβαια... but it's tough !!

Εδώ διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ!!!

Ο Jeff Buckley είχε πιό θεική και αγγελική φωνάρα από τον πατέρα του... χώρια το γεγονός οτι ο Jeff ήταν και κάτι σαν "κινητό jukebox"... Οι γνώσεις του σε τραγούδια (ποσότητα και ποιότητα) ήταν πραγματικά απίστευτες (παίζοντας και κιθάρα ταυτόχρονα με χαρακτηριστικό cool ύφος και άνεση!).

Υ.Γ. Ακόμα θυμάμαι ένα τρισέλιδο αφιέρωμα στον Jeff στο βρετανικό UNCUT, με τον μαστιγωτικό τίτλο... How We Lost "Jimi Hendrix" Of Our Generation. Γέλασα στην αρχή... όταν όμως το διάβασα και άκουσα το Grace... μου κόπηκαν τα γέλια...

-----------------
Dubstep, ή αλλιώς, bass meditation..... πυροβολούμε με τον ήχο ! www.dubstep.fm

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sitzoune81 στις 16-10-2008 16:15 ]

Όντως υπέροχη φωνή ο Jeff Buckley. Δεν είπα όμως ότι η μια είναι καλύτερη της άλλης, απλά ότι μοιάζουν. Τι θα πει καλύτερο εξάλλου? Ο Jeff έχει μείνει στο μυαλό μου σαν ένας Tim Buckley προσαρμοσμένος στην Grunge εποχή. Πολλές ομοιότητες - και οι δύο έπαιζαν φανταστική κιθάρα, και οι δύο λάτρευαν τη θρησκευτική μουσική των Sufi, και οι δύο είχαν τρομερό ηχόχρωμα και μεγάλη έκταση γκάμας. Όσο για το θέμα που μας αφορά, το διαπίστωσα στην κουβέντα που είχα με τον Jeff σε νεοϋρκέζικο μπαρ στα 90's - πολύ πριν βγει το "Grace"... Έπαιζε μόνος του με την Telecaster του, στο διάλειμμα ήπιαμε μια μπίρα μαζί και τον ρώτησα αν θα τον ενδιέφερε να έρθει να παίξει στην Ελλάδα. Μου απάντησε λίγο ξινισμένος "Ναι, αλλά θα έρθουν να με ακούσουν γι' αυτό που είμαι ή επειδή είμαι ο γιός του Tim Buckley?". Μόνος του το είπε, εγώ τι άλλο να πω?

Το περιβάλον παίζει σημαντικό ρόλο.Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω είναι συχνό φαινόμενο τα παιδιά να επηρεάζονται από τους γονείς και μοιραία να ακολουθούν το ίδιο επάγγελμα.Σπάνια ξεφεύγει κάποιος απ'αυτό.Τώρα το ποιός αξίζει πραγματικά αυτό είναι άλλο θέμα.Όσον αφορά την μουσική τα πράγματα είναι απλά.Δεν σημαίνει πως επειδή η Ελεονώρα Ζουγανέλη ή ο Γιάννης Βαρδής είναι γόνοι καλλιτεχνών θα πρέπει υποχρεωτικά να μου αρέσουν επειδή τυγχάνει να μου αρέσουν οι γονείς τους.Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι,έχουμε κρίση και πιστεύω πως δεν επηρεαζόμαστε από τέτοια πράγματα.Εγώ έτσι λειτουργώ πάντως.

Προφανώς και είναι άδικο να κρίνουμε κάποιους σαν παιδιά των γονιών τους. Ο καθένας αξίζει να κρίνεται ανεξαρτήτως πάσης φύσεως συγκρίσεων. Αυτό δεν έχει να κάνει με την τέχνη μόνο, αλλά με κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Η πίεση που αντιμετωπίζουν τα παιδιά πετυχημένων επαγγελματιών και καλλιτεχνών είναι τόσο μεγάλη, που αν δεν αξίζουν πραγματικά και να δεν έχουν οι ίδιοι το ειδικό βάρος του σπουδαίου, τότε θα αποτύχουν με μαθηματική βεβαιότητα. Όπως δεν μπορείςνα υποχρεώσεις κάποιον να ακολουθήσει το δρόμο των γονέων του, έτσι και δε μπορεί κανείς να του το απαγορεύσει. Άλλωστε, υπάρχει και η κληρονομικότητα. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά από όλους τους τομείς, από την τέχνη μέχρι την επιστήμη και την πολιτική. Είτε παιδιών που ξεπέρασαν -υποκειμενικό είναι αυτό- τους γονείς τους, είτε παιδιών που απέτυχαν στον ίδιο δρόμο και άλλαξαν πορεία. Συμπέρασμα: Οι γνωριμίες δε φτάνουν.

Δυο γνωστά παραδείγματα που οι γιοι ξέπέρασαν του πατεράδες, όχι σε ταλέντο αλλά σε "ειδικό βάρος": Γ. Νταλάρας και Δ. Σαραβάκος.

απλα υπαρχουν και καταστασεις που καταντουν τραγελαφικες!για παραδειγμα για καποιους η αντζελα δημητριου ειναι καλη λαικη φωνη,δε θα το σχολιασω.βλεπεις οτι παροτι εχει τοσα χρηματα για να προσφερει στα παιδια της καλη ποιοτητα μορφωσης και επαγγελματικης εξελιξης,μας παρουσιασε την κορη της για τραγουδιστρια, που ειναι τραγικη φωνητικα!

αυτα με ενοχλουν πολλες φορες!οσο για την επιρροη δε το πιστευω καθολου πως ισχυει για την επιλογη επαγγελματος.σιγουρα αν οι γονεις σου διατηρουν καποια καλη επιχειρηση πιθανο να θελουν η να θελεις να τη συνεχισεις ομως στα θεματα που ειναι καθαρα αισθητικα δε νομιζω...δηλαδη εμενα αν καποιος απο τους γονεις μου ηταν ζωγραφος θα γινομουν κι εγω,τη στιγμη που δε μπορω να ζωγραφισω ουτε σπιτακι και λουλουδακια?

Όσο είσαι εσύ ζωγράφος,άλλο τόσο είναι και η κόρη της Άντζελας τραγουδίστρια.