Κατά την ταπεινή μου άποψη, η έμπνευση είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τη λέξη "ανάγκη". Αν βιώσεις π.χ. κάποια λύπη, κάποια χαρά, κάποια απόρριψη [ερωτική και όχι μόνο], η οποία έχει αφήσει έντονα τα σημάδια της μέσα σου, τότε .... δεν αποκλείεται να νιώσεις την ανάγκη να "μετουσιωθεί" σε στίχο, σε τραγούδι, σε πίνακα ζωγραφικής, σε γλυπτό και σε οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης [είτε, ίσως, για να "ξαλαφρώσεις" και να "αυτο - παρηγορηθείς" όταν πρόκειται για λύπη, είτε, όταν πρόκειται για χαρά, για να τη "χρωματίσεις" ακόμη περισσότερο]. Επίσης, δεν αποκλείεται να ζήσεις ή να δεις κάτι, το οποίο σε άγγιξε πολύ και γι' αυτό .... νιώθεις την ανάγκη αφενός να το κρατήσεις ζωντανό, αφετέρου να "εμβαθύνεις" μέσα του, ανακαλύπτοντας, ίσως, την κρυμμένη "υπόσταση" και ουσία του. Και πώς θα γίνει τούτο ??? Μα φυσικά ... με το να "μετουσιώσεις" αυτό το "κάτι" από την καθημερινότητά σου σε "έργο τέχνης", οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό ....
Αυτός, λοιπόν, είναι και ο λόγος που στη σύγχρονη δισκογραφία τα "πραγματικά εμπνευσμένα έργα" τα ανακαλύπτω μόνο σε ανώνυμους / εκτός επίσημου δισκογραφικού κυκλώματος / άσημους / αφανείς δημιουργούς. Επειδή όλοι αυτοί γράφουν και ηχογραφούν τα τραγούδια τους μόνο από γνήσια εσωτερική ανάγκη και μόνο από προσωπικό τους μεράκι, καθόσον γνωρίζουν ότι το έργο τους θα φτάσει τελικά σε πολύ λίγους αποδέκτες [κι αυτό μόνο συμπτωματικά]. Ακόμη κι αν η έμπνευσή τους μού "προσφέρεται" με άτεχνο, αδέξιο, ακόμη και αφελή, τρόπο [καθόσον συνήθως δεν έχουν από δίπλα τους μανατζαραίους, ενορχηστρωτές κλπ για να τους βοηθούν και να τους καθοδηγούν], δεν παύει να είναι γνήσια και αυθεντική. Έτσι, παρόλο που οι πιθανότητες να φτάσει το έργο τους στα αυτιά μου είναι ελάχιστες, έχουν κάνει τη ζωή μου καλύτερη ...
