Κατ, αρχάς, καλώς σας βρήκα! Ομολογώ ότι το ερέθισμα για να γίνω μέλος, ώστε να μπορέσω να υποβάλω την άποψή μου, είναι τα σχόλια σχετικά με τη μαύρη λίστα τραγουδιστών, τα οποία διάβασα κι έβγαλα φλύκταινες!
Με τη μουσική έχω σχέση ξώφαλτση, δηλαδή πέρα από δυο χρόνια «σπουδών» στην κιθάρα και το κόλλημά μου με συγκεκριμένα είδη μουσικής που τα ακούω από τα μαθητικά μου χρόνια δεν το χω ψάξει ιδιαίτερα, ώστε να θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα. Ομως θεωρώ ότι είναι απαράδεκτος ο διαχωρισμός μεταξύ ποιοτικών και μή ποιοτικών και δε θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, π.χ., είναι πιο «δοσμένος», «αφοσιωμένος» και δεν ξέρω τί άλλο, σ΄αυτό που κάνει, από τον Τάσο Μπουγά, την Αντζελα Δημητρίου ή τους άλλους δύσμοιρους που κοσμούν τη μαύρη λίστα, των οποίων η καριέρα χρονολογείται από το 70 και απ΄το 80.
Αναφέρεστε κατ΄αρχάς (συγνώμη, αλλά δε συγκράτησα το όνομα αυτού που το έγραψε) σε ευτελή κίνητρα, από μέρους τους, προκειμένου ν΄ασχοληθούν με τη μουσική, ήτοι προσωπική προβολή, φήμη, χρήμα κλπ. Συγνώμη, αλλά δε βλέπω και τους λεγόμενους ποιοτικούς να ζούνε σε καμια κλούβα! Σε όποιο κανάλι κι αν κοιτάξεις, και ο ποιοτικός «μαϊντανός» εκεί! Περίεργη αντίληψη της ταπεινοφροσύνης!
Η αλήθεια είναι, αγαπητοί μου, ότι τα κίνητρά του τα γνωρίζει μόνο ο καλλιτέχνης και κανείς άλλος. Και αν κάποιος αδιαφορεί για την προβολή του κι αν αυτό που κάνει αρέσει στον κόσμο είναι, κατά τη γνώμη μου, κλινική περίπτωση! Ο καλλιτέχνης απευθύνεται στον κόσμο, τον ψυχαγωγεί ή τον παιδεύει (με την αρχική έννοια της λέξης), άρα η καλλιτεχνία και το χαμηλό προφίλ είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Αν μάλιστα ο καλλιτέχνης είναι και επιτυχημένος και κερδίσει φράγκα, τόσο το καλύτερο γι΄αυτόν, για να έχει και κίνητρο να συνεχίσει. Από πότε δηλαδή ταυτίσαμε την κακομοιριά με την «ποιότητα» και την επιτυχία με την «μή ποιότητα»;
Η άλλη πλάκα; Οτι ο/η δημοσιογράφος συντονίζει έτσι τη συζήτηση, ώστε να αναδειχθεί κάποια στιγμή η κόντρα μεταξύ ποιοτικής και μή ποιοτικής μουσικής (όπως θα καταλάβατε, δε συμφωνώ με τους όρους, αλλά τους χρησιμοποιώ προκειμένου να μπορούμε να συνεννοηθούμε) και ποία η μοναξιά του ποιοτικού καλλιτέχνη σε έναν ορειμαγδό από κακόφωνους, κακόγουστους, δεύτερους καλλιτέχνες που λυμαίνονται το χώρο! Το κάνουν δηλαδή σαν το Star Channel στις "δοξασμένες" ημέρες του Big Brother I, όπου έβγαιναν οι ειδικοί να μιλήσουν για τη σήψη κλπ, και ταυτόχρονα διαφήμιζαν και το reality και τους εαυτούς τους, μέσω του αντίπαλου καναλιού! “Ο,τι δεν μπορούμε να κάνουμε, το βρίζουμε!». Πάλι καλά δηλαδή που υπάρχουν και αυτές οι εκπομπές, για να έχουν οι μή ποιοτικοί την (έστω αρνητική) διαφήμισή τους!
Που θέλω να καταλήξω; Πραγματική μουσική είναι αυτή που «μιλάει» στον κόσμο, που εξακολουθεί να μένει ζωντανή στην πάροδο των χρόνων. Και τους ρεμπέτες κάποτε έβριζαν οι «του κατεστημένου», όμως η μουσική τους εξακολουθεί να συγκινεί και να επηρεάζει τα νεώτερα ρεύματα. Ο Τάσος Μπουγάς και η Αντζελα Δημητρίου (παίρνω τώρα αυτούς για παράδειγμα) έχουν καριέρα πάνω από είκοσι πέντε χρόνια ο καθένας. Είναι θέμα γούστου αν αρέσουν σε κάποιον ή όχι. Αλλά δε μπορεί κανείς να τους κρίνει όταν τους έχει κρίνει η ίδια η ιστορία. Οταν κάποιος αγγίζει τόσο κόσμο και εξακολουθεί να βγάζει δίσκους που πουλάνε, είναι δείγμα ελιτισμού, σνομπισμού και έλλειψης τακτ, το λιγότερο, το γεγονός να βγαίνει κανείς και να καταφέρεται εναντίον τους. Γιατί κρίνοντας αυτούς, κρίνει και τη μεγάλη μερίδα των Ελλήνων που τους ακούει. Ε, η νοικοκυρά για να μερακλώσει θέλει ν΄ακούσει το «Φωτιά στα Σαββατόβραδα», πώς να το κάνουμε, γούστο της. Από πού κι ως πού όμως βγαίνει ο άλλος και υπονοεί ότι είναι καλύτερος απ΄αυτήν επειδή αυτός τυχαίνει ν΄ακούει Αλεξίου και Κότσιρα; Η νέα «Αρεία Φυλή» της μουσικής παίρνει τo όπλo της;
Αυτά, ελπίζω να μην κούρασα (πολύ). Οι πραγματικά καλοί ακροατές πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχουν παρωπίδες.
Σε πολλά θα συμφωνήσω με τις απόψεις σου rapunzel. Σίγουρα αυτό που λες ισχύει: "η καλλιτεχνία και το χαμηλό προφίλ είναι έννοιες ασυμβίβαστες". Το πιστεύω κι εγώ αυτό.
Βέβαια το γεγονός ότι καλλιτέχνες όπως ο Μπουγάς έχουν "καριέρα" ετών, προσωπικά δε μου λέει τίποτα, αλλά και γενικά δε νομίζω ότι είναι κριτήριο για να μιλήσουμε για καλή μουσική. Πιστεύω ότι ο διαχωρισμός, αν όχι "ποιοτικής" και "μη ποιοτικής", τουλάχιστον "καλής" και "κακής" υπάρχει και πρέπει να υπάρχει, γιατί ασφαλώς όλα όσα ακούμε στη μουσική δεν μπορούμε να τα παραχώνουμε στο ίδιο τσουβάλι.
ειναι αναγκη να δωσουμε ορισμο?
ειναι αναγκη να δινουμε απαντησεις σε ολα τα ερωτηματα?
einai sto eidos mas...
einai analoga me ta gousta tou ka8enos..
