θα θυσιαζατε ποτε την οικογενεια για την καριερα??

τι θα θελατε πιο πολυ??την καριερα η την αποκτηση μιας οικογενειας??

νομιζω καριερα...δεν θα ηθελα να κανω παιδια!!!ο λογος ειναι πως πιστευω πως αν δεν εχεις παιδια εχεις καλυτερη σχεση μαζι τους!!δν τα βλεπεις ως "παιδια" αλλα σαν μεγαλους και τους μιλας και τους συμπεριφερεσαι πιο ωριμα!!!τα καταλαβαινεις περισσοτερο! οποτε νομιζω πως θα διαλεγα την καριερα...βεβαια ειμαι λιγο μικρη ακομα για να σκεφτομαι τετοια πραγματα και ποτε δν ξερεις τι γινεται γτ οι ανθρωποι αλλαζουν αλλα επειδη ρωτησες ειπα να πω την αποψη μου!

Για να θεωρηθείς ολοκληρωμένο άτομο, χρειάζεσαι και τα δύο! Καριέρα κι οικογένεια! Η καριέρα σου προσφέρει χρήματα και μέσα από τα χρήματα έχεις την ελευθερία σου, είσαι ανεξάρτητος! Η οικογένεια σου προσφέρει την ζεστασιά, τη γαλήνη και τη δυνατότητα να μάθεις να μοιράζεσαι το χώρο και τον τόπο σου μαζί με άλλους μέσα σε ένα πλαίσιο πολλαπλών και, πολλές φορές, πολυσύνθετων κανόνων! Δεν είμαι σίγουρη, λοιπόν, άμα θα θυσίαζα τον θεσμό της οικογένειας! Θα προσπαθούσα απλά να τα συνδιάσω...Είναι πολύ όμορφα και τα δύο στην ζωή και σου προσφέρουν εμπειρίες...

Η ισορροπία ανάμεσα στα δύο όμως είναι το ζητούμενο... Σίγουρα η καριέρα, σου φέρνει χρήματα για να ζήσεις ελεύθερος και ανεξάρτητος! Μην ξεχνάμε όμως τόσα και τόσα παραδείγματα ανθρώπων που πέφτουν στην παγίδα να μην αξιοποιούν αυτή την ελευθερία και ανεξαρτησία που τους δίνεται, διότι απλώς η φύση του ανθρώπου αποτελείται από μπόλικη φιλοδοξία και απληστία.Επιπλέον, για να κάνει κάποιος καριέρα, δεν αρκεί μόνο η πολλή δουλειά, αλλά χρειάζεται να γουστάρει και αυτό που κάνει. Ωστόσο, σε κάποιες συγκεκριμένες δουλειές για να φτάσεις στο σημείο αν γουστάρεις αυτό που κάνεις, θα πρέπει ταυτόχρονα να χάσεις τον εαυτό σου..να αλλοιώσεις το μέσα σου για να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις μιας καριέρας. Αλλά, αν αλλοιωθείς, τότε θα έχεις χάσει την ουσιαστική επαφή με τους δικούς σου ανθρώπους, με την οικογένειά σου. Θα τους είσαι..ξένος. Νομίζω πως γενικά πρέπει να ξεκινάμε τη ζωή μας με απλότητα, να μη βιαζόμαστε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ζήσει ένας άνθρωπος μια ζωή καλή. Αρκεί πραγματικά να ξέρει τι θέλει και να έχει μία περισσότερη θετική ματιά γι' αυτά που θέλει να ζήσει και γι' αυτούς που θέλει γύρω του.

Καλή σας μέρα!

Θεωρω οτι για την καριερα ειδικα δεν αξιζει να θυσιασουμε τιποτα απο την ζωη μας. Γιατι για εμενα το να κανεις καριερα σημαινει να γινεις δεσμιος των ιδιων σου των φιλοδοξιων (που στην πλειονοτητα των περιπτωσεων εχουν εγωιστικο χαρακτηρα, οπως αναγνωριση και οικονομικη ανεση) βαζοντας στην ακρη πολλες απ τις επιθυμιες σου για να υπηρετησεις μια καπιταλιστικη κοινωνια που ειναι σαθρη απ τα θεμελια της. Μιλατε για οικονομικη ανεση - ελευθερια/ανεξαρτησια. Ετσι μας εχουν μαθει, γιατι αυτη ειναι η μοναδικη κοινωνια που γνωριζουμε. Για εμας δεν υπαρχει αλλη επιλογη. Ομως πραγματικη ελευθερια εχεις μονο οταν χασεις τα παντα, και μιλαω για ολικη απεξαρτηση απ τον υλικο κοσμο. Βεβαια, μια τοσο ακραια μορφη δεν ειναι δυνατον να επιτευχθει, καθως ο ανθρωπος απο την φυση του εχει αναγκη τον υλικο κοσμο για να επιβιωσει. Η εννοια ομως της κατοχης και την ιδιοκτησιας μας δημιουργει την ψευδαισθηση οτι η ελευθερια σημαινει να εχεις, και να μπορεις να εχεις τα παντα. Η συλλογικη ιδιοκτησια και η κοινωνικη αλληλοστηριξη, καθως και η αισθηση οτι μπορω πραγματι να κανω κατι σημαντικο στην ζωη μου, χωρις απαραιτητα να κανω καριερα, μου αρεσουν πιο πολυ.

Οπως καταλαβατε, η καριερα μου ειναι παντελως αδιαφορη.

Ουτε με την οικογενεια ειμαι παθιασμενη. Να παντρευτω δεν θελω σιγουρα. Ενα κομματι χαρτι και λογια αιωνιας αγαπης σε εναν ναο δεν μου λενε τιποτα. Προτιμω να μου αποδεικνυει την αγαπη του και να μεινουμε συντροφοι μεχρι να παθουμε αλτζχαιμερ, χωρις καμια υποχρεωση να το κανουμε, απλως επειδη το θελουμε, παρα να εχουμε ενα "συμβολαιο" να καθοριζει τις επολογες μας. Παιδι θα ηθελα να κανω. Παροτι θεωρειται κατι πολυ συνηθησμενο και απλο, στα ματια μου φανταζει τοσο υπεροχο και μοναδικο γεγονος, απ το "τιποτα" να δημιουργεις μια ζωη. Ενας ανθρωπος απο ενα ζυγωτο κυτταρο. Απιστευτη απλοτητα και πολυπλοκοτητα ταυτοχρονα. Απ την αλλη, ειμαστε τοσοι πολλοι, εχουμε κατακλυσει τον πλανητη.... Δεν χρειαζομαστε περισσοτερους.... Δεν ξερω.... Δεν βιαζομαι, θα πραξω αναλογα με την περισταση!

-----------------
Το μονο που χρειαζεσαι στην ζωη σου ειναι ενας σακος και γερα ποδια για να σε ταξιδευουν. Ο οριζοντας ανοιγεται μπροστα σου!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : punkster στις 21-09-2009 00:48 ]

Καλημέρα, 

Εγώ προσωπικά δεν θα θυσίαζα ποτέ την προσωπική μου ζωή για μία καριέρα

Δεν θα με γέμιζε ή καριέρα σαν άνθρωπο. Μία σωστή σχέση με κάποιον (να αξίζει) ή μία οικογένεια για κάποιους άλλους είναι πολύ ποιο σημαντικό. Τους σωστούς ανθρώπους δεν τους βρίσκεις κάθε μέρα.

Βέβαια είναι τι κάνει ευτυχισμένο τον καθένα μας και τι τον γεμίζει.

Άλλοι γεμίζουν την ψυχή τους με συναισθήματα και άλλοι με λεφτά και φιλοδοξίες.

Νομίζω το σωστό είναι να μπορεί κάποιος να κρατάει της ισορροπίες. (πολύ δύσκολο όπως έχει γίνει η ζωή) Σίγουρα δεν θα επέτρεπα κανείς να μου καταστρέψει την προσωπική μου ζωή.

Τα συναισθήματα είναι ο κώδικας επικοινωνίας με τους άλλους. Η έκφραση των συναισθημάτων μας είναι ο καθρέφτης των σχέσεων μας. Δεν θα ήθελα να είμαι μία ακόμα μηχανή, γιατί έτσι δυστυχώς έχει καταντήσει ο περισσότερος κόσμος. (όλοι μας φταίμε γι αυτό) Το γιατί δεν το καταλαβαίνω. Είναι λες παίρνουν μέρος σε αγώνα δρόμου και θέλουν όλοι να φτάσουν πρώτοι για να πάρουν το χειροκρότημα. Το αστείο είναι όλα αυτά δεν γίνονται για της προσωπικές σχέσεις αλλά για την καριέρα. Μακάρι να τρέχανε έτσι για να πάρουν το χειροκρότημα στην προσωπική τους ζωή.

Θα μπορούσα να τα συνδιάσω και τα δυο με την κατάλληλη βοήθεια απο τους δικούς μου. Και επειδή αυτή τη στιγμή είναι εφικτό κάτι τέτοιο, δεν βλέπω το λόγο να μην πραγματοποιηθούν και τα δυο!

Έχει μία κωμικοδραματική απόχρωση η εξέλιξη  της ανθρωπότητας. Κι ετούτο γιατί τα αιώνια ερωτήματα επαναλαμβάνονται, σχεδόν με απαράλλαχτο τρόπο. Έτσι, η πρώτη γνωστή τραγική ιστορία που αφορά (περίπου) το θέμα διαδραματίζεται στην "Ιφιγένεια εν αυλίδι". Στο μυθολογικό τούτο θεατρικό έργο, η Ιφιγένεια προσφέρεται ως θυσία από τον πατέρα της για να κερδίσει την εύνοια των θεών (συγκεκριμένα της Αρτέμιδος) προκειμένου ο στόλος να αποπλεύσει για κατάκτηση εδαφών (Τροίας). Βέβαια, αργότερα πέφτει ο ίδιος θύμα της συζύγου του.

Κι άν το αρχικό ερώτημα αφορά τη μεταφορική θυσία κι όχι την ανθρωποθυσία, θεωρώ πως τα δυό τους είναι ένα και το αυτό σε μακροχρόνια διάσταση. Ο καριερίστας παραμένει λανθάνων τυχοδιώκτης ακόμα κι αν κάνει οικογένεια. Και η θυσία των παιδιών στο βωμό του χρήματος και της υστεροφημίας γίνεται με ποικίλους τρόπους. Τελικά, στην παραπάνω τραγική ιστορία η Ιφιγένεια σώζεται, γλιτώνει από την κατάρα της φιλοδοξίας, χάρη στην παρέμβαση της θεάς, και γίνεται σοφή, ιέρεια. Αντίθετα, η ζωή του φιλόδοξου βασιλιά καταστρέφεται.

Επειδή πιστεύω ότι "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" θα αντιστρέψω το ερώτημα:

"Θα σας θυσίαζε ποτέ η οικογένεια σας (γονείς) στο βωμό της καριέρας (δική σας και δική τους);"

Αν και ανεστραμμένο το ερώτημα, πιστεύω ότι έχει τη δυναμική του αρχικού ερωτήματος.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 21-09-2009 13:43 ]

Θυμάσαι εκείνη την εποχή που ήσουν μικρός και έπαiζες ανέμελα? Δεν έκανες διακρίσεις στους ανθρώπους, και κάθε συναίσθημα το έδειχνες δίχως φόβο ή υποκρισία. Θυμάσαι?

Και κάτι έγινε.

Γύρναγες σπίτι και άπλωνες το χέρι στο τραπέζι και κάποιος το χτύπαγε και πόναγε και σου φώναζε «ΜΗ!!». Σιγά σιγά μεγαλώνες κι ανάλογα πολλαπλασιάστηκαν τα «ΜΗ!» που εφαρμόζει η κοινωνία…μα δε θυμόσουν πια, συνήθισες στα «ΜΗ!» και ξέχασες ποιος ήσουν μικρός που όλα ήταν καινούργια και εξευρενήσιμα.

Κάποτε έτρεχες ελεύθερος...θυμάσαι?

Μετά σε έπερναν από το χεράκι και σε τραβάγανε παντού και σε κάθε ατόπημα έντονες δυνατές λέξεις σε ξανάβαζαν στον «ίσιο» δρόμο.

Μετά μεγάλωσες και το λουράκι δεν το αισθανόσουν, δεν το έβλεπες, αλλά ήταν εκεί...έπρεπε να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, να δουλέψεις για αφεντικά γιατί αυτός είναι ο σκοπός της ζωής...πάλι καλά...φαντάζεσαι να μας περιγελούσαν τα «κατώτερα» ζώα επειδή εμείς δουλεύουμε για να ζήσουμε? Αλλά είμαστε το κυρίαρχο είδος και επιβληθήκαμε στα πάντα πάνω στον πλανήτη...ήταν θέμα χρόνου...η ανωτερότητα μας αποδείχτηκε.

Είμαστε δουλευταράδες. Κάναμε οικογένεια, παιδιά!

Πεθάναμε παντογνώστες και πανευτυχείς. Τέλος.

Τι ωραία που ήταν η ζωή…

https://vimeo.com/76691072