Αυτό το βιβλίο το είχα αγοράσει δευτέρα γυμνασίου, γιατί μας το είχε βάλει σαν εργασία η τότε φιλόλογός μου Γωγοπούλου. Ως μέτριος μαθητής και επηρεασμένος από την ηλίθια αντίληψη που κυριαρχεί στην ελληνική "παιδεία" (αυτοματοποίηση ταιριάζει καλύτερα), πως οτιδήποτε είναι εκτός ύλης είναι δευτερεύουσας σημασίας, διάβασα αν θυμάμαι καλά τις 3 με 4 πρώτες σελίδες και το παράτησα.
Πριν απο 3 μήνες περίπου, καθώς το έβλεπα ξεχασμένο σε κάτι ράφια δίπλα σε βιβλία που έχω διαβάσει, πήρα την απόφαση να το διαβάσω κι αυτό κι έγινε ένα απο τα αγαπημένα μου βιβλία.
Ίσως τελικά καλύτερα που το διάβασα τώρα γιατί όπως έχει αναφερθεί είναι ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά που ξεχνούν πως ήταν μικρά παιδιά.
