Παγκόσμια ημέρα της ποίησης σήμερα, ας γραψουμε στίχους απο αγαπημένα ποιήματα...
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδία μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη,
σαν φορεμά της ο καιρός ο θερινός.
Απόσπασμα από το ποίημα «Φωνή απ’ την θάλασσα» του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Οδυσσέας Ελύτης
"Η Νεφέλη"
Μέρα τη μέρα ζω-που ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.
Τό 'να μου χέρι τσαλακώνει τα λεφτά και τ 'άλλο μου τα ισιώνει
Βλέπεις χρειάζονται όπλα να μιλάν στα χρόνια μας τα χαώδη
και να'μαστε και σύμφωνοι με τα λεγόμενα "εθνικά ιδεώδη".
Τί με κοιτάς εσύ γραφιά που δεν εντύθηκες ποτέ στρατιώτης
η τέχνη του να βγάζεις χρήματα είναι κι αυτή μια πολεμική ιδιότης
Δεν πά'να ξενυχτάς-να γράφεις χιλιάδες πικρούς στίχους
ή να γεμίζεις με συνθήματα επαναστατικά τους τοίχους
Οι άλλοι πάντα θα σε βλέπουν σαν ένα διανοούμενο
και μόνο εγώ που σ'αγαπώ: στα όνειρά μου μέσα ένα κρατούμενο.
Έτσι που αν στ΄αλήθεια ο έρωτας είναι καταπώς λεν "κοινός διαιρέτης"
εγώ θα πρέπει να' μαι η Μαρία Νεφέλη κι εσύ φευ ο Νεφεληγερέτης
Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία
Στις φυλακές της Πολιτείας του Ρήντιγγ,
σ’ ένα λάκκο, που η ντροπή τον ατιμώνει,
πεταμένος κάποιος άμοιρος κει μέσα
μεσ’ στο στόμα κάποιας φλόγας αργολιώνει.
Σ’ ένα λάκκο, δίχως όνομα, πλαγιάζει
τυλιγμένος σ’ ένα πύρινο σεντόνι.
Ας μείνει στη γαλήνη, ως που ο Σωτήρας
τη Δευτέρα Παρουσία να σημάνει.
Δεν είναι χρεία να χυθούν ανόητα δάκρυα
και κανένας στεναγμός δεν θα τον γιάνει.
Είχε σκοτώσει κείνη, που αγαπούσε
και έπρεπε, για τούτο να πεθάνει.
Μα κι ο καθείς σκοτώνει, ότι αγαπάει
κι αυτό ας μπει στου καθενός τ’ αυτιά.
¶λλοι με κολακείες σε σκοτώνουν
κι άλλοι με το φαρμάκι στη ματιά.
Και οι δειλοί μ’ ένα φιλί τους σε σκοτώνουν,
κι αυτοί που είναι γενναίοι με μια σπαθιά.
ΟΣΚΑΡ «Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ»
Και αν δε μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς:μην την
εξευτελίζεις,μες την πολλήν ασάφεια του κόσμου,
μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την
γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία
ως που να γίνει σαν μια ξένη,φορτική
"Όσο μπορείς" Κ.Καβάφης
¶ργησα, αλλά νιώθω πολά άσχημα να μη γράψω την απάντηση του
Νεφεληγερέτη.
"Ο Νεφεληγερέτης"
¶ τι ωραία να' σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μη σε νοιάζει αν αρέσεις ή όχι
τίποτε
Απερίσπαστος νέμεσαι την αντιδημοτικότητα
έτσι -με γενναιοδωρία- σαν να διαθέτεις
νομισματοκοπείο και να το κλείνεις
ν' απολύεις όλο το προσωπικό
να κρατάς μια φτώχεια που δεν την έχει άλλος κανείς
εντελώς δική σου.
Την ώρα που μες τα γραφεία τους απεγνωσμένα
κρεμασμένοι απ' τα τηλέφωνά τους
παλεύουν για' να τίποτα οι χοντράνθρωποι
ανεβαίνεις εσύ μέσα στον Έρωτα
καταμουντζουρωμένος αλλ' ευκίνητος
σαν καπνοδοχοκαθαριστής
κατεβαίνεις απ' τον Έρωτα έτοιμος να ιδρύσεις
μια δική σου λευκή παραλία
χωρίς λεφτά
γδύνεσαι όπως γδύνονται όσοι νογούν τ' αστέρια
και μ' οργιές μεγάλες ανοίγεσαι να κλάψεις ελεύθερα...
Είναι διγαμία ν' αγαπάς και να ονειρεύεσαι
Λίγο άσχετο (για πολλούς βέβαια όχι και τόσο άσχετο!)αλλά.... χθες εκτός απο παγκόσμια ημέρα ποίησης ήταν και παγκόσμια ημέρα ύπνου!! Σύμπτωση;;; 
Εγώ, για να το πω ευγενικά, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με την ποίηση αλλά... υπάρχουν δύο στίχοι που μ'αρέσουν πολύ!!!
Ο ένας γιατί κρύβει τόση αλήθεια μέσα του... νομίζω είναι του Ελύτη (αν ξέρει κάποιος ας μου πει please) και λέει...
"τη συμφορά όταν συμφέρει.. λογάριαζε την για πόρνη"
Και ο άλλος που λέει... " αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα φωτίσουμε το σκοτάδι!"
Στίχοι στο μετρό
Με μια μεγάλη καμπάνια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που φέτος «ταξιδεύουν» με την ποίηση των Νόμπελ, και με μια «ανατρεπτική» παράσταση για την ελληνική σατιρική ποίηση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, στις 21 Μαρτίου, από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου σε συνεργασία με την «Αττικό Μετρό», το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και τον δήμο Αθηναίων, υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού.
Η ποίηση θα συντροφεύει τους επιβάτες του μετρό στις καθημερινές μετακινήσεις τους, καθώς αφίσες με στίχους διακεκριμένων ποιητών, που τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ, θα βρίσκονται μέσα στα βαγόνια του Αττικό Μετρό για τρεις εβδομάδες. Επίσης, τα «Νόμπελ ποίησης» θα βρίσκονται μέσα σε λεωφορεία, ΚΤΕΛ και τρένα.
Για το σκοπό αυτό, ο ποιητής και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νάσος Βαγενάς επέλεξε 12 βραβευμένους με Νόμπελ ποιητές, συμπεριλαμβανομένων και των δύο μεγάλων Ελλήνων ποιητών που τιμήθηκαν με την ανώτερη διάκριση, τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Γιώργο Σεφέρη, καθώς όπως γράφει ο ίδιος: «Η εμφάνιση ποιητικών στιγμών από έργα μεγάλων ποιήτων μέσα στα οχήματα μπορεί να σταλάξει σταγόνες συναισθηματικής δροσιάς στην καθημερινότητά μας».
«Διαβάζω παντού» είναι, άλλωστε, το φετινό μήνυμα του ΕΚΕΒΙ σε όλες τις καμπάνιες για την προώθηση της ανάγνωσης και η Κ.Βελισσάκη παροτρύνει το κοινό να διαβάσει στο μετρό, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης.
Η παράσταση για την ελληνική σατιρική ποίηση παραγματοποιήθηκε στην ειδική αίθουσα εκδηλώσεων στο σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα τη Δευτέρα, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού Γ.Βουλγαράκη, της διευθύντριας του ΕΚΕΒΙ Κ.Βαλισσάρη και του διευθυντή του «Αττικό Μετρό» Β.Οικονομόπουλου.
Ο Γιώργος Βουλγαράκης τόνισε: «Το όπλο του ποιητικού λόγου είναι πολιτικά το αποτελεσματικότερο, ακόμα κι όταν κρύβει όλες τις συνάψεις του με την συμβατικότητα, είναι το θετικότερο, ακόμα κι όταν φαίνεται να τα γκρεμίζει όλα, είναι ο θερμότερος δεσμός των ανθρώπων, επειδή ενώνει ένα εργαλείο πρακτικό -τη γλώσσα- με ένα απόθεμα απροσδιόριστων εννοιών κι αισθημάτων, στοχεύοντας σταθερά στην υπέρβαση κάθε ταπείνωσης».
Σε μια δεύτερη σειρά εκδηλώσεων, στις 3 και 4 Απριλίου, η παράσταση θα φιλοξενηθεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο του προγράμματος Megaron Plus.
Πηγή: news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ, ΜΠΕ
Τραγούδι
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
Για χείλη δίψασε η πηγή
Στενάζει ο άνεμος στα φύλλα
Κι είναι η σελήνη μοναχή.
Μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
Να φτάσει ως τους ουρανούς
Δίχως φεγγάρια, δίχως κρίνους
Και δίχως έρωτες νεκρούς
Ένα τραγούδι όλο γαλήνη
Ένα τραγούδι φωτεινό
Παρθένο από την αγωνία
Κι από την θλίψη ορφανό
Η νύχτα δίψασε για ίσκιους
Για χείλη δίψασε η πηγή
Μα εγώ διψώ για ένα τραγούδι
Να φτάσει μέσα στην ψυχή.
Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
Ο πόνος αρχίζει όταν ξεχνάμε
την πληγή. Έξοδος του βλήματος
δεν υπάρχει. Η είσοδός του έχει
ιαθεί και κλείσει. (....)
Μόνο όποιος αγάπησε πολύ,
μπορεί να αγαπήσει πάλι.
(Σωτήρης Παστάκας, Η νήσος Χίος, εκδ. Πλανόδιον, 2001)
Poetry
From: ‘Memorial de Isla Negra’
Pablo Neruda
And it was at that time... Poetry came
to find me. Don’t know, don’t know from where,
it leapt, winter or the river.
Don’t know how or when
no, not words, not
voices, not silence,
but I was called from the street,
from the branches of the night,
suddenly, from the others,
in violent flames,
or coming back alone,
I, without a face,
it touched me.
I did not know how to say, my mouth
no names,
my eyes
were blind,
and something began in my soul,
fever or lost wings,
and I made it alone,
deciphering,
that fire,
and I wrote the first, vague line,
vague, without a body, pure
nonsense,
pure knowledge,
of he who knows nothing,
and suddenly saw
the sky
unlock
and open,
planets,
pulsating spaces,
perforated shadows,
riddled
with fires, flowers, flights,
the revolving night, the universe.
And I the smallest thing,
made drunk by the great void,
starred,
in the image, likeness
of mystery,
felt myself pure part
of abyss,
turned with the starlight,
my heart broken loose in the wind.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 21-03-2006 22:26 ]
A Dream Within A Dream
(Edgar Allan Poe)
Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow—
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep— while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
Γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης για τη σχέση του με την ΠΟΙΗΣΗ
"Όντας στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός, αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ποίηση, με τον ίδιο τρόπο που, όντας στον ελάχιστο βαθμό "πατριώτης", αγάπησα στον μέγιστο βαθμό την Ελλάδα".
"Τριάντα αιώνες και πλέον ο άνθρωπος πασχίζει να βάλει τη μια λέξη κοντά στην άλλη με τέτοιον τρόπο που η σκέψη να εξαναγκάζεται να παίρνει καινούργιες, αδοκίμαστες στροφές. Ιδού που για πρώτη φορά η λειτουργία αυτή σταμάτησε. Είμαστε πανέτοιμοι για τη βλακεία".
"Γιατί κάνουμε Ποίηση; Ρωτάω με τον ίδιο τρόπο που θα ρωτούσα: γιατί κάνουμε έρωτα. Στα μάγουλα ενός κοριτσιού, όπως και στους στίχους ενός ποιήματος, από τον αποστολέα έως τον αποδέκτη δε μεσολαβεί τίποτε".
Οδυσσέας Ελύτης
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Στοιχεία Ταυτότητος
Xρονολογία της γέννησής μου πιθανόν το 903 π.X. -
εξίσου πιθανόν
το 903 μ.X. Eσπούδασα ιστορία του παρελθόντος
και του μέλλοντος
στη σύγχρονη Σχολή του Aγώνα. Eπάγγελμά μου:
λόγια και λόγια, - τι νά 'κανα; Pακοσυλλέκτη με
είπαν. Kαι τώντι.
Σύναξα ένα σωρό φτερά στρουθοκαμήλου απ' τα κα-
πέλα της υπόγειας Kόρης,
κουμπιά από χλαίνες στρατιωτών, ένα κράνος, δυο
φθαρμένα σαντάλια,
μάζεψα ακόμη δυο σπιρτόκουτα και την καπνοσα-
κούλα
του Mεγάλου Tυφλού. Στο Ληξιαρχείο, τα τελευταία
χρόνια, μού δωσαν
την πλέον απίθανη χρονολογία της γέννησής μου: 1909.
Bολεύτηκα μ' αυτήν, και μένω. Tέλος,
το 3909 κάθισα στο σκαμνί μου να καπνίσω ένα τσι-
γάρο. Tότε
κατάφτασαν οι κόλακες· με προσκυνούσαν· μου περ-
νούσαν στα δάχτυλα
λαμπρά δαχτυλίδια. Oι ανίδεοι δεν ξέραν
πως τά 'χα φτιάξει εγώ με τ' άδεια τους φυσίγγια πού
'χαν μείνει στους λόφους.
Γι' αυτό ακριβώς, για την ωραία τους άγνοια, τους
αντάμειψα πλούσια
με αληθινά πετράδια και διπλάσιες κολακείες. Πάντως
το μόνο σίγουρο: τόπος της γέννησής μου: η ’κρα
Mινώα.
@Κραυγές και ψίθυροι
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου) έμοιαζε με εκδήλωση πένθους παρά με δημιουργική αναφορά, αναγνωστική πρόκληση, εσωτερική εφόρμηση ή και αποκάλυψη που υποτίθεται ότι είναι ο ποιητικός λόγος.
Καθιερωμένη θεσμικά από την UNESCO (που υιοθέτησε την πρόταση της Εταιρείας Συγγραφέων επί προεδρίας Βασίλη Βασιλικού), η πρώτη ημέρα της εαρινής ισημερίας προσφέρει την ευκαιρία στο ευρύ αναγνωστικό κοινό να έρθει σε άμεση επαφή με ποιητές και ποιήματα.
Ωστόσο, δεν συνάδει η απαξίωση της εκδοτικής αγοράς με την ακμαία παραγωγή ποιητικών συλλογών γιατί το είδος καλλιεργείται εναργώς, αναπτύσσεται, εμπλουτίζεται. Και το κοινό της ποίησης ανανεώνεται από ηλικιακά νεότερους αναγνώστες, οι οποίοι αναζητούν την ουσία, την έκφραση και τη σκέψη ανάμεσα στον ορυμαγδό των κυκλοφορούντων βιβλίων. Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι οι μεταφρασμένες εκδόσεις σημαντικών ποιητών (για παράδειγμα του Ρεμπό και του Ουίτμαν) γνωρίζουν απανωτές επανεκδόσεις ή ότι αναλόγως στο εξωτερικό η καλύτερη και πιο σταθερή αναφορά στην ελληνική λογοτεχνία γίνεται χάρη στον απυρόβλητο Καβάφη και στα Νομπέλ των Σεφέρη κι Ελύτη. Οι χθεσινές εκδηλώσεις, πάντως, έδειξαν ότι δεν λείπουν οι καλές προθέσεις των διοργανωτών. Περισσεύει, όμως, η εντύπωση ότι η ποίηση είναι ο μεγάλος απών στην τρέχουσα πνευματική πραγματικότητα. Λες και δεν είναι -αντιγράφοντας εδώ τον Μπόρχες- λιγότερο μυστηριώδης η ομορφιά της... Αρκετοί από τους θεράποντές της μονολογούν στωικά ότι η ποίηση δεν πουλάει. Αλλά μήπως πουλούσε ποτέ άλλοτε; Αντιθέτως, ψιθυρίζεται καθημερινά μετουσιωμένη σε πράξεις - αρκεί ίσως μια καλημέρα ή ένα χαμόγελο για να πετύχει κανείς αυτό ακριβώς που επιδιώκει ένα ποίημα. Το λέει ξεκάθαρα ο Ελύτης, το υποδεικνύει, όπως αναγράφεται στις τηλεκάρτες που κυκλοφόρησαν από το ΕΚΕΒΙ και τον ΟΤΕ: «Ποίηση μόνον είναι/κείνο που απομένει/Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική κι ευθεία».
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
enet 23/03/2006
