Το να φύγεις μια στιγμή είν’ απόφαση πικρή είναι πέλαγος σκοτάδι καταιγίδα κι αν μιλήσεις τι θα βγει ξεπεσμένη ενοχή σκονισμένη δίχως λάμψη ηλιαχτίδα
μεσ’ του φεγγαριού σκιές έρημες ακρογιαλιές καλοκαίρια δεν ζεσταίνουν τον καημό μου δεν με σώνουν προσευχές δεν αρκούν παρηγοριές υποσχέσεις δεν γλυκαίνουν το μυαλό μου
και τα όνειρα με μιας παρανάλωμα φωτιάς στάχτες σκόρπισαν και πίσω δεν γυρνάνε ποιός να ξέρει τι ζητάς ποιές αγάπες προσκυνάς τα φιλιά σου ήταν ψεύτικα και πάνε
θα το ζήσω θα το δω παραμύθι θλιβερό χειροκρότημα σε σκάρτο ακροβάτη το φαρμάκι σου αυτό μοιάζει με χαιρετισμό ξεπροβόδισμα σε λάθος μονοπάτι
με τους στίχους μου αυτούς μόνο τύψεις να ακούς τα σημάδια μου να καίνε την καρδιά σου δικαστές πολύ σκληρούς της αγάπης τιμωρούς θα τους νιώθουν μια ζωή τα βήματά σου
