Μέσα σε ένα βιβλίο...

...Το λυπηρό είναι πως, μεγαλώνοντας, δε συνηθίζουμε μόνο τους νόμους της βαρύτητας. Συνηθίζουμε ταυτόχρονα και την ίδια την ύπαρξη του κόσμου...
...Οι περισσότεροι άνθρωποι φυλακίζονται τόσο βαθιά μέσα στην καθημερινότητα, που θάβουν μια για πάντα την έκπληξή τους για το φαινόμενο της ζωής...
...Για έναν φιλόσοφο, ο κόσμος εξακολουθεί να είναι κάτι ακατανόμαστο, κάτι μυστηριώδες και αινιγματικό. Οι φιλόσοφοι, λοιπόν, και τα μικρά παιδιά έχουν κάτι κοινό. Με άλλα λόγια, ο φιλόσοφος μένει για όλη του τη ζωή παιδί και συνεχίζει όσο ζει, να θαυμάζει και να απορεί με τον κόσμο, όπως κι ένα παιδί...

Jostein Gaarder – Ο κόσμος της Σοφίας

"ΈΛΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ".
Έτρεχα στο δωμάτιο του με το βιβλίο κάτω από τη μασχάλη και του το έδινα με τρυφερότητα.
Η πρώτη εικόνα είχε ένα λύκο που άνοιγε το στόμα και κατάπινε εφτά ζουμερά γουρουνάκια.
Το λύκο λυπόμουνα συνήθως. Πως θα τα καταπιεί τόσα γουρουνάκια μονομιάς; Πάντα του το έλεγα και τον ρωτούσα....

(Απόσπασμα από το:"Η Κασσάνδρα και ο Λύκος" - Μαργαρίτα Καραπάνου)

βροχερό απόγευμα χωρίς ομπρέλλα μπαίνω στον Ελευθερουδάκη να χαζέψω και ελπίζω να σταματήσει η βροχή. Βιβλία βιβλία... Κάποια στιγμή πέφτει το μάτι μου σε μια ράχη, που κάτι μου θυμίζει ΠΤΗΣΗ ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Μπα τι λέτε; το παίρνω πάω ταμείο και ρωτάω αν η ίδια έχει γράψει κι άλλο, μου είπαν ναι μα δεν το είχαν... ( το βρήκα στην Πρωτοπορία ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟΣ)

Δεν είμαι τόσο έξυπνος για να καταλαβαίνω την μοντέρνα ποίηση, τα γραπτά της AlienP με αναστάτωσαν ευχάριστα! Δυσκολεύομαι να διαλέξω το καλύτερο δείγμα γι' αυτό θα σας αντιγράψω το πιο αγαπημένο μου από την ΠΤΗΣΗ

Αλεξάνδρα
Παραγνωρισμένες ευφυίες
ταλέντα χαμένα
Μην περιμένετε να σας κοιτάξουν
τα σκουριασμένα μάτια
Προτιμούν τα άκακα φθινοπωρινά φύλλα
τους λουλακί ορίζοντες
τα ήθη σε αποσύνθεση
Αυτά τους είναι πιο βολικά
Εσείς κρύβετε αντίδραση επικίνδυνη
για τα μυαλά που έμαθαν να υπακούν
Τα σκυμμένα κεφάλια
γαλουχήθηκαν με μαστίγια
δεν ξέρουν να λένε μπράβο
Μην τα αφήσετε να σας παρασύρουν
χτυπηστε τα στον ώμο και προσπεράστε τα
Κι ας είναι αυτοι οι πολλοί
κι εσείς οι λίγοι
Το σύνθημά μας ήταν και θα είναι
πως κάποτε τα πράματα θ' αλλάξουν

Αχ hameno παιδί!
Διάβασε κανένα βιβλίο της προκοπής...

Παράθεση: Το μέλος gate στις 26-10-2003 στις 12:10 έγραψε... "....Ποτέ δεν διακινδύνευσαν τίποτα και γι' αυτό είναι άσοι στο να διακρίνουν την ήττα των άλλων...." (Paulo Coelho, "Έντεκα Λεπτά", εκδ. Λιβάνη,2003)

Πραγματικά είναι από τις περιεκτικότερες φράσεις που έχω διαβάσει..
Υ.Γ. Συγκεκριμένα επειδή το διάβασα στην αρχή της κυκλοφορίας του, αυτό που μου έχει μείνει είναι πραγματικά αυτή η φράση!!

Η Ζωή και η Αυγή έγραψαν τα 2 πιο αγαπημένα μου αποσπάσματα από το βιβλίο "Αθηνά" του Κώστα Καρακάση! Χαίρομαι πολύ που αυτό το βιβλίο έχει αγαπηθεί τόσο!

Θα συμπληρώσω μόνο τη φράση που έλεγε συχνά και είναι και ο υπότιτλος του βιβλίου: "Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη..."!

Παράθεση: Το μέλος Giorgos στις 18-02-2004 στις 23:26 έγραψε... Quote: Το μέλος melios στις 18-02-2004 στις 22:43 έγραψε: ...γίνεται να μάθω από ποιο βιβλίο είναι; Tο βιβλίο που αναζητάς είναι "Ο Καπετάν Μιχάλης".

Δεν υπαρχει καλυτερο βιβλιο που εχω διαβασει!!!!! Εκεινο που μου αρεσε πιο πολυ ηταν ενας αρχηγος (δεν θυμαμαι πως λεγοτανε τωρα) οποιν σκοτωνε του εβγαζε το ενα αυτι και το εβαζε σε ενα βαζο.

Γέρος είναι ένας άνθρωπος
όταν σταματά να θαυμάζει
ή δεν έχει μάθει καν να το κάνει
δηλαδή όταν γκριζάρει η φαντασία του
Πίτερ Ουστίνοφ

"Μπροστά στη ράχη της Σερίφου, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και μερικές πέτρες -κάτι παράλογο ίσως, παρ' όλα αυτά ικανό να φέρει τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις.Επειδή τι άλλο θα του ήταν πιο χρήσιμο για να ζήσει? Αν του αρέσει να ξεκινά λάθος είναι γιατί δε θέλει να ακούσει. Ερήμην του το Αιγαίο λέει και ξαναλέει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, με το στόμα του φλοίσβου, σ' ένα μήκος ακτών απέραντο: αυτός είσαι! Και το επαναλαμβάνει το χρώμα του φύλλου της συκιάς επάνω στον ουρανό, το συλλαμβάνει και κλείνει την γροθιά του το ρόδιώσπου να σκάσει, το κανοναρχάνε τα τζιτζίκια ώσπου να γίνουν διάφανα. Ο Θάνατος μπορεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστός,θέλω να πω λιγότερο ή περισσότερο ένας χαμός ανεπανόρθωτος, ανάλογα με τον τρόπο που θα τον δεχθείς. Η δύναμη κι ο αριθμός ανέκαθεν μας εμποδίσανε να αποδεχτούμε τη μόνη δικαιοσύνη, που είναι μια "ακριβής στιγμή", ή τη μόνη ηθική, που δεν είναι παρά μια συνεχής αναγωγή στο πιο απλουστευτικό είναι μας.
Την απέραντη απόσταση που χωρίζει ένα κυκλαδικό εδώλιο από ένα βότσαλομας είναι αδύνατον να την επιμετρήσουμε με την ίδια ευκολία που τοκάνουμεγια ολόκληρες εκατονταετίες φωτός. Αλλ' αυτό ακριβώς αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα μας και γι αυτό συναγωνιζόμαστε απεγνωσμένα τη γνώση. Όμως το μερίδιο των θεών, αν υπάρχει κάπου έξω από τις θρησκείες,είναι βέβαια μια χάρις. Ένας γλάρος με ζυγιασμένα φτερά πάνω από μιαν απέραντη κυανή έκταση. Προσποιούμαστε ότι τον σβήνουμε, ότι βρήκαμε αυτόν τον σβηστήρα. Και ύστερα? Εκείνος, την επαύριο της οριστικής μας απώλειας,συνεχίζεται. Δυο άγνοιες που δεν αγγίζονται αλλά που θα μπορούσαν αυτοστιγμεί να γεννήσουν φως. Τι κρίμα!

[....]


Και ο επίλογος:

Ένας άνθρωπος που ξυπνά τα χαράματα μπροστά σ' ένα λιμανάκι μωβ κι εύχεται να μην είχε μάθει ποτέ του γράμματα -τι θαύμα! Κατεβαίνει στο βραχάκι να λύσει τη βάρκα. Σε λίγο η μια ράχη του βουνού κοκκινίζει. Όπου να' ναι θα φανεί ο Κούρος, και πίσω του οι γραμμές των άλλων νησιών, το ξεφόρτωτο τρεχαντήρι, ένας Προφήτητς Ηλίας. Ύστερα, θα σβήσουν όλα και θα μείνει το μελαχρινό, καθάριο πρόσωπο με τα μεγάλα μάτια, που είναι οψαράς με το πανέρι του, ο σημερινός σου γείτονας, αλλά συνάμα και ο παντοτινός Αλιέας των θησαυρών -και των ανθρώπων"


Οδυσσέα Ελύτη - "Σχέδιο για μιαν εισαγωγή στο χώρο του Αιγαίου"
Από τη Συλλογή "Εν λευκώ", Εκδόσεις Ικαρος




Υ.Γ Κάντε τον κόπο να το διαβάσετε όλο, είναι πραγματικά υπέροχο κείμενο

Παράθεση: Το μέλος dinaki13b στις 06-05-2003 στις 20:14 έγραψε... Αιολική γή, Ηλίας Βενέζης, το τέλος όπου οι ήρωες εγκαταλείπουν τη Μικρασία που με μελαγχολεί : "Ταξιδεύουν στο αιγαίο τα ονειρά μας. Η γιαγιά μας κουράστηκε. θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα από τη στεριά, τίποτα απ τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους. Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατεύσανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρεί το κεφάλι ησυχία : Σαν ένας βόλος να είναι κάτω απο το πουκάμισο του γέροντα. -Τι είναι αυτό εδώ ΄? Ρωτά σχεδόν αδιάφορα. Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω από το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του. -Τι είναι? -Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι. -Χώμα! Ναι, λίγο χώμα από τη γή τους για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται. Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σα να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους δακρυσμένα, στέκουν εκεί. -Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Γη,Αιολική Γη, Γη του τόπου μου."

Υπεροχο κείμενο. Δάκρυσα...