1.
(Και σε ‘κείνο το μπλε εγώ χάθηκα...με μάτια που σιωπούσαν ως την αυγή...κι’ άκουσα μουσικές που φτάσανε κρυφά μες στην ψυχή μου...για να με πείσουν τάχα μου....πως είναι μακριά...πιο μακριά η δύση απ’ την ανατολή...)
Μου λες πως ο κόσμος αυτός είναι τόσο μικρός
Μου λες πως τα πάντα αργούν και ποτέ δεν κρατούν
Κι’ εγώ που δειλά προχωρώ
μ’ ένα στίχο μεθώ
Με χάρτινα καράβια θα αντέχω
σε άσχημους καιρούς να ταξιδεύω
Μήπως έτσι βρω
όλα αυτά που ζητώ
κάτι να πιαστώ να σωθώ
Να σ’ ονειρευτώ...Να σ’ ονειρευτώ...
Μου λες πως οι φίλοι περνούν και ποτέ δε ρωτούν
Μου λες πως οι νύχτες σιωπούν τίποτα δε ζητούν
Κι’ εγώ που δειλά προχωρώ
μ’ ένα πιάνο ξεχνώ
Με χάρτινα αμάξια θα αντέχω
σε δύσκολες διάδρομές θα τρέχω
Μήπως έτσι βρω
όλα αυτά που ζητώ
κάτι να πιαστώ να σωθώ
Να σ’ ονειρευτώ...Να σ’ ονειρευτώ...
(Και σε ‘κείνο το μπλε εγώ χάθηκα...)
2.
Ο έρωτας που θάψαμε στην άμμο
τριγυρνά σαν φάντασμα τις νύχτες
Μιλάει τραγουδάει απολογείται
Τρομάζει αυτούς που δεν ξέρουν
και δε θα μάθουν γιατί αξίζει να ζεις
Και το φιλί σου με πηγαίνει στην αντίπερα όχθη
και με γυρίζει πίσω - ακριβώς γιατί είναι δικό σου -
και μου το χάρισες τη μέρα που χωρίσαμε στο ακρογιάλι
και πέθανε αυτό που νόμιζα πως θα ζει
Και 'γω που σ' αγαπάω λίγο πιο πολύ απ' το χθες λίγο πιο λίγο απ' το αύριο
κρύβομαι πίσω από τις λέξεις μη τύχει και πέσουν οι μάσκες
και δεις ένα δάκρυ που θα κυλάει αργά
και καταλάβεις όλα αυτά που θέλω να ξέρω μονάχα εγώ
Και μέσα στο χρόνο αφήνω τη ψυχή μου
σε μέρη ήσυχα και ασφαλή
που είναι σίγουρο πως δε θα με πληγώσουν
και με πληγώνουν πιο πολύ - ακριβώς γιατί δε με πονούν -
Και προχωράω
Προσποιούμενη πως δεν λυγίζω
κάθε φορά που χαζεύω τον ορίζοντα και βλέπω μία πόρτα που δεν ανοίγει
κι' εγκλωβίζομαι σ' αυτό που εγώ αποκαλώ δημιουργία
για να μη ξεχάσω και να μην ξεχαστώ
