MILU
07.07.2005, 12:53
Ορισμένες φορές η ζωή παίρνει την φθίνουσα και δεν ξέρει κανείς απο που να πρωτομαζέψει.
Δεν έχουμε πάντα υπομονή να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες.
Τι σου κάνει παρέα στις δύσκολες, αλλά και στις άλλες στιγμές;
Η μουσική; Οι φίλοι; Ο/Η σύντροφός σου; Οι εκδρομές; Μια ταινία; Μια ωραία συζήτηση; Μια βραδιά στην παραλία;...
Κι όταν δεν γίνονται όλα αυτα, τα παραπάνω; Αν πηγαίνει πάντα κάτι στραβά και δεν γίνονται;
Ή αν βαρεθείς τα πάντα; Τι κάνεις;
Έχεις πάντα τη δυνατότητα να ξαναρχίσεις τη ζωή σου; Κι αν δεν μπορείς;
Το γνωστό τραγούδι και ο Νίτσε λένε : "ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό".
Υπαρχει νόημα;
Ποιο είναι αυτο;
Γίνεσαι όλο και πιο δυνατός και στο τέλος καταλήγεις μόνος, έρημος και σκληρός σαν κούτσουρο;
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: MILU on 07-07-2005 13:00 ]
Η ΕΛΠΙΔΑ σε κάνει να βλέπεις φως εκεί που το σκοτάδι δείχνει ότι ήρθε για να μείνει και θα κρατήσει πολύ ακόμα....διαφορετικά το λέμε ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ...
Για μένα η ΑΓΑΠΗ των δικών μου είναι από τα δυνατότερα στοιχεία..πολλές φορές ξεχνάμε να το δείξουμε αλλά φτάνει ...."που κλαίμε και που είμαστε μαζί...."
Γνώριμες και συχνες οι στιγμες αυτές... και όταν οι γύρω σου, οι "δικοί" σου απλως σε κοιτάζουν κι αλλες φορές σε αγνοούν κι ας τους ζητάς βοήθεια.. προτιμούν την tv που εδειχνε, βλεπεις, το γεγονος της χρονιάς ή κατι αλλο τελοσπάντων πιο σημαντικο απο μια μιζερη υπαρξη...
Τότε αν με κρατάει κάτι ειναι η ανάγκη να ψάξω μια καλύτερη bobila μεσα μου, να μην αφήσω να με σκληρύνουν τα παιχνίδια των αλλων ή των καταστάσεων αλλά να βρω μέχρι πού παει.. ποια στο καλό ειναι αυτά τα όριά μου? μπορώ εγω να αγαπήσω? μπορώ να αποτελέσω λόγο ύπαρξης για τον εαυτό μου ή για κάποιον αλλο? μπορώ να μη γίνω "σκληρά" δυνατή? μπορώ να χτίσω κατι αλλο μέσα μου πιο ομορφο?
Μετά λοιπόν από τοση σκέψη γίνομαι πτώμα κιαν καταφέρω να κοιμηθώ το αλλο πρωι χαμογελάω γιατί.. οχι τα καταφερα και δεν σκληρυνα! και μακάρι να ξυπνάω έτσι κάθε πρωι!
Eνδιαφέρον το θέμα σου. Έχω βρεθεί κι εγώ σε τέτοιο αδιέξοδο.
Kαι τότε με βοηθάει η καλή σύντροφια και η μουσική. H τέχνη γενικότερα.
Πάρε τα πάνω σου μικρέ! Πάρε τα πάνω σου!
Πάρε μολύβι κι έλα κάθησε στο πιάνο σου...
Ξέρεις, θα σου πω κάτι που μου συνέβη πριν λίγο καιρό...
Kάποια προσωπικά προβλήματα μου είχαν ποτίσει το μυαλό με ιδέες. Kαι προσωπικά έχω το ελάττωμα όταν σκεφτώ κάτι άσχημο μετά συνειρμικά να μου έρχονται χίλια μύρια άσχημα στο μυαλό.
Έτυχε το βράδυ να πάω στο γκάζι όπου γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις από παιδιά της "Διάβασης". Ήταν εκδηλώσεις για την ημέρα κατά των ναρκωτικών. Eκτός του ότι τα παιδιά έπαιξαν πραγματικα πάρα πολύ καλά -έχουν φτιάξει ένα γκρουπ και παίζουν ρεμπέτικα, και υπερέχουν από πολλούς επαγγελματίες του είδους που έχω ακούσει κατά καιρούς- είδα πραγματικά τη δίψα που έχουν να είναι "εντάξει". Nα είναι σαν και μας δηλαδή.
Aυτό που με "σκούντηξε" περισσότερο είναι αυτό που είδα στο τέλος της συναυλίας.
Eίδα έναν μεγάλο κύκλο φτιαγμένο από περίπου 100 παιδιά αγκαλια σμένα πραγματικά, και άκουσα ένα ένα με τη σειρά να φωνάζει με όλη του τη δύναμη το όνομά του. Kαι μετά από τον καθένα, όλα μαζί τα παιδιά φώναζαν "KAI O ΓIΩPΓOΣ EINAI ENTAΞEI", "KAI H MAPIA EINAI ENTAΞEI", "KAI O MΠAMΠHΣ EINAI ENTAΞEI" και και ...μέχρι που είπαν όλοι το όνομά τους.
Quote:
|
Το μέλος XeniaRodo στις 07-07-2005 στις 14:25 έγραψε:
Eνδιαφέρον το θέμα σου. Έχω βρεθεί κι εγώ σε τέτοιο αδιέξοδο.
Kαι τότε με βοηθάει η καλή σύντροφια και η μουσική. H τέχνη γενικότερα.
Πάρε τα πάνω σου μικρέ! Πάρε τα πάνω σου!
Πάρε μολύβι κι έλα κάθησε στο πιάνο σου...
Ξέρεις, θα σου πω κάτι που μου συνέβη πριν λίγο καιρό...
Kάποια προσωπικά προβλήματα μου είχαν ποτίσει το μυαλό με ιδέες. Kαι προσωπικά έχω το ελάττωμα όταν σκεφτώ κάτι άσχημο μετά συνειρμικά
να μου έρχονται χίλια μύρια άσχημα στο μυαλό.
Έτυχε το βράδυ να πάω στο γκάζι όπου γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις από παιδιά της "Διάβασης". Ήταν εκδηλώσεις για την ημέρα κατά των ναρκωτικών. Eκτός του ότι τα παιδιά έπαιξαν πραγματικα πάρα πολύ καλά -έχουν φτιάξει ένα γκρουπ και παίζουν ρεμπέτικα, και υπερέχουν από πολλούς επαγγελματίες του είδους που έχω ακούσει κατά καιρούς- είδα πραγματικά τη δίψα που έχουν να είναι "εντάξει". Nα είναι σαν και μας δηλαδή.
Aυτό που με "σκούντηξε" περισσότερο είναι αυτό που είδα στο τέλος της συναυλίας.
Eίδα έναν μεγάλο κύκλο φτιαγμένο από περίπου 100 παιδιά αγκαλια σμένα πραγματικά, και άκουσα ένα ένα με τη σειρά να φωνάζει με όλη του τη δύναμη το όνομά του. Kαι μετά από τον καθένα, όλα μαζί τα παιδιά φώναζαν "KAI O ΓIΩPΓOΣ EINAI ENTAΞEI", "KAI H MAPIA EINAI ENTAΞEI", "KAI O MΠAMΠHΣ EINAI ENTAΞEI" και και ...μέχρι που είπαν όλοι το όνομά τους.
|
|
Πραγματικά πολύ δυνατή στιγμή
Παιδιά προσωπικά πιστεύω ότι το να νιώθουμε ευτυχισμένοι είναι "θέμα επιλογής" ή καλύτερα "στάση ζωής" και δεν εξαρτάται από τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Είναι βέβαιο ότι θα πονέσουμε στις ζωή - και έχουμε πονέσει - σε πολλές περιπτώσεις αλλά αυτό που πρέπει να μας διακρίνει είναι η απόφαση να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και να κοιτάμε πάλι μπροστά όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Επειδή λοιπόν το χειρότερο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ είναι ένα στεναχωρημένο πρόσωπο, και επειδή πιστεύω πραγματικά ότι είναι πολύ απλό να αντιμετωπίζουμε θετικά τη ζωή διαβάστε την παρακάτω ιστοριούλα που κυκλοφόρησε στο internet λιγες μέρες πριν...... Εγώ πάντως συγκινήθηκα όταν το διάβασα.....
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Έχεις δύο επιλογές!
Ο Τζέρυ είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου. Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση!
Αν κάποιος τον ρωτήσει τι κάνει, αυτός θα του απαντήσει:
Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα, θα έπρεπε να έχω άλλον ένα Τζέρυ!
Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν όταν αυτός άλλαζε αφεντικό.. έτσι ώστε να τον ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο!
Γιατί;
Διότι ο Τζέρυ ήταν παρακινητής από τη φύση του.
Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια άσχημη μέρα ο Τζέρυ ήταν εκεί για να του πει πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.
Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια..
Δεν το καταλαβαίνω ..κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα.. «πώς το κάνεις αυτό;»
Ο Τζέρυ απάντησε: «Κάθε πρωί που ξυπνώ σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή διάθεση»
Πάντα διαλέγω να είμαι σε καλή διάθεση.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να είμαι το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό. Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι.
Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα παράπονα ή να επισημάνω τη θετική πλευρά. Πάντα διαλέγω την θετική πλευρά της ζωής.
«Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο», απάντησα ..
«Κι όμως είναι» , απάντησε ο Τζέρυ.
«Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις απ’ έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις καταλήγουν σε δύο επιλογές.»
Εσύ διαλέγεις πώς να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις.
Εσύ διαλέγεις πώς οι άνθρωποι θα επηρεάσουν την διάθεσή σου.
Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση.
Είναι δική σου επιλογή πώς θα ζήσεις την ζωή σου.
Μερικά χρόνια αργότερα, ακουσα ότι ο Τζέρυ έκανε κάτι κατά λάθος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορεί να γίνει στις επιχειρήσεις εστιατορίων.
¶φησε ανοιχτή την πίσω πόρτα του εστιατορίου του.
Και μετά ;;
Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες.
Τι ήθελαν;
Λεφτά!!
Όσο ο Τζέρυ προσπαθούσε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό.
Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν.
Ευτυχώς, τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν γρήγορα στο νοσοκομείο.
Μετά από 18 ώρες εγχείρηση,
και εβδομάδες εντατικής παρακολούθησης ο Τζέρυ βγήκε από το νοσοκομείο με σημάδια από τις σφαίρες να βρίσκονται ακόμη στο σώμα του…
Είδα τον Τζέρυ περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα.
Όταν τον ρώτησα τι κάνει, απάντησε, «Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα θα είχα άλλον ένα Τζέρυ, θέλεις να δεις τις ουλές μου;»
Αρνήθηκα να δω τις πληγές του , αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του όταν γινόταν η ληστεία.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να έχω κλειδώσει την πίσω πόρτα» μου απάντησε.
«Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δυο επιλογές, να ζήσω ή να πεθάνω»
«Δεν φοβήθηκες;»
Τον ρώτησα.
Ο Τζέρυ συνέχισε, «οι τραυματιοφορείς ήταν υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν καλά».
Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.
Στα μάτια τους διάβαζα, «Είναι νεκρός»
« Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση.»
«Τι έκανες; ..τον ρώτησα»
«Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας», είπε ο Τζέρυ, και με ρώτησε «είσαι αλλεργικός σε κάτι;»
«Ναι» , απάντησα
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ότι έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή..
Και φώναξα, «στις σφαίρες!»
Ενώ γελούσαν, τους είπα,
«Διαλέγω να ζήσω, παρακαλώ να με εγχειρήσετε σα να ήμουν ζωντανός και όχι πεθαμένος».
Ο Τζέρυ έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών και χάρη στην καταπληκτική νοοτροπία του.
Έμαθα από αυτόν ότι κάθε μέρα επιλέγεις να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να την μισήσεις.
Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σου πάρει…
είναι η νοοτροπία σου.
Έτσι λοιπόν αν μπορείς να φροντίσεις γι αυτό, η ζωή σου μπορεί να γίνει πιο εύκολη.
Quote:
|
Το μέλος MILU στις 07-07-2005 στις 12:53 έγραψε:
Τι σου κάνει παρέα στις δύσκολες, αλλά και στις άλλες στιγμές;
|
|
Η σκέψη πως δεν είμαι μόνη (κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε...)
Η αισιοδοξία και η ελπίδα είναι μέσα μας... Προσωπικά νόημα μου δίνει ο ίδιος ο κόσμος... Ο ήλιος, η θάλασσα, το χρώμα της μέρας το χειμώνα, η μυρωδιά της βροχής... και πάνω απ'όλα ο έρωτας και οι άνθρωποι... Μη ξεχάσω τη μουσική...
Σκέφτομαι ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε ό,τι έχουμε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα (από άποψη υγείας πχ). Και νοιώθω καλύτερα...
Εν τω μεταξύ συχνά στη ζωή έρχονται όλα τα στραβά μαζεμένα... Όλα πάνε χάλια ή συμβαίνουν ανακατάξεις πολλές μαζί, που δεν είμαστε στην ψυχολογική κατάσταση να τις αντιμετωπίσουμε... Νοιώθουμε ότι χάνουμε ενέργεια. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να αντλήσεις ενέργεια από κάποιο από τα παραπάνω...
