Άρχισε να προβάλλεται στις αίθουσες της Αθήνας η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη "Η Πόλη των Θαυμάτων". Χθες, έκανε την πρεμιέρα της στο "Αελλώ 5+1" (Θερινός).
Η νέα ταινία του Δημήτρη Αθανίτη: Διασταυρούμενες ανθρώπινες πορείες
Η Ολυμπιάδα της Αθήνας, πλασαρίστηκε από τους κρατούντες, ως η Νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους. Απομυθοποιήθηκε από τις γνωστές αστυνομικές ιστορίες ντόπινγκ και μας άφησε μια σειρά από αθλητικές εγκαταστάσεις που είτε καταστρέφονται, είτε προσφέρονται στα αρπακτικά του θεοποιημένου ιδιωτικού τομέα. Μας χάρισε όμως μια ταινία που ξεκίνησε με τίτλο “Wonder Land” (νομίζω ότι το είχα αναφέρει σε κάποιο τόπικ) και κατέληξε τελικά να λέγεται “Η πόλη των θαυμάτων”. Δεν πειράζει. Το ίδιο είναι και για μένα και για τον Δημήτρη, αλλά και για όλους τους συντελεστές της. Η πόλη λοιπόν αυτή είναι η Αθήνα και τα θαύματά της “συλλάβαμε” τις ημέρες της “κοσμογονίας”. O Δημήτρης με την κάμερα και εγώ με το DAT, στους καυτούς δρόμους της πρωτεύουσας. Ήτανε τότε που είχαμε συνάντηση στου Ψυρρή, αλλά εγώ δεν ήμουν βέβαιος ότι θα τα καταφέρω να έρθω, γιατί σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα είχαμε ένα πολύωρο γύρισμα εκείνη την ημέρα.
Τα δύο τρίτα μιας τριλογίας
Δύο χρόνια πριν, συζητώντας με τον Δημήτρη Αθανίτη στο σπίτι του, μου είχε πει ότι σχεδιάζει να γυρίσει μια ταινία μέσα στο 20ήμερο που θα συμβαίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Με είχε ρωτήσει μάλιστα αν θα μπορώ να συμμετέχω στη σύγχρονη (όπως πάντα σε όλες του τις ταινίες) ηχοληψία και αν θέλω να μου δώσει κάποιο ρολάκι να παίξω (πάντα το κάνει αυτό). Τελικά ναι, μου έδωσε ένα ρόλο αλλά με “έκοψε” στο μοντάζ. Εδώ που τα λέμε, έκανε πάρα πολύ καλά. Δεν μου άρεσα καθόλου. Πάντως είχε πλάκα, γιατί υποδυόμενος έναν υπάλληλο του αεροδρομίου, φορούσα στολή (με το ειδικό καρτελάκι καρφιτσωμένο επάνω μου) και περιφερόμουν σε χώρους που οι επισκέπτες του αεροδρομίου δεν έχουν πρόσβαση.
Η “Πόλη των θαυμάτων”, είναι το δεύτερο μέρος μια τριλογίας, που ξεκίνησε με τις “2000+1 στιγμές”, που κάναμε το 2000, τότε που ολόκληρος ο κόσμος ασχολούνταν με την υποδοχή της νέας χιλιετίας.
Ήμουν στην Κώ ακόμα, όταν μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι έχουμε πρεμιέρα.
Ανθρώπινες συναντήσεις
Η υπόθεση της ταινίας “2000+1 στιγμές”, όπως και της τωρινής, είχε να κάνει με πορείες ανθρώπων, άγνωστων μεταξύ τους που συναντιούνται, με τρόπο αναπάντεχο και δραματικό. Όλα συμβαίνουν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2000, το μιλένιουμ όπως συνηθίζαμε να το λέμε και το ερώτημα που τίθεται από τον σκηνοθέτη είναι εάν η είσοδος της νέας χιλιετίας είναι η αρχή μιας νέας εποχής ή εάν πίσω από τις λαμπερές γιορτές οι άνθρωποι ζουν μια άλλη πραγματικότητα.
Το ίδιο συμβαίνει και με την “Πόλη των θαυμάτων”, όπου επτά διαφορετικές ιστορίες μπλέκονται με σκηνικό την απαστράπτουσα γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια ανθρώπινη κυψέλη με πρόσωπα από όλον τον πλανήτη δημιουργείται στην Αθήνα, ένα μωσαϊκό μέσα από τις ιστορίες ανθρώπων από όλα τα μέρη της Γης που το ταξίδι τους στην Ολυμπιάδα θα αλλάξει τις ζωές τους.
Καλώς ήρθατε…
“Καλώς ήρθατε στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, εδώ που όλα μπορούν να συμβούν! Καλώς ήρθατε στην πόλη των θαυμάτων!”. Αυτό είναι το μότο της ταινίας, το οποίο χρησιμοποιεί η ρεπόρτερ που εμφανίζεται και η οποία παρουσιάζει τα πρόσωπα των αγώνων. Πρόσωπα επώνυμα και ανώνυμα, μέσα και έξω από τα στάδια.
Δυο νεαροί γιαπωνέζοι που έρχονται να παντρευτούν στην Αθήνα των Ολυμπιακών, μια αμερικανίδα φοιτήτρια και ένας νεαρός γάλλος φωτογράφος που γνωρίζονται και ερωτεύονται σε μια ξένη πόλη, ένας αθλητής αντιμέτωπος με τα διλήμματά του, ένας γιάπης που θέλει να αποδράσει από την Αθήνα των Ολυμπιακών αλλά δεν μπορεί, ένας ρώσος που επιστρέφει είκοσι χρόνια μετά, για να βρει το νεανικό του έρωτα, μια ρεπόρτερ που βλέπει τη ζωή της να ανατρέπεται, ένα κοριτσάκι που ψάχνει καινούργιο πατέρα, μια κοπελίτσα που έρχεται από την επαρχία για να δει από κοντά το είδωλό της. Αυτά είναι μερικά από τα πρόσωπα της ταινίας του Δημήτρη Αθανίτη, ένα παζλ χαρακτήρων και καταστάσεων στην πρωτεύουσα τον περσινό Αύγουστο. Οι απρόβλεπτες καταστάσεις και οι δυνατές επιθυμίες, παρασύρουν τα πρόσωπα της ταινίας στο κυνήγι της αγάπης μέσα στην πόλη που μεταμορφώνεται για λίγο στην “Πόλη των Θαυμάτων”.
Του Δημήτρη του αρέσει η σκιαγράφηση των ανθρώπινων χαρακτήρων, οι ήρωές του κινούνται σε μια καθημερινότητα αναζητώντας εκείνο το “κάτι”, το θαύμα, που θα αλλάξει τη ζωή τους. Αυτό χαρακτηρίζει άλλωστε όλες του τις ταινίες. Ο κινηματογράφος του Δημήτρη, είναι προσωπικός, δε μοιάζει με κανενός άλλου Έλληνα σκηνοθέτη, χαρακτηρίζεται από μία “ελευθεριότητα” που δε χάνεται σε λαβύρινθους και σε ακροβασίες αλλά είναι απόλυτα ελεγχόμενη.
Ο σκηνοθέτης και η ταινία
Ο Δημήτρης Αθανίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε κινηματογράφο και αρχιτεκτονική και έκανε το ντεμπούτο του το 1993 με τη μικρού μήκους ταινία “Φιλοσοφία”. Ακολούθησε η, επίσης μικρού μήκους, ταινία “Ο κύριος Χ” το 1994 και τον ίδιο χρόνο έκανε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία “Αντίο Βερολίνο”.
Το 1996 σκηνοθέτησε την τηλεταινία “Μίλησέ μου για έρωτα” και το 1997 ακολούθησε η τολμηρή και μοντέρνα “Καμιά Συμπάθεια για το Διάβολο” (από όπου προέρχεται και η ονομασία της μόνιμης στήλης που γράφω στο Musicheaven. Θα πρέπει εδώ να πω, ότι ο τίτλος αυτός για την ταινία, είναι δική μου ιδέα) που προσέκρουσε στην ανωριμότητα του ελληνικού κοινού. Το 1999 ήταν η σειρά για το “Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” και το 2000 για τις “2000+1 στιγμές”.
”Η πόλη των θαυμάτων”, είναι η 5η μεγάλου μήκους ταινία του Δημήτρη Αθανίτη.
-Σενάριο - Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης
-Φωτογραφία: Σπύρος Παπατριανταφύλλου
-Μοντάζ: Μπονίτα Παπαστάθη
-Κουστούμια: Μάνος Ανδρέου
-Μακιγιάζ: Γαρυφαλλιά Σιωρά
-Σύγχρονη ηχοληψία: Γιώργος “Orfeus” Μπιλικάς
-Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς
-Μουσική: Άκης Δαούτης
-Παραγωγός: Διονύσης Σαμιώτης.
Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Αλεξανδρής, Κατερίνα Διδασκάλου, Λήδα Ματσάγγου, Εκάβη Ντούμα, Μπάμπης Χατζηδάκης, Ολιβιέ Μπρέιγ κ.ά.
Η ταινία μου άρεσε έτσι που την είδα χθες. Δεν έχει σημασία που συμμετείχα στα γυρίσματα ή που έβλεπα τη διαμόρφωσή της στο μοντάζ. Το πανί, είναι ….άλλο.
Από τους ηθοποιούς, μου άρεσε πολύ η Εκάβη Ντούμα και η Κατερίνα Διδασκάλου.
Βρήκα υπερβολικό το παίξιμο του Χατζηδάκη...
...ενώ το φιλαράκι μου ο Δημήτρης Αλεξανδρής, νομίζω ότι δεν βοηθήθηκε από τον ρόλο που του έδωσε ο Αθανίτης. Δεν είχε δηλαδή τα περιθώρια να δείξει κάτι περισσότερο, όπως έχει κάνει σε άλλες ταινίες που έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν.
Τι λέει ο ίδιος ο Δημήτρης Αθανίτης:
“Ήμουν απ' αυτούς που δήλωναν ότι θα φύγουν από την Αθήνα κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως συνειδητοποίησα ότι πέρα από τις τελετές και τα αγωνίσματα, υπάρχουν οι άνθρωποι. Αυτοί που κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι για τη συμμετοχή. Το τοπίο της πόλης γίνεται μια μικρογραφία του πλανήτη. Γίνεται το σταυροδρόμι, όπου τόσες προσωπικές πορείες διασταυρώνονται. Στη σύλληψη αυτής της ιδιαίτερης στιγμής μέσα από τη λεπτομέρεια της προσωπικής ματιάς και του ατομικού βιώματος, έστρεψα το ενδιαφέρον μου. Έγραψα δώδεκα ιστορίες, αλλά τελικά κράτησα τις μισές γιατί δεν ήθελα μια ταινία τριών ωρών. Το ότι αποφάσισα να κάνω αυτή τη ταινία, ήταν για μένα το πρώτο θαύμα! Το δικό μου. Ξεκίνησα βέβαια από κάποια στοιχεία που υπήρχαν και στην προηγούμενη ταινία μου “2000+1 Στιγμές”, αρκετά συγγενική ως προς τη σύλληψη. Εκεί, προσπάθησα να συνδυάσω πάλι φιξιόν με πραγματικότητα (μέσα από τις τηλεοράσεις ο πλανήτης γη επικεντρώνει σε μια στιγμή, το τέλος της χιλιετηρίδας, ένα νοητό ορόσημο), η ταινία όμως εστίαζε στο προσωπικό βίωμα αυτής της στιγμής. Προσπάθησα να βγάλω κρυφές γωνίες της πόλης, να αναδείξω αγαπημένα σημεία, να ρίξω άλλο φως σε γνωστά μέρη. Προσπάθησα να επινοήσω ξανά μια Αθήνα, που μέσα από τη ρουτίνα και τη σύμβαση, αγνοούμε ή ξεχάσαμε. Στα γυρίσματα είχαμε κάποιες δυσκολίες. Οι άνθρωποι του συνεργείου έπρεπε να κινηθούν μέσα στο πλήθος που πλημμύρισε τους δρόμους της Αθήνας, ταυτόχρονα όμως να περνούν απαρατήρητοι. Εφάρμοσα ένα σύστημα “αντάρτικου”, χτυπώντας απροειδοποίητα και δουλεύοντας με ένα μικρό ευέλικτο συνεργείο. Μια δεύτερη δυσκολία ήταν το πολυπρόσωπο καστ (Δημήτρης Αλεξανδρής, Κατερίνα Διδασκάλου, Olivier Brueils, Λήδα Ματσάγγου, Εκάβη Ντούμα, Μπάμπης Χατζηδάκης, Joshi Nagakayama,κ.ά), κυρίως η διαφορετική προέλευση των ηθοποιών (είτε ως σχολή παιξίματος, ως εμπειρία, αλλά και ως εθνικότητα). Έπρεπε να συνδυάσω Γιαπωνέζους με Ρώσους, Έλληνες με Γάλλους, ηθοποιούς εξαιρετικά έμπειρους με σχετικά άπειρους, ηθοποιούς με διαφορετική τεχνική. Το κριτήριο για την επιλογή του πολυπρόσωπου και ετερόκλητου αυτού καστ, έγινε με βάση τα φυσικά χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν κάθε πρόσωπο, αλλά κυρίως σε αυτό που εκπέμπουν οι ηθοποιοί σαν παρουσίες. Αυτό για μένα είναι το σημαντικό. Η δυνατή προσωπικότητα και ο ψυχισμός του ηθοποιού. Και αυτό είναι τελικά το κοινό στοιχείο των ηθοποιών που επιλέχθηκαν στην Πόλη των Θαυμάτων, αυτό δίνει ενότητα στην παρουσία και την υποκριτική τους. Ένα χρόνο μετά τα γυρίσματα, δεν νομίζω ότι αν μπορούσα να γυρίσω πίσω, θα άλλαζα κάτι. Όταν ξεκινούσα, δεν είχα καμία βεβαιότητα, κανένα προκαθορισμένο πλάνο στο μυαλό μου. Τα πάντα ήταν ρευστά. Προσπαθούσα να είμαι ανοιχτός σε ό,τι συνέβαινε γύρω και στο πως αυτό επηρέαζε τους ήρωες μου. Εξάλλου η ταινία τελείωσε τώρα, ένα χρόνο μετά, ακόμη κι’ αν τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν μήνες πριν. Θέλω να πω, όλος αυτός ο χρόνος που έχει περάσει ήταν δημιουργικός για τη ταινία. Τα θαύματα καμιά φορά τα κάνω ο ίδιος. Κυρίως όμως προσπαθώ να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις για να γίνουν. Το να κάνεις μια ταινία, είναι κάτι τέτοιο”.
