Έχετε κάποιον άνθρωπο που παρόλο που δεν είσαστε κολλητοί, βλέπεστε αραιά και που, τον θεωρήτε πολύ δικό σας, όχι με την έννοια της κτίσης μα από ψυχής;
Εγώ ευτυχώς ναι και τον λένε Χρήστο Παπαμιχάλη και άμα τον πειράξει κανείς σας ενημερώνω πως έχουμε πολύ κοφτερά δόντια εμείς τα Alienοκόριτσα!
Ναί!Είναι μια φίλη μου από το Γυμνάσιο. Η φιλία μας μετράει ήδη δέκα χρόνια.. Τον τελευταίο καιρό δε βλεπόμαστε πολύ συχνά -σπουδάζουμε και σε διαφορετικές πόλεις- κάθε φορά που θα βρεθούμε όμως είναι σα να πέρασε μόλις μια ημέρα από την προηγούμενη συνάντησή μας. Κι ας έχει περάσει π.χ. ένας ολόκληρος χρόνος!
Τώρα που το λέτε... ναί! Είναι ένας φίλος μου, από τα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου, που τον καιρό εκείνο (sic) κάναμε μαζί όνειρα πολλά και είχαμε δώσει την από κοινού υπόσχεση να γράψουμε ένα ποίημα... Η ζωή τα έφερε έτσι που οι δρόμοι μας χώρισαν για τα καλά... Είχα νέα του, πού και πού μέσω τρίτων... Οι αδερφές μας, βλέπετε σπούδαζαν στην ίδια σχολή στο Ιόνιο πανεπιστήμιο και με ενημέρωναν για τα κατορθώματα του φίλου μου, που είχε βάση πότε το Βέλγιο, πότε τη Βοστώνη, αργότερα το Λονδίνο... Ημουν και ΄γω υπερήφανος γαι την πρόοδό του... Εγινε περιζήτητος σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού και πάνω που νόμισα ότι αυτό θα σήμαινε πως δύσκολα θα τον ξανάβλεπα... να σου η συνάντησή μας στο νησί των Φαιάκων για τον ίδιο σκοπό... Να χαρούμε τις αδερφές μας στην αποφοίτησή τους!!! Και μία αυτόματη αντίδραση... "Γράφεις ακόμη κανένα στιχάκι?" Το ποίημα το δικό μας δεν το γράψαμε ακόμη, στο χαρτί τουλάχιστον... Κάποια μέρα σύντομα θα γίνει κι αυτό, μια βροχερή μέρα (ο αγαπημένος μου καιρός...) στο Λονδίνο! Υπόσχεση, Δήμο!
Νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε έναν δικό μας άνθρωπο.
Έτσι κι εγώ έχω ένα άτομο που κάποτε ήμασταν κολητοί αλλά λόγω συγκυριών πια δεν ήμαστε (παντρεύτηκε).
Όμως ερχόμαστε τακτικά σε επικοινωνία
και ξέρω καλά όπως
και αυτός άλλωστε οτι ο,τι κι αν χρειαστώ θα είναι πάντα εκεί για να με βοηθήσει σε
μια δύσκολη στιγμή.14 χρόνια φιλίας είναι αυτά....
ageras......
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ageras στις 28-10-2005 13:45 ]
κάναμε μαζί όνειρα πολλά και είχαμε δώσει την από κοινού υπόσχεση να γράψουμε ένα ποίημα... Η ζωή τα έφερε έτσι που οι δρόμοι μας χώρισαν για τα καλά... Είχα νέα του, πού και πού μέσω τρίτων... Οι αδερφές μας, βλέπετε σπούδαζαν στην ίδια σχολή στο Ιόνιο πανεπιστήμιο και με ενημέρωναν για τα κατορθώματα του φίλου μου, που είχε βάση πότε το Βέλγιο, πότε τη Βοστώνη, αργότερα το Λονδίνο... Ημουν και ΄γω υπερήφανος γαι την πρόοδό του... Εγινε περιζήτητος σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού και πάνω που νόμισα ότι αυτό θα σήμαινε πως δύσκολα θα τον ξανάβλεπα... να σου η συνάντησή μας στο νησί των Φαιάκων για τον ίδιο σκοπό... Να χαρούμε τις αδερφές μας στην αποφοίτησή τους!!! Και μία αυτόματη αντίδραση... "Γράφεις ακόμη κανένα στιχάκι?" Το ποίημα το δικό μας δεν το γράψαμε ακόμη, στο χαρτί τουλάχιστον... Κάποια μέρα σύντομα θα γίνει κι αυτό, μια βροχερή μέρα (ο αγαπημένος μου καιρός...) στο Λονδίνο! Υπόσχεση, Δήμο!