Κι όταν δεν πεθαίνει
ο ένας για τον άλλο,
είμαστε κιόλας νεκροί......
ΜΙΚΡΗ ΙΛΙΑΔΑ
Ήμουν τόσο λυπημένος,
που οι άγγελοι μου τραγουδούσαν στον ουρανό, άρχιζα
τότε να τραγουδάω κι εγώ
για να μην καταλάβουν οι γείτονες, έτσι απέκτησα τη
φήμη ξέγνοιαστου ανθρώπου
εξάλλου ο ρόλος μου πάντα ήταν να κρατάω ξύπνιο αυτό
το ηλίθιο φάντασμα
μιας παλιάς ευτυχίας, και καμιά φορά η μητέρα με
ρωτούσε δακρυσμένη "γιατί σ' αρέσει να ταπεινώνεσαι;"
"θέλω να καταλάβω, μητέρα’’
Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ’ όνειρο.
Και το πρωί <<καλημέρα>> λες, <<καλημέρα>> σου λένε.
Κι η σφαγή συνεχίζεται…
TΕΧΝΗ
Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάχα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα άπονα τον κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Tις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, του έδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, του έδωσα αμαρτίες βαριές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Bούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.
Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.
Αν έπερναν όλοι οι καλλιτέχνες ως γνώμονα αυτά τα βαθιά λόγια, ίσως να πήγαιναν κι οι ίδιοι πιο ψηλά κ πιο βαθιά..
Αφιερωμένο στον Pavel για μια κουβέντα που μου είπε σε σχέση μ' αυτό..
Να 'σαι καλά!
Κανείς δεν ασχολείται με το Λειβαδίτη;
Να ένα ποίημά του που λατρεύω και που τυχαίνει να είναι και ένα από τα αγαπημένα μου Θεοδωρακικά τραγούδια. Το Μοιρολόι της Βροχής, από τα Λυρικά.
Μοιρολόι της βροχής, βράδυ Κυριακής που απομένεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπείς, πέτρα να σταθείς
κι όπου πας χλωμό παιδί, ο καημός σου στη γωνιά σε καρτερεί
Παλληκάρι χλωμό μες στο καπηλιό απομείναμε οι δυό μας
ο καημός σου βραχνάς, πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά, δυό κρασιά δυό στεναγμοί, κι έχε γειά
Παλληκάρι χλωμό σ' ηύρανε νεκρό στο παλιό σταυροδρόμι
μοιρολόι η βροχή, μαύρα θα αντηχεί
στο καλό χλωμό παιδί, σαν τη μάγισσα σε πήρε η Κυριακή....
Το ερμήνευσαν ο Μίκης, ο Μπιθικώτσης, η Πρωτοψάλτη, και πρόσφατα νομίζω οι Κατσιμίχα...Το αγαπώ πάρα πολύ αυτό το ποίημα, με συγκινούν ιδιαίτερα οι στίχοι του...
Αυτό είναι ότι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει ποτέ...
Για μια γυναίκα
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις
περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
<<Πως γίνεταί;>> ρώταγες. Μα ήταν τόσο απλό
αφού μ' αγαπούσες.
@ Μια γρήγορη ματιά για τον
Λειβαδίτη ψάχνοντας στο νετ.
Φυσικά και το έχω δει το site!
Εν τω μεταξύ, ξέρω μια κοπέλα που αλληλογραφούσε με τον Τάσο Λειβαδίτη!!
Οι λέξεις του δείχνουν την ψυχική του υπόσταση..
Ακόμα κι η ζωή μου σημείωσε κάποτε ο Λειβαδίτης,
ακόμα κι η ζωή μου αποκτά σημασία
όταν την διηγούμαι σε κάποιον...
ΥΓ: συστήνω τα χειρόγραφα του φθινοπώρου...
...Βραδειάζει κι ο άντρας κι η γυναίκα τρέχουν να πλαγιάσουν μαζι
Η αγάπη μας είναι ενα καράβι που πάει στο άπειρο χωρίς εμάς...
Το όνειρο-για τον Λειβαδίτη-!
Τελικά τους έκλεισα την πόρτα ''τι να την κάνω την πραγματικότητα, τους λέω-εγώ έχω τ' όνειρο,'' ίσως γι' αυτό αγαπώ τα νεκροταφεία, γιατί βάζουν τέλος στις λεπτομέρειες.
Ένα τραγούδι λυπημένο τη νύχτα είναι πάντα ένας αποχαιρετισμός.
Hada
21.12.2005, 17:49
Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές,
μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.
Κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο.
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα.
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος.
Αλλά τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη...
Βέβαια, αγάπησε τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα,
Σκληρός, άκαρδος κόσμος
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται.
Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη...
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα.
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα.
Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη...
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες.
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο.
Κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω,
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο.
Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη...
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί,
σαν ένα τραγούδι που, καθώς βρέχει,
παίρνει το μέρος των φτωχών.
Αλλά, τα βράδια, τι όμορφα που μυρίζει η γη...
Δώσ' μου το χέρι σου...
To "Φυσάει" νομίζω πως είναι από τα καλύτερά του... Επίσης και το "χρωματίζω πουλιά"...
