Κυκλοφόρησε απο τη δισκογραφική εταιρεία 'Σείριος' η "Αμοργός'', το εξαιρετικό αυτό ποίημα (το μοναδικό!) του σπουδαίου Νίκου Γκάτσου, όπως το είχε μελοποιήσει ο Μάνος Χατζιδάκις, αν και δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει (ήταν έργο ζωής για αυτόν). Την ολοκλήρωση του ανέλαβε ο Νίκος Κυπουργός. Ερμηνευτές του έργου: η Μαρία Φαραντούρη, ο Τάσος Χριστογιαννόπουλος και ο Δώρος Δημοσθένους.
ΥΓ. Ποιό είπαμε οτι θα είναι το χριστουγεννιάτικο δώρο που θα κάνετε στον εαυτό σας ή στους αγαπημένους σας...;
Κοιτάξτε...
Άκουσα 3 κομμάτια από το ραδιόφωνο (μην περιμένετε να προσδιορίσω ποιά ήταν, δεν θυμάμαι τους στίχους...) και οι πρώτες σκέψεις που επικρατούν τώρα στο μυαλό μου είναι οι εξής:
αν και θεωρώ τον Χατζιδάκι μάλλον τον καλύτερο συνθέτη που γέννησε η Ελλάδα μας, το αποτέλεσμα μάλλον δεν ήταν αντάξιο και του πραγματικού ταλέντου του αλλά και της φήμης του ή αν θέλετε καλύτερα της θέσης που έχει πάρει στην καρδιά μας. Όπως και δεν είναι αντάξιο της Αμοργού. Χωρίς αυτό να απαξιώνει τίποτα μα τίποτα από το παρελθόν, έχω την εντύπωση ότι ο Χατζιδάκις πιέστηκε να μελοποιήσει αυτό το ποιητικό αριστούργημα. Άκουσα δε από τον Μελωδία ότι το είχε υποσχεθεί στον Γκάτσο και γι' αυτό δεν τα παράτησε. Από κει και πέρα δεν έχω άλλες πληροφορίες.
Υπενθυμίζω πως αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις μου για αυτά τα 3 τραγούδια που άκουσα, χωρίς ο ήχος να ωριμάσει μέσα μου. Ίσως και να αγοράσω τον δίσκο εν τέλει.
Σας ακούω...
Παιδιά εμένα μ' αρέσει η δουλειά αυτή και ιδιαίτερα το κομμάτι : Τι να την κάνω τη σταλαγματιά.
Προσεγμένη δουλειά νομίζω..
Βασικά το κομμάτι λέγεται:Τί να μου κάμει η σταλαγματιά.Συμφωνώ απόλυτα πως είναι πολύ καλή δουλειά!!
Αγαπητοί φίλοι, χαιρετώ. Πριν από λίγες ημέρες άκουσα την "Αμοργό". Ειλικρινά ενθουσιάστηκα! Ίσως και γιατί είχα πολύ καιρό να ακούσω κάτι καινούργιο από το μεγάλο συνθέτη και δάσκαλο, Μάνο Χατζιδάκι. Πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά, ώριμη, ισάξια μεγάλων έργων όπως η "Εποχή της Μελισσάνθης". Βέβαια, αναγνωρίζω το γεγονός ότι ήταν ανολοκλήρωτο έργο, αλλά η συμβολή του Νίκου Κυπουργού απέδειξε για ακόμα μια φορά την τεράστια αξία του τελευταίου. Βαρύ φορτίο η μελοποίηση της "Αμοργού", του μοναδικού ποιήματος του μεγάλου Νίκου Γκάτσου, που είναι υπέροχο και αξεπέραστο δείγμα του ελληνικού υπερρρεαλισμού, έργο ζωής όντως για το συνθέτη (το ξεκίνησε το 1970, για να το αφήσει ανολοκλήρωτο το 1992). Με την εισαγωγή ένιωσα ότι άκουγα ένα ακόμα ορχηστρικό από τα "Παράλογα", θυμίζοντάς μου συγκεκριμένα το "Στα βουνά της Αιτωλίας", το καλύτερο ορχηστρικό κατά την προσωπική μου γνώμη του Μάνου Χατζιδάκι (ξέχωρα φυσικά από το κλασικό "Χαμόγελο της Τζοκόντας"). Αλλά και τα υπόλοιπα κομμάτια, όπως "Με την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά", "Κι ένας χαμένος ελέφαντας - Και τότε θα'ρθουν αέρηδες", το υπέροχο "Έτσι σ'ένα πηγάδι βαθύ - Έτσι κοιμάται ολόγυμνη", "Οι ελπίδες των γρύλων", "Χορός με τον Ηράκλειτο","Ιντερλούδιο" και όπως έγραψαν και οι προηγούμενοι φίλοι "Τι να μου κάμει η σταλαγματιά", αλλά και "Πόσο πολύ σε αγάπησα", "Χρόνια και χρόνια πάλεψα" και το ήδη αγαπημένο "Ήταν του Μάη το πρόσωπο" είναι μελωδικότατα με έντονο το ύφος της τελευταίας συνθετικής του περιόδου. Απόλυτα επιτυχής η επιλογή του σπουδαίου Τάσση (κι όχι Τάσου) Χριστογιαννόπουλου, Έλληνα βαρύτονου που διαπρέπει στα λυρικά θέατρα του εξωτερικού και του αισθαντικότατου και καλλίφωνου Δώρου Δημοσθένους· ατυχής η επιλογή πάλι της Μαρίας Φαραντούρη, που, αν και σέβομαι απόλυτα την ομολογουμένως τεράστια προσφορά της στο ελληνικό τραγούδι, ακούγεται πια αρκετά κουρασμένη φωνητικά... Πολλά συγχαρητήρια για την ενορχήστρωση του έργου!
Υ.Γ.: Πρέπει να ανοίξουν επιτέλους τα συρτάρια του μεγαλύτερου Έλληνα συνθέτη και να εκδοθούν και τα υπόλοιπα έργα του, που απ'ότι γνωρίζω, είναι πολλά και υπέροχα. Οι καιροί το απαιτούν...
Μεγάλωσα με την μουσική του Χατζιδάκι, μου είναι πολύ γνώριμος ο ήχος του, άκουσα την ''αμοργό'' αλλά έχω κάποιες σκέψεις.
Είναι εμφανές ότι το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί από τον συνθέτη.
Οπως είναι εμφανές ότι λείπει η σφραγίδα του, μια άλλη ελευθερία που είχε στο έργο του, ακόμα και κάποια αίσθηση χιούμορ... ακόμα και στα πιο σοβαρά του έργα.
Ο Χατζιδάκις ποτέ δεν κούραζε, ήταν σοβαρός, αλλά όχι μουντός ούτε σκυθρωπά σκεπτόμενος...
Η ''Αμοργός'' είναι φτιαγμένη από κάποιους άλλους ταλαντούχους ανθρώπους, που σέβονται πάρα πολύ τον Χατζιδάκι, προσπάθησαν πολύ κι αυτό είναι εμφανές, αλλά αν το έφτιαχνε ο ίδιος, θα ήταν πολύ διαφορετικό.
Η ενορχήστρωση της Αμοργού (για την μελοποίηση δεν τίθεται θέμα, τα βασικά θέματα/κομμάτια του έργου είναι εμφανέστατα γραμμένα από τον ίδιο το συνθέτη, έστω στο μεγαλύτερο μέρος τους, μιας και έχουν το προσωπικό του ύφος) είχε ήδη ανατεθεί από το 1981 στο Νίκο Κυπουργό από τον ίδιο το Χατζιδάκι. Επομένως, αν και συμφωνώ ότι είναι πολύ "φορτωμένο" έργο -ο συνθέτης θα το παρέδιδε πιο λιτό-, κάτι όμως που δε με ενόχλησε προσωπικά, ο Κυπουργός είχε την καθοδήγηση του Χατζιδάκι, ενώ ο ίδιος ήθελε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την ολοκλήρωση της μελοποίησης, αφού το έργο επρόκειτο να παρουσιαστεί στο Μουσικό Αύγουστο στο Ηράκλειο Κρήτης. Τελικά, εκεί παρουσίασε έξι από τα τραγούδια που ήδη είχε συνθέσει στην Αμερική για φωνή και πιάνο. Στο τέλος της δεκαετίας του '80 ανέθεσε και πάλι στον Κυπουργό την ενορχήστρωση, αλλά η παρουσίαση του έργου δεν έγινε μέχρι το 2003 που παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο.
