@ Den ton exw akousei, ma sigoura auth h sunenteuksh mou dwse ena kalo kinhtro na to kanw. Eseis sthn Athhna ainte phgainte sto live!
__________________________________________________________________
Τα κοχύλια παίζουν τζαζ
Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στιβ Τουρέ, που έρχεται στο «Χαφ Νόουτ», ξέρει καλά τον ήχο της θάλασσας. Είναι, άλλωστε, και ο δικός του ήχος
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ζωής του Στιβ Τουρέ. Εξαιρετικό ταλέντο στο τρομπόνι, αλλά πάνω απ' όλα ο άνθρωπος που έδωσε ζωή σε κοχύλια μακρινών ωκεανών,
επιστρέφει στην Αθήνα για επτά εμφανίσεις στο «Χαφ Νόουτ» (από την Παρασκευή μέχρι τις 16 του μηνός).
Εδώ και τρεις δεκαετίες πρωταγωνιστεί στο χώρο της τζαζ έχοντας κατορθώσει δεκάδες συνεργασίες με την αφρόκρεμα του είδους (Ρέι Τσαρλς, με τον οποίο είχε έρθει πρώτη φορά το 1972 ως τρομπονίστας στη χώρα μας, Γούντι Σόου, Αρτ Μπλάκι, Ντίζι Γκιλέσπι, Χέρμπι Χάνκοκ, Βαν Μόρισον).
Στα κοχύλια τον μύησε ο Ραχσάν Ρόλαντ Κερκ στις αρχές της δεκαετίας του '70 κι ενώ έπαιζε τρομπόνι στην μπάντα του Κάρλος Σαντάνα. «Ακουσα να παίζουν και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ηταν μια υπέροχη μελωδία και αποφάσισα να πειραματιστώ μαζί της».
Ο χαρισματικός μουσικός και ιδρυτής της Σανκριφάιντ Σελς (ένα γκρουπ αποτελούμενο αποκλειστικά από βιρτουόζους των κοχυλιών) παραμένει πέρα από τις συχνές του περιοδείες ιδιαίτερα ενεργός και δισκογραφικά. Ανάμεσα στα άλμπουμ του που ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια είναι το «Lotus Flower» και το «The Spur οf the Moment». Καλύτερα, όμως, μας τα είπε ο ίδιος όταν τον αναζητήσαμε στο σπίτι του στην Αμερική.
- Ξέρω ότι ξεκινήσατε από βιολιστής, μετά γίνατε τρομπονίστας και αργότερα ασχοληθήκατε με τα κοχύλια. Μεγαλώσατε σε μουσικό περιβάλλον...
«Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου δεν έπαιζε κανένα μουσικό όργανο αλλά ήταν τόσο θερμός ακροατής που, αν δεν ακούγαμε σπίτι μουσική, μας πήγαινε να την ακούσουμε σε συναυλίες. Ετσι είχα την ευκαιρία να δω συναυλία του Ντιουκ Ελινγκτον, του Κάουντ Μπέιζι και άλλων. Η μητέρα μου από την άλλη ήταν χορεύτρια κι έπαιζε πιάνο. Και τα τρία αδέλφια ήμασταν σε ορχήστρες της περιοχής και του σχολείου. Ηταν κάτι σαν πεπρωμένο. Από τότε είχα καταλήξει ότι θα γίνω μουσικός».
Κάθε κοχύλι έχει το όριό του
- Και το τρομπόνι πώς μπήκε στη ζωή σας;
«Ημουν οκτώ ή εννέα ετών. Δεν ξέρω τι με τράβηξε σε αυτό. Νομίζω ότι πρέπει να είναι κανείς τρελός για να διαλέξει αυτό το όργανο σε αυτή την ηλικία. Οταν δε το δοκίμασα, το ερωτεύτηκα».
-
Τα κοχύλια πού τα βρίσκετε;
«Από κάθε μέρος του κόσμου και απ' όποια θάλασσα μπορείτε να φανταστείτε. Οταν ξεκίνησα δεν φανταζόμουν ότι θα τα είχα ως βασικά μουσικά όργανα στις ορχήστρες μου. Σιγά σιγά έμαθα να τα ξεχωρίζω αλλά και να μαθαίνω τις ιδιαιτερότητές τους. Τα κοχύλια, ανάλογα με το είδος και το μέγεθος παίζουν διαφορετικές νότες. Αλλο χαμηλά και άλλο ψηλά. Και αυτή είναι η διαφορά τους με το τρομπόνι, ότι δεν είναι ένα κοχύλι για ένα τραγούδι. Μπορεί να χρειαστεί ν' αλλάξεις πολλές φορές κοχύλια, γιατί το καθένα έχει το όριό του».
- Πώς θα περιγράφατε τον ήχο ενός κοχυλιού;
«Πολύ θερμό και πολύ όμορφο. Τα κοχύλια ανήκουν σε έναν φιλειρηνικό κόσμο και νομίζω αυτήν την υπέροχη γαλήνη και τη θετική τους ενέργεια την έχουμε πολλή ανάγκη εμείς στον δυστυχισμένο και κακό μας κόσμο».
- Τελικά, από όλους αυτούς τους μουσικούς με τους οποίους συνεργαστήκατε, ποιος σας επηρέασε περισσότερο;
«Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Σε κάθε περίοδο θα έλεγα ότι υπήρχε και κάποιος διαφορετικός και όλοι μαζί είναι πολύτιμοι, γιατί σε αυτούς χρωστάω την εκπαίδευση, την έμπνευση, την ευκαιρία που μου έδωσαν να παίξω. Στην αρχή ήταν ο Ραχσάν Ρόλαντ Κερκ, μετά ο Αρτ Μπλάκι, μετά ο Μελ Λιούις και ο Ρέι Τσαρλς, ο πολύ σημαντικός για μένα Γούντι Σόου και φυσικά ο Ντίζι Γκιλέσπι».
enet- 05/02/2006
