Εντυπώσεις...
Μόλις γύρισα από την συναυλία στο Ηρώδειο. Σε ένα κατάμεστο Θέατρο, απολαύσαμε 3 υπέροχες φωνές.
Τι είδα...
Ο Μ. Λιδάκης, φωνή βαριά, μεστή, μας παρέσυρε με τις ερμηνείες του σε τραγούδια του Χατζιδάκι, όπως ''στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι'', ''που τα πάνε το παιδί'', αλλά και άλλων όπως Μικρούτσικου, τραγούδησε έξοχα το ''ερωτικό'', υπέροχος και στον ''μαύρο ήλιο'' του Ξαρχάκου. Στο τελευταίο μέρος ερμήνευσε τραγούδια του Θεοδωράκη.
Η Φ. Δάρρα, ερμήνευσε κυρίως Δ. Παπαδημητρίου, όπως ''πάμε ξανά στα θαύματα'', ''το στάλσιμο'', ''χρώμα δεν αλλάζουνε τα θαύματα'', αλλά και Χατζιδάκι ''το πέλαγο είναι βαθύ'', αλλά και Θεοδωράκη ''Μαρίνα'', '' αν θυμηθείς στο ονειρό μου''.
Ο Μ.Φραγκούλης, προσεγμένος, μελετημένος όπως πάντα, με πολύ καλή τεχνική, πολύ καλός από την ''περιμπανού'' , από '' το αστέρι του βοριά'', έξοχος στο ''από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά'' αλλά και στο ''σκόρπιο αίμα'' του Ξαρχάκου.
Κάποια στιγμή εν μέσω απαγγελίας στίχων από την κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη (πολύ καλή στο ''κοιμήσου αγγελούδι μου'' του Θεοδωράκη), ερμήνευσε ''μάνα μου και Παναγιά'', ''μέρα μαγιού''.
Ο νέος Α. Σμυράκης στο ''μεγάλη παρασκευή'' (Ξαρχάκος-Γκάτσος) πολύ καλός.
Τι δεν μου άρεσε. (που σημαίνει θα ρίξω λίγο ''θάψιμο'' να εκτονωθώ)
Η Δάρα στο ''Μαρίνα πρασινό μου αστέρι'' άνοιγε τόσο τις φράσεις και τις καταλήξεις σε στυλ ''κοιτάξτε τι αναπνοή έχω, δείτε ωραίο διάφραγμα''... λυπήσου μας όμως. Τραγούδα κι άσε την επίδειξη φωνητικών δυνατοτήτων. Αλλες πάλι στιγμές σήκωνε τα χέρια να μας παρασύρει να χτυπάμε παλαμάκια ρυθμικά. Πεσ το εσύ καλά και αν μας αρέσει θα χτυπάμε και παλαμάκια, δεν χρειάζεται όλη την ώρα να μας παροτρύνεις.
Οταν έχουμε ακούσει και ανατριχιάσει με τον Μπιθικώτση που λέει ''Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ'' στο ''Αξιον εστί'', δεν λέω να πάτε να βρείτε τον Μπιθικώτση να το ξαναπεί, αλλά να το διεκπεραιώνει ο... Γρηγόρης Βαλτινός!!!
Ας το έλεγε έστω ο Φραγκούλης...
Η κυρία Μπεμπεδέλη, σπουδαία ηθοποιός, αλλά το μελό σε κάποια ποιήματα, σε στιγμές θα μπορούσε να λείπει. Αλλά και οι θεατρινισμοί τύπου, συγκινήθηκα, κρύβω το προσωπό μου.... με όλο το σεβασμό στο ταλέντο της, ας έλειπαν.
Ο Λιδάκης έχει πιο δυνατή φωνή προφανώς, αλλά δεν χρειαζόταν να καλύπτει τον Φραγκούλη σε στιγμές...
Και φτάνουμε στο τελευταίο μέρος...
Κύριοι καταλαβαίνω άνθρωποι είστε κι εσείς, ένα μυαλό έχετε, κουρασμένοι μπορεί να είστε, αλλά είναι παντελώς απαράδεκτο να μην ξέρετε τα λόγια, να μπαίνετε άλλη στιγμή ο ένας άλλη στιγμή ο άλλος, όχι όπου κι όπου, αλλά στο περήφημο '' Της αγάπης αίματα'', η ερμηνεία κυρίως από την μεριά του Λιδάκη, ήταν απαράδεκτη εντελώς.
Στα 2-3 τελευταία τραγούδια της συναυλίας, έβλεπες κόσμο να φεύγει ακατάπαυστα, ίσως από φόβο μήπως κατακρεουργήσουν και κανα άλλο τραγούδι.
Ο Λιδάκης όμως δεν σταμάτησε εκεί, σε μια συγκινητική στιγμή αμέσως μετά που ο Βαλτινός απήγγηλε από το ''άξιον εστί'' του Ελύτη, πήγε και έπιασε συζήτηση με την καθισμένη κάπου στην σκηνή (και ασχέτως) κυρία Μπεμπεδέλη. Αλλά και πιο μετά σε ένα πιο ρυθμικό σημείο του Αξιον εστί, κοινούνταν ανόητα στον ρυθμό (τύπου τραλαλά-τραλαλά), η χτυπούσε παλαμάκια με... ανοιχτές παλάμες! Ασε που επειδή βρέθηκε στο Ηρώδειο, χρησιμοποιούσε χειρονομίες τύπου ''περάστε'', ''μετά από σας'', η γύρναγε το σώμα του σαν ρομποτάκι στα χειροκροτήματα και καλά πιο επίσημα... έγραφαν πολύ ψεύτικα...
Ο Φραγκούλης αν εξαιρέσουμε ότι στο ''μέρα μαγιού'' ξεχάστηκε και έκανε μια παυσάρα, πριν μπει στο ρεφρέν, ήταν τελικά ο πιο σωστός απόψε.
Στο τέλος το κοινό σηκώθηκε και έφευγε, οι καλλιτέχνες έφυγαν από την σκηνή... αλλά ξαφνικά είδαμε ένα θαύμα! Ο Λιδάκης και ο Φραγκούλης ξαναβγήκαν λες και το κοινό τους κάλεσε (!) και μας είπαν ένα τραγούδι του Ξαρχάκου!
Κι ενώ είπαμε ''άντε πάμε τέλειωσε'' βγαίνει η Δάρα και λέει ''να σας πω κι εγώ ένα τραγούδι, θέλετε;'' ''Ναι'' είπαν 5-6 κάπου κάποιοι και είπε ένα του Παπαδημητρίου...
Εφευγα, αλλά κοιτούσα μην βγει και ο Βαλτινός και μας πει ''να σας πω και εγώ κανα ποίημα, ξέρω κι έναν Σεφέρη..;''
Ελεος...οργανωθήτε λιγάκι.
ΥΓ. Να διευκρινήσω ότι και τον Λιδάκη, αλλά και τον Φραγκούλη τους αγαπώ και τους ακούω πάρα πολύ, γι αυτό ίσως είμαι και τόσο αυστηρός... και δεν σημαίνει ότι δεν πέρασα καλά. Αλλά στο ''της αγάπης αίματα'' για να μιλήσω πιο σοβαρά ο Λιδάκης ήταν αδικαιολόγητος. Αλλά εντελώς.
με την πρώτη σταγόνα της βροχής, σκοτώθηκε το καλοκαίρι...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : megaloserwtikos στις 06-09-2006 04:04 ]
