Πείτε το μ'ένα τραγούδι...

Παιχνίδι με τα μαύρα-Σωκράτης Μάλαμας

Της Σφίγγας το κεντρί πονάει πολύ
Σφραγίζει διαβατήριο για σκοτεινό κατώφλι
Προφήτες πλάνοι μας μιλάνε γι' απειλή
Και σέρνονται ξοπίσω τους ανήσυχοι οι όχλοι

Ποιος σ' έμαθε να γεύεσαι ερημιές
Να ξεδιψάς με το ποτό που κρύβουνε οι κάκτοι
Όλα τα μπάρκα σου σε πλήρωσαν ρωγμές
Μα εσύ τον κήπο σου ποτέ δεν όρισες με φράχτη

Ποιος σ' ύφανε με ίνες πορφυρές
Στου φεγγαριού τη χάση να εκπέμπεις πύρινη αύρα
Πάντα ζωγράφιζες τις θάλασσες βαθιές
Και στη σκακιέρα διάλεγες να παίξεις με τα μαύρα

Όλα σε θυμίζουν απλά κι αγαπημένα,
πράγματα δικά σου καθημερινά.
Σαν να περιμένουν κι αυτά μαζί με μένα
να 'ρθεις κι ας χαράξει για στερνή φορά.

Όλη μας η αγάπη την κάμαρα γεμίζει
σαν ένα τραγούδι που λέγαμε κι οι δυο.
Πρόσωπα και λόγια και τ' όνειρο που τρίζει.
Σαν θα ξημερώσει τί θα 'ναι αληθινό;

Όλα σε θυμίζουν κι οι πιο καλοί μας φίλοι,
άλλος στην ταβέρνα κι άλλος σινεμά.
Μόνη μου διαβάζω το γράμμα που 'χες στείλει
πριν να φιληθούμε πρώτη μας φορά...

Δε θα γραψω ολους τους στιχους.Μονο ενα αποσπασμα!

Και να που μεγαλωσα,και να που φοβαμαι
και να που μικρος θα θελα να μαι
και να που μεγαλωσα,και να που φοβαμαι
γυρναω στα παλια και θυμαμαι...

ARCHIVE- Goodbye

I'm thinking of you
In my sleep
They're not good thoughts
The worst kind of sad

I've noticed things
Cannot be repaired
When I wake up
I'll be in despair

Cause I know I've got to say
I know I've got to say
Goodbye
Baby goodbye
Goodbye
Baby goodbye
You're my sweetheart
Goodbye
You're my sweetest
Goodbye
I know I'm gonna look
So so so so bad
But there's no easier way
For me to have to walk away
But I don't wanna hear this no more
And I don't wanna feel this no more
And I don't wanna see this no more
And I don't wanna experience this no more
Cause I know I've got to say
I know I've got to say
Goodbye
Baby goodbye
Goodbye
Baby goodbye
You're my sweetheart
Goodbye
You're my sweetest
Goodbye
Goodbye
Goodbye
Goodbye (you're my sweetest)

______________________________

Αφιερωμενο εξαιρετικα στο πτυχιο μου....

Βάλια Κάλντα-Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Το νερό στη Βάλια Κάλντα το φυλάγουν οι αγγέλοι
Μόνο τ' αγριμάκια πίνουν κι όποιος άτυχος δεν ξέρει
Το νερό στη Βάλια Κάλντα άμα θα το πιεις σε πίνει
Σ' αγκυλώνει και σ' αφήνει να παραμιλάς

Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη

Το νερό στη Βάλια Κάλντα είναι πιο ζεστό απ' το αίμα
Έτσι εκεί τα μανιτάρια κάνουν την αλήθεια ψέμα
Το νέρό στη Βάλια Κάλντα μόνο με νερό δε μοιάζει
Απ' το πουθενά πηγάζει κι απ' την άβυσσο

Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη

Για πάντα - Μιχάλης Χατζηγιάννης

Δε φεύγω,
θα μείνω όλη νύχτα στην πόρτα σου,
θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά,
τ’ αστέρια θα πάρω αγκαλιά,
θα λέω τ’ όνομά σου σιγά.

Δε φεύγω,
όσο κι αν θες δε φεύγω
κι ας έρθει χειμώνας και βροχή
τα βράδια θα παγώνει η ψυχή
ο ήλιος θα καίει το πρωί.

Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
για πάντα θα 'μαι εδώ να με κοιτάς
για πάντα εδώ είναι το κορμί
εδώ είναι η ζωή
δε φεύγω αν δε φύγουμε μαζί

Δε φεύγω,
θα μείνω όλη νύχτα στη πόρτα σου
θα μείνω να σ' ακούω να μιλάς
με φίλους σε νοιώθω γελάς
μα δίπλα σου είμαι όπου πας.

Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς
για πάντα θα 'μαι εδώ να με κοιτάς
για πάντα εδώ είναι το κορμί
εδώ είναι η ζωή
δε φεύγω αν δε φύγουμε μαζί

Tίποτα-Γιάννης Κότσιρας


Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το γιατί
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ' τα χείλια τα σφιγμένα

Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα συγγνώμη
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει

Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το γιατί

Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το σ' αγαπώ
το λέω ακόμα...

Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε
τα όνειρά μας τα κλεμένα
Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε
το λεν' τα μάτια τα κλαμένα.

Μια χώρα χωράφι
στη μέση εγώ
σκιάχτρο σε ράφι
βυζαντινό
με ηρωικό ριπλέι
με μια ταρζανιά
πυροβατώ σ' αναμμένα σκατά

Η Ελλάδα στα κάρβουνα

Βυζαίνω πουτάνες
χαμένο μωρό
μ΄ αφήσανε μάνες
σε κάποιο χορό
στα βράχια του Ζάλογγου
στον Ευρογκρεμό
αναστενάρης, ζογκλέρ, ζιγκολό

Η Ελλάδα στα κάρβουνα----------------Πανουσης

Στίχοι : Wolf Birman - Μετάφραση : Δημοσθένης Κούρτοβικ
Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία : Βασίλης Παπακωνσταντίνου (& σε ντουέτο με τον ίδιο κ τον Θάνο Μ.)

Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν,
τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν,
που απ' τους άλλους θεν παλικαριά
κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά,
σ' αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί,
τους έχω βαρεθεί.

Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα,
των γραφειοκρατών η φάρα,
στήνει με ζήλο περισσό,
στο σβέρκο του λαού χορό,
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή,
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους,
τους γερμανούς τους προφεσόρους,
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά,
αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά,
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας γδαρτάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί, μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά,
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ' όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό,
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια,
με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια,
σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.
Σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί,
τους έχω σιχαθεί.

Κεμάλ-Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

...In my dreams I can see you,
I can tell you how I feel.
In my dreams I can hold you
and it feels so rear...
I still feel the pain...

And somehow I knew you could never stay.
And somehow I knew you would leave me.
You took my heart away...
All I wish,
I wish you could have stayed...

-One last goodbye-
ANATHEMA

Μ ' άφησες σαν πόλη Τουρκεμένη
Μα το δάκρυ γέλιο το ντύσα
Γύρισες μετά να δεις τι μένει
Κι είπες πως φριχτά σε πρόδωσα
Ύστερα βαριά πήρες τον δρόμο
Ύστερα εγώ δεν είχα τίποτα
Γέλιο ήρ8ε μόνο,γέλιο με τον χρόνο
Κι είπες πως σε πρόδωσα αλύπητα
Μ' άφησες σαν πόλη Τουρκεμένη
Κι είπες πως σε πρόδωσα

Μ'άφησες σαν πόλη Τουρκεμένη
Μα κρασί τον πόνο κέρασα
Κι όταν δεν με είδες δακρυσμένη
Είπες πως φριχτά σε γέλασα

Αν κουραστείς απ' τους ανθρώπους
κι ειν' όλα γύρω γκρεμισμένα,
μην πας ταξίδι σ' άλλους τόπους,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ
με τ' άστρα του τ' απελπισμένα,
μη φοβηθείς απ' το σκοτάδι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και γείρε το κεφάλι
στα χέρια μου τ' αγαπημένα,
να ζήσεις τ' όνειρο και πάλι,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Κι αν δεις καράβια να σαλπάρουν
κι αν δεις να ξεκινάνε τρένα,
μην πεις μαζί τους να σε πάρουν,
έλα σε μένα, έλα σε μένα.

Έλα και κάθησε δεξιά μου
σαν ξεχασμένος αδερφός,
να μοιραστείς την μοναξιά μου
και να σου δώσω λίγο φως.

Συγγνώμη- Χαρούλα Αλεξίου

Ήταν η ζωή μου, πάντοτε γεμάτη
μα εγώ παράπονα , της έκανα
είχα τα καλά του κόσμου και όλη την αγάπη
μα με τα παράπονα δεν τέλειωνα
ώσπου κάποια μέρα ,χτύπησε την πόρτα μου
ο δικός σου πόνος καί καημός

Και ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει
τι πα να πει να ‘χεις τα χέρια σου αδειανά
και ξαφνικά είδα η ζωή να με χωρίζει
από ό,τι νόμιζα πως ζει παντοτινά

Και τότε έκατσα και έκλαψα πικρά
είπα συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά

Όταν ακουμπούσε κάποιος τα φτερά μου
αετός γινόμουνα και πήγαινα
μα έβλεπα τον κόσμο μέσα απο τα όνειρά μου
και όποιος μου τα γκρέμιζε τον πλήγωνα

Μά ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει
τι πα να πει να ‘χεις τα χέρια σου αδειανά
και ξαφνικά είδα η ζωή να με χωρίζει
από ό,τι νόμιζα πως ζει παντοτινά.

Είπα συγνώμη... συγνώμη... συγνώμη
Είπα συγνώμη στη ζωή πρώτη φορά

Τι κι αν κρατάει μια στιγμή- Χάρις Αλεξίου

Αν ήξερες πόσο με καίει βαθιά το βράδυ αυτό
το σώμα φυτίλι κι αρπάζει φωτιά απ' το μυαλό

Τι κι αν κρατάει μια στιγμή
για μια στιγμή δεν είσαι εδώ
γι' αυτήν πονώ...
... και τραγουδώ...

Αν ήξερες πόσο πονάει το χαρτί
σαν είναι λευκό...
Κρατάει μελάνι και γράφει η ψυχή
για τον χωρισμό...


Τέλειο το καινούριο της Χαρούλας.....

Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική: James
Πρώτη εκτέλεση: Φίλιππος Πλιάτσικας

Προσπαθώ να θυμηθώ
τον παλιό σου αριθμό
να σου μιλήσω

Έχω χρόνια να σε δω
έχεις φύγει ή είσαι εδώ
να σε ρωτήσω

Πες κάτι, πες κάτι
μίλα μου

Μια λέξη στείλε μου κι εσύ

Πες κάτι, πες κάτι
μίλα μου

Κυλάει σαν όνειρο η ζωή

Πως περνάς άραγε εσύ
κάτι θα ‘χεις να μου πεις
για να κρατήσω

Θέλω μια καινούργια αρχή
πρέπει κάτι να μου πεις
να συνεχίσω

Πες κάτι, πες κάτι
μίλα μου...

Να μου το πεις...
Το σ' αγαπώ και πάλι...
Να μου το πεις...
Η αγάπη είναι ζάλη.....

...Θα ' ναι Δευτέρα , θα 'ναι Τρίτη
στην Κατερίνη και στην Κρήτη
Θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω
Χειμώνας θα 'ναι ή καλοκαίρι
σε άλλον καιρό στα ίδια μέρη
μέσα στον ίδιο ουρανό
Θα 'ρθω μια μέρα να σε βρω

Σε εσένα , ρε Χ.

Κλειδώνεται γιατί α) δεν υπάρχει θέμα και β) υπάρχουν πολλά άλλα topics που μπορείτε να γράψετε στίχους/αφιερώσεις πάνω σε συγκεκριμένη θεματολογία.