Προφανώς είναι σημαντικό κανείς να γνωρίζει τα όρια του και να μπορεί να πεί ότι ως εδώ ήταν. Όμως η περίπτωση των τραγουδιστών είναι ιδιαίτερη. Αντίθετα με τους ζωγράφους ή τους λογοτέχνες, το όργανο του τραγουδιστή, η φωνή του, με το χρόνο αλλοιώνεται και φθίνει και δυστυχώς ο τραγουδιστής ο ίδιος είναι λίγα αυτά που μπορεί να κάνει για να εμποδίσει τη φθορά. Ταυτόχρονα όμως, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες, αυτό που κάνουν. είναι τρόπος ζωής και έκφρασης για αυτούς, όχι απλά ένα επάγγελμα για να συμπληρώσουν ένσημα και να πάρουν μια σύνταξη. Οπότε είναι τρομερά δύσκολο να πεί κάποιος ξέρεις σταματάω να τραγουδάω...είναι σαν να λέει, σταματάω να ζω.
Είναι προφανές βέβαια πως αν η φωνή του τραγουδιστή είναι κατεστραμένη, τότε και μόνό από αυτοσεβασμό θα πρέπει να σταματήσει. Βέβαια είναι λίγοι αυτοί που θα πουν όχι στο εύκολο χρήμα (διότι για έναν φτασμένον τραγουδιστή, με μια μεγάλη βάση θαυμαστών, ανεξαρτήτος ποιότητας, κάθε καινούριος δίσκος του έχει εγγυημένες πωλήσεις!). Όμως υπάρχουν και τραγουδιστές, μεγάλοι σε ηλικία, που μπορεί να μην έχουν τη φωνή που κάποτε είχαν αλλά παρόλα αυτά, έχουν την εκφραστικότητα και την τεχνική για να υποστηρίξουν αξιοπρεπώς τα τραγούδια τους (βλ. Μαρινέλα).
Σχετικό με το θέμα που συζητάμε, μου ήρθε στο μυαλό ένα μονόστηλο που διάβασα σε μια εφημερίδα πρόσφατα: η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ λοιπόν, δήλωσε, 10 χρόνια σχεδόν μετά από την τελευταία συναυλία της, η οποία θα ήταν και η τελευταία της καριέρας της (είχε πεί τότε), πως σύντομα θα ξεκινήσει καινούρια παγκόσμια περιοδεία....ΚΑι επειδή δεν πιστεύω πως η συγκεκριμένη έχει ανάγκη τα χρήματα και κάνει αυτή τη περιοδεία. το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως απλά δεν άντεξε την απομόνωση από το κοινό της. Διότι οι τραγουδιστές πιο πολύ από τους υπόλοιπους μουσικούς έχουν μια ιδιαίτερα στενή σχέση με το κοινό τους και είναι μια σχέση που τους τροφοδοτεί και τους συντηρεί (και δεν εννοώ οικονομικά...)
Πωπω...νομίζω φλυαρώ