Τρία σημεία τόσο ξεχωριστά.
1.Τραγούδι:Μινοράκι.
ο Αλκίνοος έχει τελειώσει το πρώτο κουπλέ/ρεφρέν.Ξεκινάει το δεύτερο κουπλέ η Χαρούλα.Ο Αλκίνοος κρατώντας τη κιθάρα του,τη πλησιάζει σιγα σιγά την ώρα που εκείνη ερμηνεύει.Γέρνει και ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο της Χαρούλας,και μένει εκεί για μερικά δευτερόλεπτα.Όταν σηκώνει το κεφάλι του,της φιλάει το χέρι,και είναι φανερά συγκινημένος,σου έδινε την αίσθηση ότι ήταν παραδομένος στο μεγαλείο του τραγουδιού,της συγκίνησης που αποπνέει,και στην ίδια τη Χαρούλα...
2.Αφού έχει τελειώσει το πρόγραμμα,έχουν βγει δυο φορές ξανά και πλέον είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν.Κάνουν να φύγουν,και ο Αλκίνοος σταματάει τη Χαρουλα.Κάτι συζητάνε στα γρήγορα.Ο Αλκίνοος σαν να της λέει να πούνε κάτι ακόμη.Η Χαρούλα φαίνεται να δυσανασχετεί,,σα να μη θέλει.Ο Αλκίνοος επιμένει.Τελικά,για τελευταία φορά παίρνουν τις θέσεις τους..Ξεκινάει το όλα σε θυμίζουν...ο Αλκίνοος μπαίνει...στο ρεφρέν η Χαρούλα..καθώς προχωράει το τραγούδι η ίδια είναι πολύ συγκινημένη,σχεδόν δεν μπορεί να συνεχίσει..τη πλησιάζει ο Μάλαμας και τη χαιδεύει
στα μαλλιά.τη κρατάει αγκαλια και συνεχίζουν να τραγουδάνε μαζί.Σιγά-σιγά πλησιάζει και ο Αλκίνοος..και οι τρεις τους ερμηνεύουν το τραγούδι απτο ίδιο μικρόφωνο..όμως δεν είναι μόνο αυτό είναι κ κάτι παραπάνω..είναι μια εικόνα που δεν περιγράφεται ούτε με χίλιες λέξεις..Οι δύο κύριοι την έχουν αγκαλιάσει Και μεταφορικά,με τη καρδιά τους.Η εικόνα είναι μαγική,σχεδόν θεατρική.βλέπεις μία γυναίκα να πονάει,και δυο Κύριοι την παρηγορούν μόνο με "τη γλωσσα του σώματος".Όταν τελειώνει το τραγούδι,ο Αλκίνοος και ο Σωκράτης της δίνουν συγχόνως από ένα φιλί.Ο Αλκίνοος από δεξιά,και ο Σωκράτης από αριστερά.Σηκώνουν τα βλέμματά τους προς το κόσμο,και η Χαρούλα με το Σωκράτη (αυτούς πρόλαβα να δω)είναι δακρυσμένοι.
3.Κάτι που μου έκανε εντύπωση δεν έχει να κάνει με το "πάνω στη σκηνή".Και ενώ για πολύ κόσμο μπορεί να είναι ασήμαντο,σε μένα "είπε" τόσα πολλά...Ένας κύριος,τριγύρω στα 65-70χρονών,τυφλός,έχει έρθει υποβασταζόμενος,για να Ακούσει τη Χαρούλα...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : karelia στις 24-11-2006 20:53 ]